ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
Δημήτρης Μητσοτάκης: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης
Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 28 Απρίλη του 1967. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Καλλιθέα και ζει στην Αθήνα. Εργάστηκε ως μουσικός και το 1994. Δημιούργησε, και συμμετείχε ως στιχουργός, συνθέτης και ντράμερ, στο συγκρότημα Ενδελέχεια. Με αυτό κυκλοφόρησε εννέα δισκογραφικές δουλειές ως τη διάλυση του. Τον Απρίλη του 2009.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΟ
Έχει εκδώσει τρία λογοτεχνικά βιβλία: «Καυτή Σούπα» (Ελληνικά Γράμματα 2007), «Η μονοκατοικία» (Τόπος 2009) και «Υπόγειος», με συνδημιουργό τον Αλ. Σικιαρίδη (Τόπος 2013).
Τρεις προσωπικές δισκογραφικές δουλειές έχει κυκλοφορήσει: «Ευδαίμονες» (Λύρα 2010), «Ο μπερντές» (Universal 2012) και «Καταρακύλες» (Όγδοο 2015, με το Γρ. Κλιούμη).
Το 2013 δημιούργησε τη ρεμπέτικη κομπανία «Ρε Καντίνι». Παρουσιάζει μουσικά αφιερώματα στο ρεμπέτικο τραγούδι. Εργάζεται ως μουσικός επιμορφωτής στο ΚΕΘΕΑ Διάβαση από το 1994. Συνεργάζεται ως μουσικός επιμελητής και δάσκαλος με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει παρουσιάσει μουσικές παραγωγές στο ραδιόφωνο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΜΕ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ
Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα είναι ψηφιακά. Βγάζουμε χιλιάδες φωτογραφίες κάθε μέρα. Και όμως… τα παιδιά των παιδιών μας θα έχουν λιγότερες τυπωμένες φωτογραφίες και από τους παππούδες μας. Αύριο μεθαύριο μπορεί να μην υπάρχει Youtube και Spotify. Ποιος θυμάται άραγε το Myspace που μεσουρανούσε κάποτε; Όμως ό,τι εκδίδεται σε φυσικό προϊόν θα συνεχίσει να υπάρχει έστω και σε μια αραχνιασμένη γωνιά κάποιου παλιατζίδικου.
«Δημήτρης Μητσοτάκης: Αφού όλη η κοινωνία
γύρισε στην δεκαετία του ’60 και του ’70,
μέσω των μνημονίων, δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η τέχνη.»
Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση όταν βγήκε ο δίσκος Κατρακύλες, 2015. Η συγκεκριμένη δουλειά ήταν σε συνεργασία με τον Κλιούμη (Υπόγεια Ρεύματα). Θεωρώ ότι είναι μία πληρέστατη προσπάθεια τόσο από άποψη στίχου όσο και από άποψη μουσικής. Και όμως τα τραγούδια αυτής της δουλειάς δεν ακούστηκαν και χάθηκαν μέσα στη δίνη του concept άλμπουμ. Τότε πήρα την απόφαση να βγάζω, ανά τρεις-τέσσερις μήνες, σινγκλ.
Αφού όλη η κοινωνία γύρισε στην δεκαετία του ’60 και του ’70, μέσω των μνημονίων, δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η τέχνη. Σινγκλάκια, λοιπόν! Και νομίζω δικαιώθηκα. Τα κομμάτια μπόρεσαν να ακουστούν ένα-ένα ξεχωριστά. Πράγμα που δεν θα γινόταν αν έβγαιναν όλα μαζί.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Δεν σταματάω να γράφω και να δημιουργώ. Ήδη έχω έτοιμο ένα νέο βιβλίο που βρίσκεται στα χέρια του εκδότη μου. Είναι σε αναμονή τα γυρίσματα μίας μεγάλου μήκους ταινίας. Βασισμένης στο μυθιστόρημά μου «Η μονοκατοικία», Τόπος 2009. Τα γυρίσματα αναβλήθηκαν λόγω των μέτρων για τον covid. Μία μικρού μήκους ταινία βασισμένη στο διήγημά μου «Η Νανά», από τα «Σκισμένα Ημερολόγια», Τόπος 2019. Και ένα θεατρικό… Επίσης έχω ήδη έτοιμα μια σειρά νέων σινγκλ που θα κυκλοφορήσω μέσα στο 2021. Πάλι όμως με απόσταση κάποιων μηνών το ένα από το άλλο. Κοινώς, μόλις μας αμολήσουν, θα τρέχω και δεν θα φτάνω!
