Δημόσιος χώρος Νεάπολη

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΝΕΑΠΟΛΗ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Η ΑΝΗΦΟΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

Δημόσιος χώρος Νεάπολη: φωτορεπορτάζ Κώστας Πετρόπουλος

Στη Νεάπολη, στην οδό Μητροπόλεως, υπάρχει ένας παράξενος τόπος. Ο δρόμος είναι ανηφορικός. Οι πολυκατοικίες, στο δεξί μέρος του δρόμου, έχουν αντί για πεζοδρόμιο ένα πευκόφυτο χώρο. Από μακριά είναι μια πολύ όμορφη εικόνα. Στην κορυφή αυτής της ανηφόρας υπάρχει ένας χώρος καθιστικός. Ακριβώς απέναντι από την εκκλησία. Τέσσερα παγκάκια και μια βάση για μια βρύση που έχουν ξηλώσει.

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΝΕΑΠΟΛΗ: ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΕΚΕΙ

Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό είναι μια ανηφόρα έξυπνα σχεδιασμένη. Σκαλιά και ανισόπεδα πεδία, από τη μία. Ένας φράκτης που άλλοτε είναι ψηλός και άλλοτε κοντός, σε σχέση με το στενό πεζοδρόμιο. Παρτέρια όπου το χώμα κυριαρχεί και τα πεύκα δίνουν έναν ευχάριστο ίσκιο. Ανάμεσα στα μέρη που ανεβαίνεις υπάρχει κάθε φορά ένα άπλωμα. Αρκετά μεγάλο είναι η αλήθεια.

Δημόσιος χώρος Νεάπολη

 

Αυτό που λείπει είναι τα παγκάκια που θα προσέφεραν σκιά και ένα ευχάριστο περιβάλλον. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε κατοίκους ή περαστικούς που κάθονται εκεί και χαλαρώνουν. Μπορούμε να φανταστούμε τις κουβέντες τους. Να δούμε τη ζεστή συμπεριφορά που θα φέρει τον ένα πιο κοντά στον άλλο. Με άλλα λόγια ο αστικός ιστός δε θα είναι πλέον κατακερματισμένος. Αυτό δεν είναι το ιδεατό για μια μικρή κοινωνία;

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΝΕΑΠΟΛΗ: Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ

Αυτό που επιθυμεί ο άνθρωπος είναι να έρθει πιο κοντά με το συνάνθρωπό του. Ακόμα και αν λέει το αντίθετο, ο ψυχισμός του το θέλει πολύ. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, έχει ανάγκη αυτή την επαφή. Μόνο μια τέτοια εικόνα του είναι ευχάριστη. Πόσο μάλλον αν τη ζει!

«Δημόσιος χώρος Νεάπολη: να

περάσουν κάποιες στιγμές χαλάρωσης.»

Εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί. Ο Δήμαρχος του ενιαίου πλέον δήμου Νεάπολης-Συκεών δεν έχει παρατηρήσει αυτή την έλλειψη; Ίσως τη θέαση αυτού του χώρου κλέβει ο χώρος του Στρεμπενιώτη και η Μητρόπολη, όπως και τα αθλητικά γήπεδα της περιοχής. Όποιος θέλει να επισκεφτεί αυτή την περιοχή θα καταλάβει την αξία της.

Δημόσιος χώρος Νεάπολη

 

Ένας μικρός χώρος με μεγάλη αξία για όσους θέλουν να βγουν από το σπίτι τους. Να περάσουν κάποιες στιγμές χαλάρωσης. Ακόμα μπορεί να φιλοξενήσει δράσεις πολιτιστικές ή κοινωνικού προβληματισμού. Σε κάθε περίπτωση να δώσει ζωντάνια σε μια περιοχή που μοιάζει να είναι νεκρή.

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΝΕΑΠΟΛΗ: ΤΑ ΟΦΕΛΗ

Όλα αυτά μοιάζουν να είναι σα μια φιλοσοφική κουβέντα. Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι το θέμα. Στην περιοχή αυτή γύρω από τους αθλητικούς χώρους και την Μητρόπολη Σταυρούπολης-Νεάπολης, δεν υπάρχουν μαγαζιά εστίασης και χαλάρωσης. Αυτά θα έδιναν έσοδα και στο δήμο και στο κράτος, μέσω των αντίστοιχων φόρων.

Στην κυριολεξία αυτά τα λίγα μαγαζιά που υπάρχουν δουλεύουν πολύ καλά. Θα μπορούσαν να είναι περισσότερα. Αν πάρουμε για παράδειγμα το ψυχαγωγικό κέντρο που έγινε στην Δενδροφυτεία, στις Συκιές, μπορούμε να καταλάβουμε ότι όλη αυτή η περιοχή είναι παρθένα όσον αφορά στην εμπορική εκμετάλλευσή της.

Δημόσιος χώρος Νεάπολη

 

Ένας άνθρωπος που ξέρει να αξιοποιεί τις δημόσιες επιχορηγήσεις και τα κοινοτικά κονδύλια, όπως είναι ο Σίμος Δανιηλίδης, μπορεί να το καταλάβει εύκολα. Αρκεί μια βόλτα και μια προσεχτική ματιά για να καταλάβουμε πόσο αυτή η περιοχή μπορεί να αναπτυχθεί. Πολύ περισσότερο τι αποτελέσματα μπορεί να έχει μια προσεχτικά σχεδιασμένη μελέτη. Πολύ κοντά σε αυτή την περιοχή, το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά ήδη αναπτύσσεται. Θα επανέλθουμε με αντίστοιχα ρεπορτάζ για όλη την περιοχή.

 

Διαβάστε τα ρεπορτάζ που έχουμε δημοσιεύσει

Δείτε τα βίντεο που έχουμε ετοιμάσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved