ΗΛΙΑΣ ΖΑΧΑΡΗΣ
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»
Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε τη Γέννηση του Χριστού και την έναρξη της νέας χρονιάς.
Για όλους εμάς που πιστεύουμε στις διδαχές του χριστιανισμού, που μεγαλώσαμε με αυτές τις αξίες, οι γιορτές έχουν πολλαπλή σημασία.
Κυρίως στα ζητήματα φιλανθρωπίας, όπου πιστεύουμε στη διδαχή «ου γνώτω η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά».
Και με αυτήν τη λογική κάναμε και εμείς το καθήκον μας. Συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, μαζέψαμε ότι είχαμε, ό,τι μπορούσαμε για τους αδελφούς μας «εν ανάγκη» και τα δώσαμε στην εκκλησία, ένα θεσμό που απολαμβάνει της καθολικής εμπιστοσύνης της κοινωνίας μας, να τα δώσει σε όσους έχουν ανάγκη. Ούτε εμείς ξέρουμε ποιοι τα πήραν, ούτε εκείνοι ξέρουν ποιοι τα έδωσαν. Αυτό επέβαλε η συνείδησή μας.
Δυστυχώς, στη σύγχρονη εποχή, οι λέξεις έχασαν το νόημά τους. Έτσι, όταν και ο δωρητής γνωρίζει τον αποδέκτη και ο αποδέκτης το δωρητή, αυτό περιγράφεται με την ψευδεπίγραφη έννοια που κρύβεται πίσω από τη λέξη «αλληλεγγύη».
Αλληλεγγύη είναι πλέον η φιλανθρωπία με δημόσιο χρήμα, όπου ο δωρητής δίνει κάτι στο «φτωχό» για να του υπενθυμίζει ότι του χρωστάει την ψήφο του.
Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη, είναι ντροπή! Και ανθρώπινα και ηθικά και χριστιανικά.
Που τα βρίσκει, όμως, το δημόσιο ταμείο αυτά που υποκριτικά και ψηφοθηρικά δίνει ως «παροχές» στο φτωχό;
Έχει δικό του πουγκί; Δική του περιουσία; Του τα άφησε κληρονομιά ο μπαμπάς του ή καμία θεία από το Σικάγο;
Όχι βέβαια!
Το δημόσιο ταμείο έχει δικά μας λεφτά. Από αυτά που μας χρεώνει για υπηρεσίες που μας παρέχει, παραπάνω απ’ότι κοστίζουν.
Το δημόσιο ταμείο, του κράτους, του δήμου, ή οποιουδήποτε άλλου φτιάχνεται με τα δικά μας χρήματα.
Όταν πληρώνουμε παραπάνω, έχει περισσότερα έσοδα.
Εμείς, για παράδειγμα, στο Δήμο μας, το 2020, ανάμεσα στα άλλα, θα πληρώσουμε παραπάνω δημοτικό φόρο στη Νεάπολη, όπως και παραπάνω τέλη στα κοιμητήρια των Πεύκων.
Πληρώνουμε για να μπορεί ο Δήμος να δίνει αλληλεγγύη.
Για αυτό εμείς πιστεύουμε ότι στην αλληλεγγύη πρέπει να μπουν κανόνες.
Να ορίζουμε από την αρχή του χρόνου ότι σε δράσεις αλληλεγγύης θα δοθούν, στο τέλος του χρόνου, τα οικονομικά πλεονάσματα από συγκεκριμένες δραστηριότητες.
Και μάλιστα όχι με πολιτικές διαδικασίες, αλλά μέσα από μία ανεξάρτητη αρχή, όπως για παράδειγμα η εκκλησία, η οποία δεν εκμεταλλεύεται τη συνεισφορά της.
Εμείς εμπιστευόμαστε την εκκλησία, άλλοι μπορεί να προτιμούν άλλους φορείς.
Θα τους ακούσουμε.
Πάντως, αυτό το ρεζιλίκι των ουρών που η αρχή μοιράζει «αντίδωρα» ή πιάτα φαγητό, καλά να είμαστε, να μην το ξαναζήσουμε στη τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Είναι ντροπή!
Καλή χρονιά!
Με ευχές για κάθε προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και ευημερία!