Κάθε καλλιτέχνης με το έργο του εκφράζει την πολιτική, τη φιλοσοφική ή την θρησκευτική του άποψη. Όπως και θέση. Με την έννοια αυτή όλοι είμαστε στρατευμένοι. Δεν μιλώ φυσικά για την στρατευμένη τέχνη του παρελθόντος. Αυτή που επιβλήθηκε από τα εκάστοτε καθεστώτα στην υπηρεσία της οποιαδήποτε ιδεολογίας. Εκεί τα πράγματα, όπως όλοι ξέρουμε, είχαν να κάνουν: Είτε με την ελεύθερη στράτευση του καλλιτέχνη, στην περίπτωση που υπηρετούσε τα ιδανικά του. Μπορούσε να φτάσει σε υψηλής ποιότητας καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Είτε, όμως, και με μια επιβεβλημένη από την εξουσία στράτευση με έργα προπαγανδιστικά. Στο μεγαλύτερο ποσοστό, χαμηλής αξίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΣΤΑ ΟΡΙΑ
Ακόμα προσπαθώ και εύχομαι να συνεχίσω όσο ζω. Θεωρώ ότι με τα χρόνια έσπασα περαιτέρω τα όρια της τραγουδοποιίας μου. Τα όρια δηλαδή του ελληνικού ηλεκτρικού τραγουδιού και της ροκ μπαλάντας. Θέλω να πιστεύω πως η ενασχόλησή μου με πολλά και διαφορετικά ήδη και στυλ μουσικής, τόσο λόγιας όσο και λαϊκής, με έχει βοηθήσει να απεμπολήσω τις όποιες ταμπέλες σου επιβάλουν οι αισθητικές σου προτιμήσεις. Αλλά και ο σκληρός πυρήνας των ακροατών σου.
«Δημήτρης Μητσοτάκης: Όχι άλλη υποκρισία!
Καλύτερες μέρες θα έρθουν. Αλλά το «πώς» και το
«πότε» είναι στο χέρι μας απάνω γραμμένο.»
Η σαπίλα είναι ίδιον της εξουσίας. Η εξουσία σε μαθαίνει να γίνεσαι υποτακτικός και πειθήνιο όργανο του αφεντικού. Να είσαι ζόρικος στον αδύναμο. Κότα μπροστά στο άδικο, μπροστά στον αφέντη και στη δύναμη. Σου ζητά ατομική ευθύνη ενώ η ίδια είναι παντελώς ανεύθυνη. Σου ζητά να είσαι τίμιος ενώ το χαρακτηριστικό της εξουσίας είναι η διαφθορά.
Να είσαι νομοταγής ενώ διοικείσαι από ένα μάτσο παράνομους με βουλευτική ασυλία. Και από δίπλα μία στρατιά παραζαλισμένων ψηφοφόρων που κουνάνε σημαιάκια . Αποθεώνουν τον σάπιο ηγέτη για ένα κομμάτι ψωμί. Δυο αράδες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον.
Σε έναν λαό που επιβιώνει με επιδόματα, που τρέμει μην πεθάνει ο παππούς και χαθεί η σύνταξη. Σε ένα λαό δαρμένο, προδομένο, εγκλωβισμένο, σκυμμένο κι απελπισμένο, μιλούν οι γόνοι των ισόβιων προυχόντων της βουλής. Για το φως, για την άνοιξη που θα “ρθει και για… καλύτερες μέρες. Όχι άλλη υποκρισία! Καλύτερες μέρες θα έρθουν. Αλλά το «πώς» και το «πότε» είναι στο χέρι μας απάνω γραμμένο. Θα το διαβάσουμε μόνοι μας…
«Δημήτρης Μητσοτάκης: Είναι μία όαση
σε μία έρημο όπου κυριαρχεί η υποκρισία και
η δηθενιά. Όπου η αντίδραση είναι μηδαμινή.»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΚΥΡΑ ΚΑΤΙΝΑ
«Κυρά Κατίνα σπλαχνική που κάνεις το σταυρό σου/μόλις μπανίσεις εκκλησιά και λες στον διπλανό σου/ γι” αυτούς τους μαύρους κι άραχλους που βρόμισαν τη χώρα/ και έχουν κλέψει τις δουλειές που να τους πνίξει μπόρα.» Αυτοί είναι οι πρώτοι στοίχοι του τελευταίου τραγουδιού του Δημήτρη Μητσοτάκη.
Γροθιά στο στομάχι για όσους έχουν συμβιβασθεί με μία κατάσταση μίζερη. Σε όσους έχουν υποταχθεί σε μία άλλογη εξουσία. Σε αυτούς που νομίζουν ότι είναι δημοκράτες. Στην ουσία και κατά βάθος είναι φασίστες, στην προσπάθειά τους να αποφύγουν την κατρακύλα. Γίνονται αυτό που μισούν επειδή πιστεύουν ότι εκεί θα βρουν προστασία. Το τραγούδι λέει τα πράγματα όπως είναι. Σταράτα.
Είναι μία όαση σε μία έρημο όπου κυριαρχεί η υποκρισία και η δηθενιά. Όπου η αντίδραση είναι μηδαμινή. Όταν το ακούς πιστεύεις ότι υπάρχει ελπίδα να βγούμε από αυτό τον κοινωνικό βούρκο. Αφήνει ερωτήματα χωρίς να δίνει απαντήσεις. Ο ακροατής θα απαντήσει. Ο καθένας για τον εαυτό του. Φαίνεται ότι ο Δημήτρης Μητσοτάκης δεν έχει χάσει το ύφος του από την εποχή του Ενδελέχεια. Αντίθετα το έχει εμπλουτίσει. Το έχει κάνει πιο δυνατό.
