ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ;
Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης: γράφει ο Γιάννης Ιωαννίδης
Ξεκίνησε το 2017, τον Ιανουάριο. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Όμως όπως όλα τα θέματα στην Ελλάδα αναπτύχθηκε δειλά δειλά. Με αργούς και άτολμους ρυθμούς. Αυτό το «ενιαίο» στα τέλη του 2021 πάει να ολοκληρωθεί. Πόσο όμως ενιαίο θα είναι; Κυρίως πόσο οργανωμένο σαν ασφαλιστικό ταμείο θα δομηθεί; Ερωτήματα που νομίζουμε ότι θα τα απαντήσει ο χρόνος. Όμως ήδη φαίνονται τα πρώτα σημάδια. Θα γίνουμε πιο σαφείς.
ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΝΣΠΕΡΜΙΑ
Είναι γνωστό ότι στον ασφαλιστικό χάρτη της Ελλάδας υπήρχε πληθώρα ταμείων. Μικρά, μεσαία ή μεγάλα. Με τις δικές τους νομοθεσίες. Είναι σαφές ότι βόλευαν την παροχολογία και τα ρουσφέτια της εξουσίας. Όλα τα κόμματα βολεύονταν σε αυτή την κατάσταση. Οι ασφαλισμένοι όμως δεν εξυπηρετούνταν καλά. Ουσιαστικά δεν υπήρχαν παροχές αλλά βολέματα στους ασφαλισμένους αυτών, των μικρών ταμείων. Τα μεγαλύτερα είχαν μία ικανοποιητική δομή. Αλλά ήταν λίγα. Δυστυχώς μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση θα έπρεπε κάποια στιγμή να τελειώσει. Φυσικά δεν ήταν απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης. Επιταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ουσιαστικά. Ακόμα και έτσι, για να ξεκινήσει αυτή η ενοποίηση πήρε τέσσερα χρόνια! Οι πληροφορίες μας λένε ότι ξεκίνησε με μικρά βήματα. Επί υπουργίας Βούρτση δεν έγινε κάποιο μεγάλο έργο. Επί υπουργίας Χατζηδάκη έλαχε να γίνει μία μεγάλη αλλαγή.
ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: ΒΟΛΕΥΕ Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Η αλήθεια είναι ότι τα μικρά ταμεία βόλευαν όλους: την κυβέρνηση, τους βουλευτές, τους πολιτευτές, τους δικηγόρους, τους εργατολόγους. Όλους εκτός από τους ασφαλισμένους! Αλλά ποιος νοιάστηκε για αυτούς; Ας είναι καλά το ρουσφέτι και η πολυνομία. Για να συντηρείται ένα σύστημα σαθρό, αντιλαϊκό και αντιπαραγωγικό.
Αυτό έπρεπε να αλλάξει. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε το αυτονόητο. Αυτό που το όνειδος της ελληνικής κοινωνίας, οι βουλευτές και η πολιτική εξουσία, δεν ήθελαν. Και δε θέλουν ακόμα. Θα δούμε στη συνέχεια το γιατί.
Θα δούμε ότι αυτή η μεγάλη αλλαγή γίνεται με τον πιο λάθος τρόπο. Ουσιαστικά είναι μία κατάσταση που στρέφεται εναντίον των ίδιων των ασφαλισμένων. Υπέρ των ιδιωτικών ασφαλιστικών.
Η ατολμία των κυβερνήσεων δεν έχει συμβεί επειδή τα στελέχη τους είναι ανίκανοι. Αν ήταν έτσι δε θα τους είχαν επιλέξει. Είναι επειδή έχουν ένα σκοπό: να γκρεμίσουν αυτή τη δημόσια ασφάλιση που ξεκίνησε επί δικτατορίας Μεταξά και ολοκληρώθηκε επί κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου! Ο λόγος είναι απλός, το σκεπτικό ακόμα πιο απλό.
ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: ΞΕΠΟΥΛΑΜΕ ΟΣΟ-ΟΣΟ
Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης.Τι θα βόλευε άραγε μία ιδιωτική ασφάλιση; Αν το δούμε από πρώτη άποψη, κανένα! Ας όμως το κοιτάξουμε πιο προσεχτικά. Ένας ανασφάλιστος άνθρωπος φοβισμένος είναι ένας καλός πελάτης του συστήματος που πουλά προστασία. Μέρος αυτού του συστήματος είναι τα κόμματα, η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστές. Αυτοί δεν αντιδρούν με σθένος στην καταστροφή που έρχεται. Βολεύονται σε μία καλή θέση προϊσταμένου ή διευθυντή.
Αφήνουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι συνταξιούχοι. Αυτοί έχουν ζήσει το σύστημα της δημόσιας ασφάλισης. Ξέρουν πολύ καλά τα προτερήματά του. Το έχουν ανάγκη. Γνωρίζουν ότι μία ιδιωτική ασφάλιση το μόνο που κάνει είναι να τους αφήνει ξεκρέμαστους σε σημαντικές παροχές στη ζωή τους. Μελετήστε προσεχτικά τις παροχές των ιδιωτικών ασφαλιστικών. Συγκρίνετε αυτές με τη δημόσια ασφάλιση. Θα βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.
ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: ΤΟ «ΜΑΓΕΙΡΕΜΑ»
Ας πάρουμε για παράδειγμα την τακτική Χατζηδάκη για την ενοποίηση του ΕΦΚΑ. Σοβαρές και αξιόπιστες πηγές αναφέρουν ότι αυτή η τακτική είναι κάτι σα μία ιδιότυπη ρώσικη σαλάτα: Ανακατεύουμε καλά-καλά ότι βρούμε. Τα βάζουμε χωρίς καμία λογική. Κυρίως βάζουμε ανθρώπους που δεν ξέρουν το αντικείμενο της εργασίας τους σε καίρια πόστα. Τους δίνουμε εντολή να δουλέψουν. Περιμένουμε στη «γωνία» τις αντιδράσεις του κόσμου. Τους υποστηρίζουμε. Όχι για πολύ. Μετά τους κατακρίνουμε ότι είναι ανίκανοι. Κρύβουμε επιμελώς ότι εμείς επιλέξαμε να τους βάλουμε εκεί. Μετά ξεπουλάμε αυτό που το κάναμε μαγαζάκι. Όσο-όσο. Έτσι απλά.
Ακολούθως καλούμε έναν ιδιώτη μάνατζερ να συντάξει μία μελέτη. Με το αζημίωτο φυσικά. Ξέρουμε τι θα δώσουμε στον ιδιωτικό τομέα και τι θα κρατήσουμε στο δημόσιο. Του το έχουμε πει. Αυτός φτιάχνει το αφήγημά του. Το «μαγειρεύει» καλά και το σερβίρει. Ξεπουλάμε, το προσφέρουμε σα μία όμορφη και, επιτέλους, καλή λύση. Μόνο που αυτή η «σπεσιαλιτέ» στους πολίτες αυτής της χώρας μόνο καλό δεν κάνει. Ο Χατζηδάκης έχει δοκιμάσει αυτή τη συνταγή στην Ολυμπιακή και στη ΔΕΗ. Θα τον αφήσουν να συνεχίσει; Θα αντιδράσει κανείς; Εμείς θα επανέλθουμε σύντομα.
