ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ
Εξτρεμιστική ιδεολογία: γράφει η Ελένη Καρασαββίδου
Το 1985, μια ομάδα κορυφαίων Ισραηλινών διανοουμένων με επικεφαλής τον Αβιέζερ Ραβίτσκι, έναν φιλόσοφο που διαβάζει το Ταλμούδ εξ αριστερών, συγκάλεσε μια ομάδα μελέτης υπό την αιγίδα του προέδρου του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν για να αξιολογήσουν τη σοβαρότητα της απειλής που αποτελούσε το κίνημα του Καχάνε και να προτείνουν πώς θα έπρεπε να αντιδράσει το κράτος. Το βιβλίο των πρακτικών της συνάντησης «Οι ρίζες του καχανισμού: συνείδηση και πολιτική πραγματικότητα», αποτελεί σήμερα μια συγκλονιστική προφητεία.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Το παγόβουνο
Ο Γιεχούντα Μπάουερ, ο διάσημος ιστορικός του Ολοκαυτώματος, εξέφρασε τον φόβο που έδωσε στην πρωτοβουλία την επείγουσα σημασία της συνάντησης της -«ότι ο καχανισμός μπορεί κάλλιστα, Θεός να φυλάξει, να αποδειχθεί η κορυφή ενός πολύ μεγάλου παγόβουνου που απειλεί την κοινωνία μας».
Ο Ραβίτσκι, ένα άλλο μέλος της πρωτοβουλίας, επεσήμανε πως ο καχανισμός ήταν διαφορετικός από οποιαδήποτε άλλη εξτρεμιστική ιδεολογία είχε ριζώσει στο Ισραήλ: Εδώ ήταν ένας χαρισματικός δημαγωγός, πάντοτε το κερασάκι στην τούρτα του εκφασισμού όπως μας δείχνει ως τώρα η ιστορία, που πρότεινε ανοιχτά τόσο μια τελική «λυτρωτική» γενοκτονία των Παλαιστινίων όσο και έναν εβραϊκό εμφύλιο πόλεμο -μια κάθαρση από αιρετικούς, ουμανιστές, αριστερούς και υποστηρικτές των Αράβων.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Η χειραγώγηση του φόβου
Οι αλλεπάλληλες εκλογικές του αποτυχίες κι ενώ η πολιτική σκηνή της χώρας κοιτούσε πως να μοιράσει έδρες «απαγορεύοντας ή γραφικοποιώντάς τον», δεν τον εμπόδισε να χτίσει υποστήριξη στους δρόμους. Κι αυτός, κι ο πυρήνας που είχε σχηματίσει, κατανοούσε την εκρηκτική δύναμη της παραβίασης των ορίων του κατεστημένου, την χειραγώγηση του φόβου ώστε να τοκίζεται πολιτικά, την πολυτιμότητα της ανάγκης ώστε να δημιουργηθεί μίσος απέναντι στην χορτάτη «ψευτοδιανόηση» (με το κλασσικό κόλπο του φασισμού που τα βάζει με την διανόηση κι όχι με την πείνα και τα αληθινά αίτια της) και το ανατρεπτικό, ακόμη και επαναστατικό δυναμικό των εσωτερικών κοινωνικών διαιρέσεων του Ισραήλ όσο κανένας άλλος.
