ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Έχουν περάσει περισσότερο από 40χρόνια και κάθε χρόνο, απ’τα μεταπολιτευτικά χρόνια μέχρι σήμερα, ζητούμενο, τόσο στην πορεία για το Πολυτεχνείο όσο και στις πολιτικές για την παιδεία είναι το τρίπτυχο: ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Μετά από 41 χρόνια αυτό το ζητούμενο είναι πιο καυτό και πιο επιτακτικό από πότε. Έχοντας παρακολουθήσει, απ’την εφηβεία μου μέχρι σήμερα, τις «γιορτές» για το Πολυτεχνείο -γιορτές που ξεκίνησαν με αγωνιστικό χαρακτήρα και πλέον έχουν καταλήξει και έχουν πεθάνει σαν παιδικές γιορτές μνήμης- κάθε χρόνο συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι ανάμεσα στην αδιαφορία της δεξιάς και της κεντροδεξιάς, απ’τη μία, και της ουτοπίας της αριστεράς, απ’την άλλη. Πλέον καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μόνος: η μεγαλύτερη μάζα της κοινωνίας έχει εμπεδώσει αυτό που εγώ βιώνω, είναι η σιωπηλή και παγωμένη πλειοψηφία που δεν έχει ακόμα εκφρασθεί.

Ιδού λοιπόν γιατί η πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο έχει όλο και λιγότερο κόσμο. Ερωτήματα όπως: Τι έγινε στο Πολυτεχνείο το 1973; Ποιος ήταν ο χαρακτήρας αυτής της εξέγερσης; Τι διεκδικούσαν οι αγωνιστές που κατέλαβαν το Πολυτεχνείο; Τέτοια ερωτήματα είναι δύσκολο να απαντηθούν από νεώτερες γενιές. Πολύ περισσότερο, ερωτήματα όπως: Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μόνο στην Αθήνα; Τι προσδιορίζει αυτό που λέμε «γενιά του Πολυτεχνείου»; Ποια ήταν η προσφορά της θυσίας αυτών των αγωνιστών, ο βωμός αίματος, στον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία; Πως και με ποιο τρόπο αλλοιώθηκε το πολιτικό μήνυμα του Πολυτεχνείου; Εδώ δεν προσδοκάμε απάντηση από ανθρώπους της γενιάς του ΄90 και μετά. Και όμως γι’αυτό δεν φταίνε αυτοί. Αυτό είναι σίγουρο!

Ο ξύλινος λόγος της αριστεράς που διεκδικεί το όνειρο χωρίς μέτρο και στρατηγική, που βαδίζει στο νεφελώδη τοπίο της καθαρής ουτοπίας, στην ψύχωση της βυζαντινολογίας του είδους «εμείς έχουμε δίκιο, αλλά το σύστημα φταίει», της αγιοποίησης των ημετέρων, της συνεχούς κόντρας με τον τρόπο του Δον Κιχώτη, την πλήρη απουσία τακτικής και στρατηγικής (βλέπετε τις παράλληλες ιστορίες της αριστεράς στην Ιταλία, την Ισπανία, στη Γαλλία και θα βγάλετε συμπεράσματα), που έχει σιωπηρά αποδεχτεί το τέλος των ιδεολογιών (την καταστροφική άποψη της συντήρησης που κατάφερε να την περάσει εν είδη ενοχικού δικαίου στην αριστερά), όλα αυτά απομάκρυναν τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά, να αναλάβει τις τύχες του και να αγωνιστεί για ένα καλύτερο μέλλον, να διεκδικήσει το καλύτερο αύριο και όχι την επιστροφή «στις παλιές καλές μέρες». Το τέλμα της πολιτικής ζωής ενός τόπου που γέννησε τη δημοκρατία όπως τη βιώνουμε σήμερα, στην παρακμή της.

i-enoia-tou-politexneiou-fo

Απ’την άλλη έχουμε τους έμπορες των ιδεών, τους φονιάδες της ελπίδας, τους νοσταλγούς των ημερών του παλαιοκομματισμού, την επιστροφή του πολιτικάντη που «κανονίζει» τις τύχες του κοπαδιού, τελικά τη συντήρηση μίας απάνθρωπης και καταπιεστικής πολιτικής σ’ένα σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο.

Είναι λογικό λοιπόν οι γενιές που ήρθαν να έχουν ξεχάσει ή να αδιαφορούν για τους αγώνες, είτε ταξικούς είτε εθνικοαπελευθερωτικούς, να νοιάζονται μόνο για το εφήμερο, μέσα στην απελπισία τους. Δεν μπορούμε να μιλάμε για απολίτικη γενιά αλλά για αυτή που απεχθάνεται τον κομματισμό όπως τον περιγράψαμε πιο πάνω. Και αυτή είναι η μεγάλη παγίδα.

Με άλλα λόγια έχουμε ανάγκη μία άλλη πολιτική που δε θα φοβάται τις ρήξεις, το ριζοσπαστισμό, την αποδοχή των καλών στοιχείων του παρελθόντος, τη δόμηση μία νέας κοινωνίας, την εκπόνηση μίας στρατηγικής και τακτικής που θα πατά στο πραγματικό και θα βλέπει το όραμα. Αυτό που θα προσφέρουμε σα δώρο στις μελλοντικές γενιές. Και δε θα φοβόμαστε τις λέξεις όπως «αμερικανόφερτη χούντα», δηλαδή να δυσαρεστήσουμε αυτούς που θα βρούμε μπροστά μας όταν έρθουμε στην εξουσία. Θέλουμε κάτι καινούργιο, τίμιο, αληθινό, ανθρώπινο -ή περίπου κάπως έτσι- όχι αδιάφορο, απόμακρο, από εδώ και από εκεί. Ας ελπίσουμε ότι θα το βρούμε.

Γιάννης Φραγκούλης



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved