christmass what mean

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ Ή ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ;

Τι γιορτάζουμε στην «πραγματικότητα» την 25η Δεκεμβρίου, κάθε χρόνο στα Χριστούγεννα; Μία εύκολη απάντηση είναι η γέννηση του Χριστού. Όμως για έναν άνθρωπο που θέλει να ξέρει περισσότερα, αποκλειστικά και μόνο για να έχει μία ιδέα τι είναι αυτή η γιορτή, γιατί και πως θα πρέπει να την τιμά, τότε καλό θα ήταν να εμπλουτίσει τις γνώσεις του με υλικό απ’την αστρονομία, τη μυθολογία και την ιστορία, για να ξεφύγει απ’τον εκχυδαϊσμό της σύγχρονης χριστιανικής θεολογίας.

Το χειμερινό ηλιοστάσιο παρατηρείται την 25η Δεκεμβρίου. Ο ήλιος φαίνεται ότι χάνεται, αλλά επανέρχεται. Είναι η γιορτή της αναγέννησης του Ήλιου. Όσο ο χειμώνας πλησιάζει και ο Ήλιος του μεσημεριού φαίνεται όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, τόσο και οι μέρες μικραίνουν και το κρύο αυξάνεται. Είναι η σκληρή εποχή για τον άνθρωπο με τις πολύ μικρές ημέρες και τις ατέλειωτες νύχτες. Ανέκαθεν οι φροντίδες πολλαπλασιάζονταν, οι ανησυχίες αυξάνονταν και ένα αόριστο συναίσθημα φόβου καταλάμβανε τον αρχαίο άνθρωπο με τα αμυντικά του μέσα που δεν είχαν τη βοήθεια της υψηλής τεχνολογίας και τις περιορισμένες πηγές διατροφής.

Για να πάρει δυνάμεις αναπέμπονταν προσευχές και ιερές παρακλήσεις, ανάβονταν φωτιές και προσφέρονταν θυσίες προς το θεό Ήλιο για να μη χαθεί οριστικά από τον ορίζοντα.  Και πράγματι: μετά από μικρό δισταγμό ο θεός ενέδιδε! Ο Ήλιος ήταν και είναι αυτός που δίνει ζωή: από τη σπορά ως τη βλάστηση και από την ανθοφορία ως τη συγκομιδή των καρπών της γης. Ήταν επίσης αυτός που όλα τα έβλεπε, αυτός που μπορούσε να καταστρέψει τόσο εύκολα όσο έδινε ζωή. Είχε πολλά ονόματα σε διάφορους λαούς: Οι Αιγύπτιοι τον ονόμασαν Ρα, Ατόν, ή Όσιρη, οι Βαβυλώνιοι τον αποκαλούσαν Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδούκ ή Νεργκάλ, οι Ινδοί Βράχμα και Βισνού και οι Πέρσες Μίθρα. Για τους αρχαίους Έλληνες, κατά περιστάσεις, ήταν ο Δίας ή ο Πλούτων, ο Βάκχος, ο Διόνυσος, ή ο Φοίβος Απόλλων.

to-noima-ton-xristougennon-

Η 25η Δεκεμβρίου γιορταζόταν με προσευχές και θυσίες, με λειτουργίες και ιερείς παρακλήσεις. Όμως στις μέρες μας η δικιά μας μορφή του Ήλιου, ο Χριστός, γιορτάζεται για να καλωσορίσουμε ξανά την αναγέννηση της ζωής, την υπόσχεση ότι η ζωή θα συνεχιστεί. Οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές του χειμερινού ηλιοστασίου. Αυτή την παράδοση των αρχαίων λαών συνέχισαν οι Έλληνες με τα Κρόνια, και ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι με τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια και την κεντρική γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου «Dies Natalis Invicti», όπως σώθηκε η ονομασία της απ’τους Γερμανούς ρομαντικούς, είναι η «Ημέρα της Γέννησης του Αήττητου Θεού Ήλιου».

Αυτό το παγανιστικό στοιχείο δεν μπόρεσε να εξαλείψει η χριστιανική θρησκεία. Αναγκάστηκε να δεχτεί ένα μικρό φορτίο αυτής της μυθολογικής-ιερής απόδοσης για να φτιάξει τη δικής της μυθολογία για τη δική της θεοσοφική θεώρηση. Το κακό είναι ότι το νόημα αυτής της γιορτής εκχυδαΐζεται μετά από τους τρεις πρώτους αιώνες της χριστιανικής εποχής. Η γιορτή αυτή χάνει όλο και περισσότερο το νόημά της και εμπορικοποιείται. Τα Χριστούγεννα πλέον δεν είναι μία γιορτή ψυχικής και σωματικής ενατένισης, αλλά μία ακόμα ευκαιρία να συνβρεθούμε, να ανταλλάξουμε ευχές, να ψωνίσουμε, όλα αυτά υπό το μανδύα του ψεύδους και της υποκρισίας, της αλλοτρίωσης και της απομάκρυνσης απ’τη φύση, αυτή που όλες οι θρησκείες τη θεωρούν σαν την υπέρτατη θεότητα.

Γιάννης Φραγκούλης



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved