ΣΚΕΨΕΙΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Το τελευταίο μακελειό στο Παρίσι μας δείχνει τη νοσηρότητα του δυτικού κόσμου. Για να είμαστε πιο σαφείς: οι επιθέσεις των δυτικών σε ανθρώπους «κατώτερης αντίληψης και πολιτισμού» και μίας «χειρότερης θρησκείας», βάζοντας το ισλάμ και τους μουσουλμάνους στο στόχαστρο, ακόμα και τα ίδια τα θρησκευτικά σύμβολά τους, όπως και τα ιερά βιβλία τους, δείχνουν το βαθμό της μαζικής νεύρωσης στο λεγόμενο δυτικό κόσμο που θέλει να αποκαλείται πολιτισμένος και διαποτισμένος από ανώτερες ηθικές και ανθρώπινες αξίες, μία νεύρωση που φτάνει στο βαθμό της ψύχωσης, έχοντας, ως κύριο χαρακτηριστικό, τη θωράκιση του «εμείς είμαστε οι μόνοι και μοναδικοί σωστοί και άξιοι άνθρωποι». Όμως ο αποκλεισμός ανθρώπων, ιδεών και απόψεων πιο ακριβώς πολιτισμό και ανώτερο ιδανικό εκφράζουν; Ας δούμε το θέμα πιο αναλυτικά.
Τότε θα παρατηρήσουμε αυτή τη διαδρομή απ’τις δημοκρατικές θρησκείες, που σήμερα τις ονομάζουμε παγανιστικές, στις οποίες ο άνθρωπος ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος και της συζήτησης, στις ολοκληρωτικές θρησκείες, που είναι οι μονοθεϊστικές, όπου το κέντρο της λατρείας είναι ένας θεός φτιαγμένος σύμφωνα με τα πρότυπα ενός κοινωνικού μοντέλου καταπιεστικού για τον άνθρωπο, όπου ο άνθρωπος, σαν αξία, εκμηδενίζεται και δεν είναι παρά θιασώτης μίας απολυταρχικής, αυταρχικής και απάνθρωπης πολιτικής. Αν κάνουμε αυτή την αναζήτηση τότε θα ανακαλύψουμε το χάσμα της δημοκρατίας, την έλλειψη του σεβασμού προς τον άνθρωπο, τέλος, την αρχή του τέλους του ανθρώπινου πολιτισμού.
Η Δύση είδε με χαρά αυτό τον πολιτισμό. Είδε το δόγμα να καθοδηγεί με λεπτομέρειες τη ζωή των ανθρώπων και να κανονίζει συμπεριφορές κυρίως ως προς την εξουσία. Στο περιθώριο έχουμε το μουσουλμανικό και ιουδαϊκό κόσμο που δέχεται τον απόλυτο δογματισμό, στην πρώτη περίπτωση, και κάποια στοιχεία του «παλιού» κόσμου, στη δεύτερη. Η Δύση όμως ξεχνά την Ανατολή, το βιωματικό τρόπο ζωής, την επαφή με τη φύση και εμβαθύνει όλο και περισσότερο στον επιθετικό πολιτισμό όπου η κατάκτηση και η κυρίευση της φύσης είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Μετά τη βιομηχανική επανάσταση ο δυτικός άνθρωπος κυριεύει όλο και περισσότερο στη φύση του, ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό του, τόσο πολύ που θεοποιεί αυτή την επιθετική πολιτική, θεωρεί ότι είναι ένας κανονικός τρόπος διαβίωσης και αποκλείει οποιαδήποτε άλλη άποψη που ψάχνει να βρει λίγο-πολύ μία ισορροπία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση ή ένα βιωματικό τρόπο ζωής που να αφομοιώνει αυτά τα στοιχεία που θα συμπληρώσουν το ψυχικό του κόσμο. Τα νοσοκομεία, ειδικά τα σανατόρια, γέμισαν από «τρελούς», όπως ονόμασαν τότε αυτούς τους περιθωριακούς ανθρώπους που έψαχναν να βρουν τις ρίζες τους.
