ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ
Διάφανα Κρίνα: γράφει ο Σίμος Ιωσηφίδης
Ο Χρόνος είναι απόρριμμα… και ζούμε λοιπόν εν αρμονία, ενόσω ο χρόνος κυλά. Ο γιατρός μας, ο χρόνος. Γιατρεύει τα πάντα στο διάβα του. Σαν περάσει, το οποιοδήποτε πλήγμα καταλαγιάζει. Ποιός εφηύρε το χρόνο;
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: Ο ΧΡΟΝΟΣ
Μα φυσικά εμείς. Αφού ανακαλύψαμε τη φθορά κάθε έμβιου και μη. Έπρεπε, αυτή ακριβώς η φθορά, να είναι και μετρήσιμη. Έτσι, ανακαλύφθηκε ο χρόνος. Και αναλήφθηκε. Ο φθοροποιός και διαφθορέας χρόνος. Με το πλήρωμά του, το κακό γίνεται λίγο κακό. Λιγότερο κακό. Ακόμα λιγότερο. Ελάχιστο. Απειροελάχιστο και εξαφανίζεται.
Όταν το θυμόμαστε μόνο. Αχ, αυτή η μάγισσα γριά μνήμη. Πολύ λίγες φορές -αφού έχουν παρέλθει «τόσα χρόνια», τόσος καιρός- στενοχωριόμαστε. Αλλά, ευτυχώς, αυτές οι στιγμές ανάμνησης είναι λίγες. Όπως είπαμε, με την παρέλευση του χρόνου, ολοένα και λιγοστεύουν.
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ
Το πάλαι ποτέ ανυπόφορο, πλέον, φαντάζει υποφερτό. Το ανήκουστο, ακούγεται. Το απρόβλεπτο, προβλέπεται. Και το ανιστόρητο συμβάν. Ιστορικό γεγονός. Περιγράφεται.
Συνηθίζουμε να ζούμε με την απώλεια ενός πολυαγαπημένου αντικειμένου ή προσώπου. Αφού, ωστόσο, η απώλεια δεν παύει να υπάρχει. Και, ως εκ τούτου, υφίσταται αιωνεί. Γιατί ο χρόνος είναι γιατρός; Επειδή συνηθίζουμε κι εξακολουθούμε να ζούμε καλά; Άρα ο χρόνος είναι ένα τίποτα. Μια συνήθεια…
Είναι απόρριμμα! Στην ουσία συνηθίζουμε να επιβιώνουμε με την απώλεια. Επιβιώνουμε. Βαθμηδόν ευτυχέστεροι. Με τις βαθιές πληγές μας. Γιατί συνηθίζουμε να ζούμε με αυτές.
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;
Που είναι ο χρόνος, λοιπόν; Έγινε η απώλεια συνήθειά μας, όπως είπε και ο Ανεστόπουλος δια της γραφίδας του Ροδοστόγλου.
Με τα ντεμαράζ του Θάνου στα «άλφα». Να σπρώχνουν σαν ωστικό κύμα το στήθος τού ακροατή…
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ
Γλύφω το οξύ απ’ τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
Τα χρόνια που περάσανε μ” αφήσανε μόνο
να ψάχνω τη πνοή μου στο μικρό εαυτό σου, στο μικρό εαυτό σου…
Δε ζητάω βοήθεια, από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο
Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια, σε σβησμένα αστέρια…
Η απουσία σου μ” εξουθενώνει
και δε μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά, μα πάντα φτάνω πίσω
Κι αυτή η αλήθεια που με σκοτώνει, με σκοτώνει…
Σβήνω τα ίχνη απ” τα ψέματα μας
παραπατάω στη σιωπή
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
και ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή, μια άρρωστη κραυγή…
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥΣ
Τα «Διάφανα Κρίνα» ξεκίνησαν την πορεία τους όπως οι περισσότερες εγχώριες μπάντες την δεκαετία του ’90. Η ανάγκη έκφρασης μέσα σε ένα κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό περιβάλλον. Μετάβασης από τις σχετικές σταθερές που ίσχυαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Από το τέλος του λεγόμενου διπολικού κόσμου. Και όχι το τέλος της ιστορίας όπως κάποιοι συνειδητά και κάποιοι βιαστικά έσπευσαν να ανακηρύξουν. Στην «ανάπτυξη» της «ισχυρής Ελλάδας»… Χαρακτήρισε τις αναζητήσεις των περισσότερων ελληνικών συγκροτημάτων εκείνης της περιόδου.
Ήταν ένας ολόκληρος κόσμος που ένιωθε να «μη χωρά πουθενά», όπως με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο συνέλαβε ο Γιάννης Αγγελάκας. Στο ομότιτλο τραγούδι των «Τρύπες». Η πρώτη δισκογραφική «καταγραφή» των «Διάφανων Κρίνων» ήταν το επτάιντσο «Κάτω απ’ το ηφαίστειο/ Λιώνοντας Μόνος» το 1994. Ο Θάνος είχε γράψει τους στίχους του «Λιώνοντας Μόνος». Ο Παντελής του «Κάτω απ’ το ηφαίστειο», το οποίο είναι και το πρώτο τραγούδι από τα «Διάφανα Κρίνα». Σε στίχους του Ροδόστογλου.