Και προφανώς πολύ καλύτερα και από την διεθνή κοινότητα που μεγάλο μέρος της οποίας, και στην προοδευτική της μερίδα, με άρρητο αντισημιτισμό, πολιτευόταν με την ψευδαίσθηση πως όλοι στο Ισραήλ ήταν πλούσιοι αφού ήταν Εβραίοι. Όταν ταξίδευε στις φτωχές περιφερειακές πόλεις του Ισραήλ, αυτοαποκαλούνταν ο εκπρόσωπος του ξεχασμένου ανθρώπου του Ισραήλ: της εργατικής τάξης των Μιζράχι, των ρωσόφωνων μεταναστών, των φτωχών υπερορθόδοξων.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Δαιμονικό χάρισμα
Σε αμέτρητες συγκεντρώσεις, και με το ακούραστο, δαιμονικό του χάρισμα, ο Kahane ενίσχυσε μια αφήγηση: ότι η κοσμική ελίτ των Ασκενάζι του Ισραήλ είχε προδώσει όχι μόνο τους αυθεντικούς Εβραίους της χώρας για να κατευνάσει τους Άραβες, αλλά, ακόμη χειρότερα, τον ίδιο τον Ιουδαϊσμό.
Χρησιμοποιούσε γι’ αυτό ένα σλόγκαν που έμενε στο μυαλό κατά τις διδαχές του Γκέμπελς. Το κράτος το καταδυνάστευαν εβραιόφωνοι αλλά όχι Εβραίοι. Η ίδια η ελληνική ακροδεξιά, που ευτυχώς δεν έχει μεγάλο ρήτορα και ιδίως δεν αντιμετωπίζει τόσο άμεσα -παρόλο που το ισχυρίζεται μονίμως- υπαρξιακή απειλή δεν χρησιμοποιεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προβεβλημένων στελεχών της το ελληνόφωνοι για τους αριστερούς της χώρας;.
Το συγκλονιστικό μείγμα βίαιου, εξοντωτικού εθνικισμού και αποκαλυπτικού θρησκευτικού φονταμενταλισμού που κήρυττε τόνιζε την ανάγκη ζωτικού χώρου, επιβίωσης, βίας απέναντι στον συμβιβασμό και στην εκθήλυνση, -με πιο κοντινό παράδειγμα σε μας το η λύση είναι μία, σύνορα με την Σερβία- τονίζοντας ότι η βία ήταν αξία για κάθε έθνος που σέβεται τον εαυτό του και προφανώς εβραϊκή αξία όπως και η εκδίκηση θεϊκή εντολή.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Μεταφορά πληθυσμού
Αγωνιζόταν για την απέλαση των Παλαιστινίων από όλα τα εδάφη υπό τον έλεγχο του Ισραήλ. Η ιδέα της μεταφοράς πληθυσμού δεν ήταν ξένη προς τη σιωνιστική σκέψη. Οι αναθεωρητές του Jabotinsky την είχαν κατά καιρούς υποστηρίξει. Ο ίδιος ο Μπεν-Γκουριόν την είχε συζητήσει με τις αρχές της βρετανικής εντολής. Αλλά μετά την εγκαθίδρυση του Ισραήλ, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την απέλαση και τη φυγή περίπου 700.000 Παλαιστινίων – αυτό που οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν Νάκμπα, ή καταστροφή – η ιδέα επί δεκαετίες σπάνια τέθηκε ή υποστηρίχθηκε δημόσια.
Τις φιλελεύθερες δεκαετίες του Ισραήλ, μεγάλο μέρος της πρόνοιας πήγαινε εξίσου σε Άραβες, κι εκεί έπαιξε το παιχνίδι της αντίδρασης ο αραβικός εθνικισμός γκρεμίζοντας έστω και μικρά μα υπαρκτά γεφύρια με όμοια συνθήματα «έξω όλοι οι Εβραίοι από το Ισραήλ». Αλλά δεν θεωρούνταν βιώσιμη πολιτική θέση της κεντρικής πολιτικής σκηνής πριν τον καχανισμό και το κίνημα εποικων.
