ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ;
ΔΕΘ κόμματα: γράφει ο Γιάννης Ιωαννίδης
Έχουμε γράψει για την ιστορία της ΔΕΘ. Μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι η Έκθεση, όπως την λέμε, είναι ένα μεγάλο «παζάρι» που μας δίνει μια εικόνα της οικονομίας. Ακόμη, η ΔΕΘ είναι το πεδίο όπου αναπτύσσονται συνεργασίες μεταξύ των Ελλήνων και των ξένων εκθετών. Έχει επικρατήσει όμως ο εκάστοτε πρωθυπουργός να έρχεται για να μας πείσει ότι το κόμμα του τα κάνει όλα καλά. Είναι απόλυτα φυσικό αυτό να προκαλεί αντιδράσεις.
ΔΕΘ ΚΟΜΜΑΤΑ: Ο ΤΑΡΑΧΟΠΟΙΟΣ
Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι το ταραχοποιό στοιχείο είναι αυτοί που διαδηλώνουν την ημέρα που μιλά ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Εκτός βέβαια αν έχει κομματικές παρωπίδες και δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά. Ή, ακόμα, αν δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική. Τότε όμως, ως νεκρό πολιτικό ον, κατά τον Αριστοτέλη, είναι επικίνδυνος για την καλή κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζει.
«ΔΕΘ κόμματα: οι πολίτες μπορούν
να ακουστούν από τους κυβερνώντες μόνο όταν διαδηλώνουν.»
Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι κάθε φορά ακούμε στη ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό λόγια που προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα πάνε καλά. Ας δεχτούμε, επίσης, ότι στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά. Αυτό μπορεί να το καταλάβει ο καθένας από την καθημερινή του ζωή. Δεν χρειάζεται να είναι πολιτικός ή οικονομικός αναλυτής. Τότε είναι εύλογο ότι το σωστό θα ήταν να αντιδράσει. Επίσης είναι γνωστό ότι ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος είναι η διαδήλωση. Αποκλείουμε τις τρομοκρατικές ενέργειες και το μπάχαλο. Τουλάχιστον σε μια δημοκρατική διακυβέρνηση και εφόσον δεν προετοιμάζεται κάποια επανάσταση.
Οι πολίτες μπορούν να ακουστούν από τους κυβερνώντες μόνο όταν διαδηλώνουν. Με οποιοδήποτε τρόπο και να γίνεται αυτή η διαδήλωση. Άρα έχουμε έναν διάλογο. Είναι αυτονόητο ότι ο διάλογος είναι κάτι το ουσιαστικό στο δρώμενο της κοινωνίας. Εκτός αυτού θα πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστός, τόσο από τους κυβερνώντες όσο και από το λαό. Είναι όμως;
ΔΕΘ ΚΟΜΜΑΤΑ: Η ΠΡΩΤΗ ΑΣΕΒΕΙΑ
Δυστυχώς είμαστε μάρτυρες ασεβών πράξεων κυρίως από τη μεριά του κυβερνητικού μηχανισμού. Ας μην βιαστεί κάποιος να αποκλείσει κάποια κόμματα. Σχεδόν όλα τα κόμματα διάφορων πολιτικών αποχρώσεων έχουν δοκιμαστεί στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Τουλάχιστον όλα τα κόμματα που έχουν παρουσία στο κοινοβούλιο. Ειδικά από την μεταπολίτευση και μετά. Το σκηνικό παραμένει το ίδιο: Η κάθε κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι όλα έχουν γίνει καλώς. Κυρίως για το συμφέρον του λαού. Αυτό από μόνο του κρύβει μέσα του ένα μεγάλο φορτίο απαξίωσης. Κυρίως, λείπει η αυτοκριτική.
«ΔΕΘ κόμματα: η παρουσία του
εκεί που μιλά ο εκάστοτε
πρωθυπουργός ως διαδηλωτής.»
Μπορούμε να εστιάσουμε το πρόβλημα στο σημείο που παρουσιάζεται σε έναν άνθρωπο το «μαύρο άσπρο». Αυτό που ζει, προσπαθούν να τον πείσουν ότι δεν είναι έτσι. Τουλάχιστον, δεν το έχει καταλάβει καλά. Άρα δεν αντιλαμβάνεται με σωστό τρόπο την πραγματικότητα που τη ζει κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Άρα είναι βλάκας ή καθυστερημένος.
Όμως, στην καθημερινή ζωή του όλα είναι ικανοποιητικά. Άρα δεν είναι ούτε βλάκας ούτε καθυστερημένος. Άρα, καταλαβαίνει ότι τον κοροϊδεύουν. Δεν είναι λογικό να είναι αγανακτισμένος; Άρα η αναμενόμενη αντίδρασή του είναι ή απαξίωση του κυβερνητικού μηχανισμού ή η παρουσία του εκεί που μιλά ο εκάστοτε πρωθυπουργός ως διαδηλωτής. Αυτό όμως δεν το δέχεται ως φυσιολογικό η εξουσία.
