Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΉΤΑΝ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ;
Θα ήταν πολύ κοινότυπο να λέγαμε ξανά για το ποιος φταίει για τις καταστροφές που έκανε η ξαφνική μπόρα το Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2014. Είναι μία κουβέντα που έχει γίνει και θα ξαναγίνει, θα γυρίζει συνέχεια γύρω από το ίδιο σημείο: ποιος φταίει, η κεντρική εξουσία, έτσι δεν είναι;
Το πρόβλημα, πάντως, είναι πολυσύνθετο. Για να πιάσουμε μία άκρη του αρκεί να κάνουμε μία βόλτα σε μία οποιαδήποτε γειτονιά της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ή όποιας θέλουμε μεγάλης ή μικρής πόλης της Ελλάδας. Η διάταξη των δρόμων σε πολλές περιπτώσεις μας θυμίζει τη ρυμοτομία των περασμένων εποχών, ακόμα αυτή του 19ου αιώνα, όταν η κοινωνία της Ελλάδας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φεουδαρχική. Τι άλλαξε από τότε; Τι καινούργιο ήρθε στην πολιτική και κοινωνική σκέψη μας; Ποια είναι τα καινούργια πιστεύω μας και ποιοι οι στόχοι μας που θα θέλαμε να φέρουν την ανάπτυξη σε αυτό τον τόπο;
Η εξουσία, έτσι όπως την επιλέγουμε εμείς, είναι κομμένη και ραμμένη για να εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις μας, είτε είναι λογικές είτε είναι παράλογες. Αν δεν το κάνει τότε βρίσκεται στο στόχαστρο των κριτικών μας. Υπάρχει η απλή λύση: κάνουμε τα χατήρια (βλέπε ρουσφέτια) της εκλογικής πελατείας, τη βγάζουμε για τέσσερα χρόνια, κυβερνούμε και αυξάνουμε την εκλογική μας βάση για να εξασφαλίσουμε την επόμενη τετραετία. Πάνω σε αυτή τη λογική έχει χτιστεί το ελληνικό κράτος από τότε που επανιδρύθηκε, από το 1821, μέχρι σήμερα. Ελάχιστες ήταν οι τομές που επιχείρησαν κάποιοι έντιμοι πολιτικοί, οι οποίοι ήταν πατριώτες, και αυτοί χάθηκαν από το προσκήνιο, όχι όμως απ’την ιστορία του ελληνικού έθνους.
Βόλευε και βολεύει την κυβέρνηση να δημιουργεί ένα χάος τόσο στην αστική δόμηση, όσο στην εκπαίδευση και στη νομοθεσία. Το χάος δύσκολα τακτοποιείται, θέλει ειδικούς, οι οποίοι θα έρθουν απ’τους κύκλους των κρατούντων ως σύμβουλοι, άρα αυτή η πολιτική θα ανανεώνεται και το χάος θα γίνεται πιο χάος φτάνοντας ένα ολόκληρο έθνος στην ολική καταστροφή, απ’την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.
Σε αυτή ακριβώς τη στιγμή πολιτικά μορφώματα καραδοκούν να βγάλουν λογίδρια λαϊκισμού, να «τους τα πουν», με άλλα λόγια να χαϊδέψουν τα αυτιά αυτών που δε θέλουν να μορφωθούν, να ενημερωθούν και να συζητήσουν τα προβλήματά τους. Η ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων θεμάτων κουράζει, η απελπισία ωθεί σε πνευματικούς λωποδύτες, όπως η Εκκλησία και άλλα «πνευματικά» ιδρύματα, σε πολιτικούς σχηματισμούς που θέλουν να κουκουλώσουν τα κακώς κείμενα και να επιβάλλουν τη λογική της υποταγής και της αδράνειας, όπως το ΛΑ,Ο.Σ., η Χρυσή Αυτή, η ΑΝ.ΕΛ. κ.ά.
Και τι να περιμένουμε άραγε; Αυτή θα ήταν η ερώτηση που βρίσκεται στο στόμα του θωρακισμένου απ’τα χιλιάδες προβλήματα και απ’την αδιαφορία αυτών που θα έπρεπε να ενδιαφερθούν για τη μοίρα του. Αυτός όμως που θα έπρεπε να ενδιαφερθεί για τη μοίρα του είναι κυρίως ο ίδιος. Και δεν το κάνει. Άρα αναμένουμε το νέο «Μεσσία» ένα νέο κόμμα που θα αναλάβει και θα δώσει λύσεις σε όλα. Υπάρχει όμως αυτό; Όχι, απάντησε, εμμέσως πλην σαφώς η κα. Δούρου το βράδυ της Παρασκευής, στα κανάλια.
Από αυτό το σημείο μπορεί να ξεκινήσει μία σειρά τοποθετήσεων στο πρόβλημα. Με νηφαλιότητα θα μπορέσουμε να δούμε το πρόβλημα και με ορθολογισμό ίσως μπορέσουμε να «σουλουπώσουμε» αυτή τη χώρα που θέλει να λέει ότι ανήκει στην Ευρώπη, αλλά δεν το καταφέρνει. Θα επανέλθουμε σε αυτή την προβληματική με διαφορετικά θέματα που είναι ανοιχτή και πυώδη πληγή.
Γιάννης Φραγκούλης
