ΙΣΤΟΡΙΑ
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
17 Νοέμβρη: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης
Ήταν 17 Νοέμβρη 1973. Σε ένα Γυμνάσιο της Αθήνας ένας μαθητής παρακολουθεί την έκτακτη ανακοίνωση του Γυμνασιάρχη. Μιλάει για κάποια προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε. Λέει ότι δεν είναι αυτός λόγος να δημιουργούμε ταραχές. Μία από τις καθηγήτριες είναι σύζυγος ενός ασφαλίτη. Το ήξεραν όλοι. Στο μάθημά της αυτή μίλησε ότι δεν είναι σωστό να μην πειθαρχούν οι μαθητές στους καθηγητές τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κ. Παπαδόπουλο, συμπλήρωσε. «Ναι, αλλά ο Παπαδόπουλος δεν είναι καθηγητής μας», αντιμίλησε κάποιος μαθητής. Παγωμάρα στην αίθουσα.
17 ΝΟΕΜΒΡΗ: Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ
17 Νοέμβρη. Αυτός ο μαθητής είναι ο υπογράφων αυτό το άρθρο. Το σχολείο ήταν περίπου τέσσερα χιλιόμετρα από την Ομόνοια. Εκείνη την ημέρα φύγαμε νωρίς από το σχολείο. Μας είπαν να πάμε στα σπίτια μας για να είμαστε ασφαλείς. Εμείς θέλαμε να κατέβουμε κάτω, στο Πολυτεχνείο. Είχαν προλάβει να κλειδώσουν την πόρτα.
Από το μπαλκόνι του σπιτιού μου έβλεπα, στην άκρη του βράχου της Ακρόπολης, ένα μυδράλιο, μάλλον. Ούτε στο μπαλκόνι δεν μπορούσαμε να βγούμε. Η αδελφή ενός συμμαθητή μου ήταν περίεργη. Ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού της για να δει τι γίνεται. Μία σφαίρα διαπέρασε το κεφάλι της. Αναγράφεται το όνομά της, Μπεκιάρη, στους νεότερους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Από αδέσποτη σφαίρα είπαν.
17 ΝΟΕΜΒΡΗ: Η ΕΛΠΙΔΑ
Εκείνες τις ημέρες έτρεχαν όλοι να αγοράσουν ραδιόφωνα. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου ήταν η μόνη ελεύθερη φωνή. Μπορούσαμε να τον ακούμε, αλλά με χαμηλή φωνή. Δεν ήξερες ποιος έμενε δίπλα. Στον ίδιο όροφο της πολυκατοικίας έλεγαν ότι έμενε ένα μπάτσος. Και αν μας κάρφωνε;
Οι εφημερίδες δεν έγραφαν για αυτά που γίνονταν. Άφηναν κάποια υπονοούμενα. Μόνο η Χριστιανική είχε δημοσιεύσει μια ανοιχτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό, τον Παπαδόπουλο. Κατακεραύνωνε τη χούντα. Ο αρχισυντάκτης της χρησιμοποίησε λόγια από τις χριστιανικές γραφές. Αυτό ενόχλησε περισσότερο την χούντα. Ήταν η αιτία να καταλήξει στη φυλακή.
Μόνο το BBC ή η Ντόιτσε Βέλε ή ένας σταθμός από τη Σόφια, στα βραχέα, μετέδιδαν τα νέα που τους έλεγαν από την Αθήνα ή από άλλες πόλεις. Ο κόσμος είχε μια ελπίδα να πέσει η χούντα. Το Πολυτεχνείο ήταν το δεύτερο χτύπημα ενάντια στην χούντα. Το πρώτο ήταν η κατάληψη της Νομικής, στην Αθήνα, για λίγες μέρες. Το Πολυτεχνείο ήταν μια εξέγερση που έγινε σε όλη την Ελλάδα. Το Μετσόβειο Πολυτεχνείο είναι αυτό που ξεχώρισε επειδή το τανκ έριξε την πόρτα όπου είχαν αγκιστρωθεί οι φοιτητές. Κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν κάτω από τις ερπύστριες.
17 ΝΟΕΜΒΡΗ: Η ΑΦΟΡΜΗ
Η γενιά η δική μας είχε ένα γεγονός εθνικής απελευθέρωσης για το οποίο θα είναι υπερήφανη. Είχε κάποιους πραγματικούς ήρωες. Είχε και κάποιους που πρόδωσαν τα συνθήματα του Πολυτεχνείου. Περίπου εννέα μήνες αργότερα έγινε η επίθεση των Τούρκων στην Κύπρο. Η χούντα δεν ήθελε να προστατέψει τον κυπριακό λαό. Έπεσε και ήρθε η δημοκρατία.
Το Πολυτεχνείο ήταν η πρώτη αφορμή για να πέσει η χούντα. Με αυτή την έννοια γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη. Είναι το γεγονός για τις επόμενες γενιές. Να θυμούνται ότι η ελευθερία κερδίζεται με αγώνες και θυσίες. Οι εξεγέρσεις θα έχουν τους τραυματίες και τους νεκρούς. Αναίμακτα δε γίνεται τίποτε. Η αστυνομία βρίσκεται εκεί για να φυλάει την καλή διακυβέρνηση της χώρας: Δηλαδή να εξακολουθεί να κυβερνούν τα ανδρείκελα που υπηρετούν το ξένο κεφάλαιο. Εμείς θα πρέπει να είμαστε ο κυματοθραύστης αυτής της δύναμης. Και ίσως το πληρώσουμε. Μπορεί και με τη ζωή μας. Αλλά αξίζει τον «κόπο».
Δεν χαρίζουμε την αίγλη του Πολυτεχνείου σε αυτούς που έστρεψαν αλλού τη δύναμή του. Κρατούμε τα διδάγματά του και σχεδιάζουμε το δρόμο που θα οδηγήσει στην ελευθερία και σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Θα νικήσουμε, σύντροφοι!