ΔΕΘ ΚΟΜΜΑΤΑ: Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΣΕΒΕΙΑ
Δίπλα από το χώρο όπου μιλά ο πρωθυπουργός βρίσκονται αυτοί που προσπαθούν να δουλέψουν. Μιλάμε για τους επιχειρηματίες που θέλουν να κλείσουν κάποιες δουλειές. Γνωρίζουν την πραγματικότητα πολύ καλύτερα από τον ομιλούντα. Τον ακούν να τους λέει ότι όλα είναι καλά και θα γίνουν καλύτερα. Πάλι έχουμε το ίδιο συναίσθημα: Καταλαβαίνουν ότι τους θεωρεί ηλίθιους. Εξοργίζονται αλλά δεν το δείχνουν.
Θα πρέπει να κλείσουν δουλειές. Εδώ δεν χωράνε οι κομματικές αντιπαραθέσεις. Επιπλέον χρειάζεται καθαρό μυαλό και να μην είναι κάποιος αναστατωμένος. Αυτός που μιλά μόνο αυτό κάνει. Αναστατώνει τον ψυχισμό τους. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτοί δεν θα εκδηλώσουν εκείνη τη στιγμή αυτή την αναστάτωση. Αυτό το εκμεταλλεύεται. Εμπαίζει αυτούς που κινούν την οικονομία, την οποία ισχυρίζεται ότι θέλει να διοικήσει. Εδώ έχουμε τη δεύτερη ασέβεια.
ΔΕΘ ΚΟΜΜΑΤΑ: Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Αυτό το έργο γίνεται κάθε χρόνο με τον ίδιο τρόπο. Ο εμπαιγμός δεν σταματά. Κάθε χρόνο ο ίδιος. Είναι αυτονόητο γιατί δεν υπάρχει καταλυτική αντίδραση. Να δρομολογηθεί ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Το ότι οι κομματικοί μηχανισμοί κάνουν σχεδόν τα ίδια, αυτό είναι μια απάντηση. Ο πολίτης ελπίζει σε μια αλλαγή που θα φέρει η επιλογή του, δια της ψήφου. Όμως αυτό δεν γίνεται.
«ΔΕΘ κόμματα: ο πολιτικός λόγος,
όσο περνάει ο καιρός, γίνεται πιο άτολμος και αδύναμος.»
Το ότι ψηφίζονται συνέχεια κόμματα με παρόμοια πολιτική λειτουργία είναι ανησυχητικό. Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι ουσιαστικά η κοινωνία, ως διεργασία ιδεών και πράξεων, είναι σε ύπνωση. Ανέχεται αυτούς που την κοροϊδεύουν και γίνονται τα ελάχιστα για να αλλάξει κάτι ουσιαστικά. Ακόμη ο πολιτικός λόγος, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται πιο άτολμος και αδύναμος. Μοιάζει με την ατολμία των πολιτών. Οι κομματικοί μηχανισμοί είναι εικόνα και ομοίωση μιας κοινωνίας που ουσιαστικά οδεύει προς τον φυσικό της θάνατο. Δεν τολμά να ακούσει μια διαφορετική και τολμηρή πρόταση που θα είναι διαφορετική.
Αυτό έχει αποτυπωθεί στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το έχουν κάνει εικόνα γνωστοί λογοτέχνες. Όμως αυτές οι καλλιτεχνικές προτάσεις δεν τις λαμβάνει κάποιος σοβαρά. Θα έπρεπε! Είναι μια μετάφραση της πραγματικότητας που δίνει μια ζοφερή εικόνα της. Με άλλα λόγια, είναι μια προειδοποίηση. Αλλά ματαίως!
ΔΕΘ ΚΟΜΜΑΤΑ: Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το «όλοι είναι ίδιοι» δεν είναι λύση. Το να διακρίνουμε τον διαφορετικό είναι μια αρχή. Ή, ακόμα, το να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον που προσφέρει ένα ριζικά διαφορετικό λόγο, είναι ένα βήμα.
Θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι αν προσπαθούσαμε συλλογικά να κάνουμε έναν διαφορετικό πολιτικό χώρο. Βέβαια, δεν μιλάμε για ομάδες θνησιγενείς ιδεολογικά. Όπως ήταν οι αγανακτισμένοι ή κάποια αριστερά σχήματα κενά ιδεολογικού περιεχομένου. Άρα η στιβαρή ιδεολογική διεργασία είναι μονόδρομος. Αρκεί να γίνει με σεβασμό ως προς τους συμμετέχοντες, με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο στη βάση της κοινωνίας.
Ας ελπίσουμε ότι θα ξεκινήσει μια τέτοια διεργασία στην ελληνική κοινωνία. Και να μην ξεχνάμε ότι η ανάλυση των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών, όπως την όρισε ο μαρξισμός, είναι ακόμη επίκαιρη. Ή, μάλλον, σήμερα, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Αρκεί να τη χρησιμοποιούμε ως εργαλείο σκέψης και πράξης και όχι σαν δόγμα.