Ο Kahane κατέρριψε αυτό το ταμπού. Η άποψή του, και ιδιαίτερα η θρησκευτική γλώσσα με την οποία τη διατύπωσε, ήταν «αναμφισβήτητα πρωτοφανής στην ιστορία του σιωνισμού», γράφει ο Shaul Magid, κορυφαίος μελετητής του Ιουδαϊσμού, στην πρόσφατη μελέτη του για τη σκέψη του Kahane. Το κόμμα που ίδρυσε, το Kach, ήταν το πρώτο που έκανε την ιδέα κεντρική πολιτική του απαίτηση.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Η εβραϊκή ολότητα
Οραματιζόταν «ένα κράτος εβραϊκής ολότητας» στο οποίο όλα τα ζητήματα θα αποφασίζονταν σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασιακή ερμηνεία του εβραϊκού νόμου. Κατά τη σύντομη θητεία του ως μέλος της Κνεσέτ, ζήτησε την απαγόρευση του γάμου μεταξύ Εβραίων και Αράβων και την ποινικοποίηση του σεξ μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών. Απαίτησε τον εθνοθρησκευτικό διαχωρισμό των θεσμών της χώρας, ακόμη και των δημόσιων παραλιών της!
«Η εβραϊκή βία για την υπεράσπιση των εβραϊκών συμφερόντων δεν είναι ποτέ λάθος», δήλωσε καθιστώντας τη nekama, την ιδέα εκδίκησης του εβραϊκού νόμου, δεκαετίες πριν οι ριζοσπαστικοί νέοι έποικοι από τους λόφους αρχίσουν να την εφαρμόζουν στην πράξη, κοσμοθεωρία, σύνθημα, στρατηγική και υποχρέωση.
Οι Ισραηλινοί μελετητές Adam και Gedaliah Afterman που έχουν ονομάσει «ριζοσπαστική θεολογία εκδίκησης» αυτό το ιδεολόγημα πρόσεξαν πως υπήρξε ένα εύληπτο σύνθημα και πάλι, που στρεφόταν κι εναντίον του κοσμικού κράτους που με τις απαγορεύσεις εναντίον του τον ριζοσπαστικποιούσε. Το «απαγορεύεται η τρομοκρατία εναντίον της τρομοκρατίας» ή «TNT» θα γινόταν ένα ακόμη από τα σλόγκαν του κινήματος.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Η αυστηρή ερμηνεία
«Ο Σιωνισμός του Kahane», έγραψε ο Magid, «μετατράπηκε σε μια μάχη ενάντια στο κράτος». Όχι μόνο οι κοσμικοί Εβραίοι δεν ήταν πραγματικά Εβραίοι, υποστήριζε, αλλά το Ισραήλ δεν ήταν καθόλου εβραϊκό κράτος. «Είναι μια εβραϊκά ομιλούσα Πορτογαλία που θα ήθελε να είναι μια εβραϊκά ομιλούσα Σουηδία».
Για να μετατρέψει το Ισραήλ σε ένα πραγματικό εβραϊκό κράτος, πρότεινε την αντικατάσταση του κοινοβουλίου με έναν βασιλιά με εντολή της Τορά και ένα Σάνχεντριν, ή ανώτατο ραβινικό δικαστήριο, το οποίο θα κυβερνούσε τη χώρα σύμφωνα με την αυστηρή ερμηνεία του εβραϊκού νόμου.
Ωστόσο, ο καχανισμός δεν είχε αναδυθεί από το πουθενά, αλλά μέσα από τα σπλάχνα της αναθεωρητικής δεξιάς. Όταν ήταν απλώς ένας ακροδεξιός ακτιβιστής στη Νέα Υόρκη, ο τότε πρωθυπουργός, Μεναχέμ Μπέγκιν, όπως και ο Γιτζάκ Σαμίρ, ο οποίος διαδέχθηκε τον Μπέγκιν ως ηγέτης του Λικούντ, είχαν ενθαρρύνει τις δραστηριότητές του.
