ΟΧΙ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ
Αφιερωμένο στην κόρη μου, με την ελπίδα, όταν
μεγαλώσει, να συνεισφέρει και αυτή,
έστω και λίγο αλλαγή προς
την κατεύθυνση του ανθρωποκεντρισμού.
Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέβασαν και άλλο τη θερμοκρασία στο ήδη καυτό, πολιτικά, καλοκαίρι του 2015. Εν θερμώ είναι δύσκολο να κάνουμε έναν απολογισμό. Το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι την ιστορική μας ευθύνη για το μέλλον αυτής της χώρας και να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι σωστό, πρώτα για το κοινωνικό σύνολο και μετά για εμάς. Ίσως είναι η δεύτερη φορά που ένα ΟΧΙ θα αλλάξει τη ροή της Ιστορίας, ίσως και όχι. Θα ειπωθεί ένα ΟΧΙ ουσιαστικά και τυπικά απ’το λαό, κατόπιν πρότασης μίας αριστερής κυβέρνησης, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας;
Την ώρα που γράφονται αυτές οι στιγμές δεν μπορώ παρά να μιλήσω με μία παραβολή. Έχουμε, ας πούμε, κάποιον που τον έχουν στριμώξει στο τοίχο και τον απειλούν για να δώσει, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, όσα είχαν σπαταλήσει οι συγγενείς του εδώ και δεκαετίες, χωρίς να του έχουν πει τίποτε. Δεν μπορεί. Τα λεφτά δε βγαίνουν. Του έχουν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό. Πως θα αντιδράσει; Δε θα επιτεθεί για να ξεφύγει; Θα κάτσει να υπομείνει τους εκβιασμούς; Τι έχει πλέον να κερδίσει, έτσι κι αλλιώς χαμένος είναι, αν χάσει ένα υποσχόμενο δάνειο -με το οποίο θα ξελάσπωνε- δεν τρέχει και τίποτε. Δεν πληρώνει τίποτε. Ο χαμένος τα παίρνει όλα! Μαζί με τον εαυτό του και τους άλλους, όπως ο μοναχός Σαμουήλ στο Αρκάδι.
Χρωστάγαμε και χρωστάμε. Απ’τη σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Κληρονομήσαμε τα χρέη που δημιούργησαν οι παλιότερες γενιές και φτιάξαμε και κάποια δικά μας. Αναγνωρίζουμε το λάθος μας, αλλά δεν μπορούμε όλο αυτό το συσσωρευμένο χρέος να το πληρώσουμε σε λίγα χρόνια. Δεν αντέχουμε! Δε χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να το καταλάβεις. Άνθρωπος πρέπει να είσαι για να κατανοήσει τη θέση του άλλου συνανθρώπου σου. Έχουμε καταλάβει ότι μας βλέπουν σα νούμερα ενός λογιστικού εγγράφου, όπου ο καθένα χρωστά κάτι.
Σε όλη αυτή την απανθρωπιά υπάρχει η αίσθηση της κάπνας ενός ακήρυχτου πολέμου. Και πάλι πρωταγωνιστής η Γερμανία. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Το τελεσίγραφο έχει δοθεί πλέον και επίσημα και περιμένουμε την απάντηση: ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Ξανά μετά από 75 χρόνια! Και τότε η Ελλάδα δεν καταστράφηκε, δεν αφανίστηκε, απ’τις στάχτες της ζωντάνεψε. Έτσι θα ξαναγίνει, είναι ιστορική νομοτέλεια.
Και τότε και τώρα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι βολεμένοι, οι οποίοι θα θέλουν τη διατήρηση αυτής της καταστροφικής κατάστασης, και οι αυτοί που είναι σε καταστολή του φόβου, του φόβου του αυταρχικού Πατέρα, του αυταρχισμού του κράτους, της αυταρχικής ιδεολογίας του σχολείου και της εκκλησίας, του αφέντη εδώ και αιώνες. Ίχνη που δε φεύγουν εύκολα και αυθόρμητα σε κάνουν να δεχτείς τον καταπιεστή σου σα σωτήρα. Με άλλα λόγια ένα κλίμα εμφυλίου πολέμου, ενός πολέμου ακήρυχτου και, για αυτό το λόγο, πιο επώδυνου και πιο επικίνδυνου.
Με αυτές τις σκέψεις καταλήγω ότι στις 5 Ιουλίου 2015 θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας που θα ειπωθεί ένα ΟΧΙ ουσιαστικά και τυπικά απ’το λαό, κατόπιν πρότασης μίας αριστερής κυβέρνησης. Ένα ΟΧΙ που θα θέλει να πετάξει την ταπείνωση, την απειλή της επιβίωσης, να φέρει την υπερηφάνεια, μία καθαρά δημοκρατική πράξη ενάντια στις πραξικοπηματικές ενέργειες των Θεσμών.
Γιάννης Φραγκούλης