Αυτή η αλλοτρίωση έγινε τρόπος ζωής που επιβλήθηκε όλο και περισσότερο στον άνθρωπο, έτσι ώστε στις μέρες μας αυτός που θέλει να ζήσει σε μία κοινωνία που θα διέπεται απ’το σεβασμό του ανθρώπου προς τον άνθρωπο είτε θεωρείται περιθωριακός είτε ρομαντικός είτε ουτοπιστής είτε, αν επιμένει σε αυτή την άποψη, επικίνδυνος για τη συνοχή του δυτικού κράτους. Το να ζητήσεις το αυτονόητο είναι πλέον μία επανάσταση.
Οι κρατικοί και οι παρακρατικοί μηχανισμοί, θρησκευτικοί, ιστορικοί, ρατσιστικοί, εθνικιστικοί, δομούν ένα τέτοιο χαρακτήρα του δυτικού ανθρώπου που είναι προσβλητικός και επιθετικός σε αυτόν που είναι μειονότητα ή αδύναμος, που θέλει έναν κόσμο με άλλες πολιτισμικές αξίες, που πιστεύει σε μία «κατώτερη» θρησκεία. Εδώ, σε αυτή την ψύχωση και σε αυτή την αλαζονεία, αλλά και στο φόβο του αποκλεισμού για όποιον αντισταθεί, βασίζεται ο φασισμός έτσι όπως εκδηλώνεται σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά και στην καθημερινή πράξη.
Αυτή η μαζική ψύχωση του δυτικού ανθρώπου έχει βρει το αντίθετό της στον ολοκληρωτισμό της μουσουλμανικής, περισσότερο, και της εβραϊκής, λιγότερο, κοινωνίας. Αυτός ο ολοκληρωτισμός με τη σειρά του τροφοδοτεί φτηνό εργατικό δυναμικό για να δουλεύει η μηχανή του ιμπεριαλισμού, να αποκλείει από τις δουλειές, άρα από μία αξιοπρεπή ζωή, ένα σημαντικό κομμάτι της δυτικής κοινωνίας, στο οποίο εμφυτεύει τον παράλογο φόβο της εξαθλίωση, δημιουργώντας μάζες αντιδραστικές και δέσμιες των φόβων τους. Αυτή η αντίδραση δημιουργεί μία ακόμα ψύχωση όπου πλέον έχουμε εχθρικές πράξεις ή ιδέες, οι οποίες, με τη σειρά τους δρομολογούν την αντίδραση, βίαιη όσο και η δράση, άρα την τρομοκρατία.
Τα αποτελέσματα τα έχουμε δει στην Αμερική, στην Κένυα, στο Παρίσι, στη Ρωσία, στη Συρία, στο Αφγανιστάν και έπεται συνέχεια. Τα θύματα είναι αθώοι άνθρωποι, το άλλοθι για την επιβολή ακόμα πιο ολοκληρωτικών πολιτικών, πιο καταπιεστικών και εκφυλιστικών για τον άνθρωπο.
Ο δυτικός κόσμος βλέπει με κομμένη την ανάσα να διαλύεται το όνειρο για μία ανθρώπινη ζωή. Βλέπει τον εαυτό του θύμα στο θυσιαστήριο αυτών των «λογικών». Είναι θωρακισμένος, φοβισμένος, δέσμιος μίας «λογικής» που πιστεύει στη μοίρα και όχι στις δυνάμεις του και δεν αντιδρά. Απλά αυτοκαταστρέφεται. Τελειώνει και το ξέρει. Κοιτάζει τον άλλον στα μάτια και βλέπει το φόβο, το φόβο του και παγώνει απ’αυτή την εικόνα όπως η Μέδουσα όταν είδε το πρόσωπό της, είναι ουσιαστικά νεκρός. Ο νεκρός δεν μπορεί να επαναστατήσει ή να αντιδράσει, εκτός αν ξυπνήσει από ένα σοκ…
Γιάννης Φραγκούλης