Μα δεν ήταν ο Μπέγκιν που ζήτησε από τον Καχάνε να γράψει την εισαγωγή στην αμερικανική έκδοση των απομνημονευμάτων του για την Irgun και μάλιστα πρόσφερε στον Καχάνε μια θέση στο ψηφοδέλτιο του δεξιού αναθεωρητικού κόμματος Herut;
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Η ευθύνη είναι δική μας
Ο Αβραάμ Μπεργκ, νεαρός ακτιβιστής για την ειρήνη τότε, στους δρόμους του Ισραήλ, το μακρινό ΄80 που είχε αντιμετωπίσει τους καχανιστές σε διαδηλώσεις, υποστήριξε στην ίδια συνάντηση του 1985 πως «ο Ραβίνος Καχάνε (…) δεν αναδύθηκε μόνος του. Αναδύθηκε από ανάμεσά μας, από όλους όσους αυτοαποκαλούνται σιωνιστές, και έτσι η ευθύνη είναι δική μας».
Αλλά ενώ οι συνομιλητές του υποστήριξαν την τοποθέτηση του Καχάνε και του κινήματός του εκτός νόμου, ο Μπεργκ υποστήριξε ότι η απαγόρευση ήταν λάθος, πως ήταν ασφαλέστερο να πολεμήσει τους εξτρεμιστές στους δρόμους και «στο δικαστήριο της κοινής γνώμης», «εκεί που μπορούν να είναι ορατοί». «Σε όλη την εβραϊκή ιστορία υπήρξε ένας αγώνας ενάντια στους ζηλωτές». «Είναι ένα βαθιά ριζωμένο παράδειγμα που ο ορθολογικός ιουδαϊσμός προσπάθησε να καταστείλει».
Η Κνεσέτ αποφάσισε διαφορετικά. Το 1985, το κοινοβούλιο του Ισραήλ ψήφισε ένα νομοσχέδιο που τροποποίησε τον βασικό νόμο της χώρας για να απαγορεύσει σε οποιοδήποτε κόμμα ή πολιτικό που υποστηρίζει βίαιη τρομοκρατία κατά του κράτους, υποκινεί ρατσισμό ή απορρίπτει «την ύπαρξη του Ισραήλ ως εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους».
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Η αλλοίωση
Ο καχανισμός αντέδρασε αποκαλώντας τους hellenics (κάτι σαν το αμερικανοκίνητους) ελληνιστές τους δημοκρατικούς εβραίους που είχαν αλλοιωθεί από το πολυφυλετικό πολυπολιτισμικό κράτος του Μέγα Αλέξανδρου από την καιρό της κατάληψης της Ιερουσαλήμ.
Αυτοί οι Εβραίοι προδότες δεν είχαν άλλωστε αναδείξει από τα σπλάχνα της Εβραϊκής διασποράς τους σημαντικότερους ελληνιστές του 20ου αιώνα και δεν είχαν υπερασπιστεί την αρχαία ελληνική φιλοσοφία; Την ίδια χρονιά, ο Kahane είπε σε δύο Γάλλους δημοσιογράφους: «Η δημοκρατία και ο Ιουδαϊσμός είναι δύο αντίθετα πράγματα».
Ο Καχάνε αρνήθηκε ακόμη και προτάσεις ακροδεξιών κοινοβουλευτικών κομμάτων ή πολιτικών για συμμετοχή σε βιβλία ή για θέσεις σε ψηφοδέλτια. Στους πούρους ιδεολόγους, ή μάλλον στους ιδεοληπτικούς, το υλικό κέρδος αποδεικνύεται λιγότερο επικίνδυνο για την κοινωνία από το ψυχολογικό.
Οδηγημένος από ένα σύμπλεγμα μεσσία, όπως έχει επισημανθεί, ο Καχάνε δεν αρκούνταν ποτέ στο να είναι υποστηρικτικός. Ήθελε να είναι το κύριο θέαμα. Δεν είχε, άλλωστε, αυτοανακηρυχθεί από το ακροδεξιό αυτονομιστικό κίνημα για την ίδρυση ενός «Ανεξάρτητου Κράτους της Ιουδαίας» στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, «επίτιμος πρόεδρος» του κράτους; Ήθελε να είναι Ο Ηγέτης.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Βίαιες επιθέσεις
Τρομοκράτης εναντίον των ακροδεξιών τρομοκρατών θεωρούνταν ο επίσημος πολιτικός ηγέτης του Ισραήλ, Γιτζάκ Ράμπιν. Η δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν, του πέμπτου πρωθυπουργού του Ισραήλ, έλαβε χώρα στις 4 Νοεμβρίου 1995 (12 Μαρτίου 5756 στο εβραϊκό ημερολόγιο) στις 21:30, στο τέλος μιας συγκέντρωσης υποστήριξης των Συμφωνιών του Όσλο στην Πλατεία των Βασιλέων του Ισραήλ στο Τελ Αβίβ.
Όλη τη δεκαετία του 1990, καθώς το Ισραήλ πλησίαζε προς έναν εδαφικό συμβιβασμό με τους Παλαιστίνιους και σε μια ειρηνευτική συμφωνία, το κίνημα του Kahane ανέλαβε να πραγματώσει την αντίθεση του με βίαιες επιθέσεις.
Ως ασκούντες πολιτική βία, οι «kahanistas» αποδείχθηκαν καταστροφικά αποτελεσματικοί. Στις 25 Φεβρουαρίου 1994, ο Baruch Goldstein, μέλος του Kach από το Kiryat Arba (κρατήστε το), εισήλθε στο τζαμί Ibrahimi της Χεβρώνας, άνοιξε πυρ εναντίον μουσουλμάνων που προσεύχονταν και, σκότωσε 29 Παλαιστίνιους αμάχους. Δύο μήνες αργότερα, η παλαιστινιακή ισλαμιστική ομάδα Χαμάς εξαπέλυσε την πρώτη της βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας εναντίον αμάχων εντός του Ισραήλ (παρόλο που είχαν προηγηθεί στα κατεχόμενα), στην βόρεια ισραηλινή πόλη Afula ως πράξη αντεκδίκησης.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Τρομοκρατικές οργανώσεις
Η σφαγή του Goldstein ώθησε την κυβέρνηση του Rabin να θέσει τελικά εκτός νόμου την Kach και το κίνημα Kahane Chai, μια αποσχισθείσα οργάνωση με επικεφαλής τον Binyamin Kahane, χαρακτηρίζοντας και τις δύο «τρομοκρατικές οργανώσεις». Σε μια ομιλία μετά τη σφαγή του Goldstein, ο Rabin περιέγραψε τον Kahane και τους υποστηρικτές του ως «ένα περιστασιακό μικρόβιο» Αποδείχθηκε τραγικά λάθος.
Το ίδιο πρωί με τη σφαγή του Goldstein, ο Yigal Amir, ένας 25χρονος φοιτητής νομικής, μάθαινε Ταλμούδ στην αίθουσα μελέτης του Πανεπιστημίου Bar-Ilan όταν άκουσε τα νέα στο ραδιόφωνο. «Με ενδιέφερε πολύ το πώς ένας τέτοιος άνθρωπος μπορούσε να σηκωθεί και να θυσιάσει τη ζωή του», θα έλεγε αργότερα ο Amir στους Ισραηλινούς ερευνητές. «Τότε σκέφτηκα ότι είναι απαραίτητο να ρίξουμε τον Rabin».
Παρόλο όμως που παρουσίαζε τον εαυτό του ως μοναχικό λύκο δεν ήταν μόνος του.
Οι εθνικοί θρησκευτικοί συντηρητικοί και οι ηγέτες του κόμματος Λικούντ, κι ενώ μετά την δολοφονία του Kahane, πέντε χρόνια πριν σε μια διαδικασία που θα δούμε στο 3ο και τελευταίο μέρος, είχαν ήδη ανοίξει διάπλατα τις πόρτες στην «Εβραϊκή Δύναμη», τον νέο πολιτικό φορέα των καχανιστών, πίστευαν ότι η αποχώρηση από οποιαδήποτε «εβραϊκή» γη ήταν προδοσία.
Οι ακροδεξιοί ραβίνοι που συνδέονταν με το κίνημα των εποίκων του Καχάνε κήρυξαν το din rodef, βασισμένο σε έναν παραδοσιακό εβραϊκό νόμο αυτοάμυνας, εναντίον του Ράμπιν, προσωπικά, υποστηρίζοντας ότι οι Συμφωνίες του Όσλο έθεταν σε κίνδυνο εβραϊκές ζωές, κι άρα ο Ράμπιν έπρεπε να πεθάνει.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Νεκρική πομπή
Οι συγκεντρώσεις που διοργάνωσε το Λικούντ και άλλες δεξιές ομάδες απεικόνιζαν τον «ναζί» Ράμπιν στο στόχαστρο ενός όπλου και συνέκριναν το Εργατικό Κόμμα με τους Ναζί, φωνάζοντας «Όλοι οι εργατικοί είναι προδότες και ο Ράμπιν είναι δολοφόνος». Τον Ιούλιο του 1995, ο Νετανιάχου προσωπικά ηγήθηκε μιας ψεύτικης νεκρικής πομπής με ένα φέρετρο και μια θηλιά δήμιου γύρω από την φωτογραφία του εκλεγμένου πρωθυπουργού, όπου οι διαδηλωτές φώναζαν «Θάνατος στον Ράμπιν».
Όταν μετά την αποτυχία της Ειρηνευτικής διαδικασίας και της βίας που εξαπολύθηκε ξέσπασε η 2η Ιντιφάντα, η ίδια ακροδεξιά που καλούσε σε θάνατο και γενικευμένη εκτόπιση, άρα βία, με το γνωστό όπου γης κόλπο της αποτίμησης των κοινωνικών φαινομένων με μεταφυσικούς και υπερβατικούς όρους, θεώρησε την βία ως αιώνιο, φυλετικό χαρακτηριστικό όλων των Παλαιστίνιων…
Το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα του Ισραήλ εν μέσω μιντιακών εκπομπών, γεμάτες ρύπους, και, υπό το φάσμα απειλών, υποχώρησε την ρητορική της εναντίον της. Έτσι συμβαίνει όταν ως αστικός και μικροαστικός κόσμος θρέφεις το θηρίο αφήνοντας τους λούμπεν να γίνονται τα σαγόνια του. Στο τέλος σε δαγκάνει, ή ως καριερίστας, γίνεσαι μέρος του.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Η επίθεση
Αλλά εκείνον το Νοέμβρη, ως απάντηση στις έντονες διαμαρτυρίες και πράξεις ή παραινέσεις βίας στους δρόμους από τους ακροδεξιούς, ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων και ειρηνευτικών ομάδων οργάνωσε μια ακόμη συγκέντρωση υπέρ της ειρηνευτικής διαδικασίας στις 4 του μηνός.
Η συγκέντρωση προσέλκυσε πλήθος άνω των 100.000 ανθρώπων. Ο Ράμπιν δήλωνε: «Πάντα πίστευα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν ειρήνη και είναι έτοιμοι να ρισκάρουν γι” αυτήν». Στην τσέπη του βρέθηκε άλλωστε ένα ματωμένο χαρτί με ένα τραγούδι για την ειρήνη.
Ο Ράμπιν αποφάσισε να παρευρεθεί δίχως αλεξίσφαιρο όπως υποστήριξε η ασφάλειά του. Υπεύθυνος για να ενημερώνει για τις κινήσεις των ακροδεξιών την ασφάλεια του Γιτζάκ Ράμπιν υπήρξε ο Avishai Raviv, πράκτορας της Shin Bet, της υπηρεσίας εθνικής ασφαλείας (θυμηθείτε το όταν φτάσετε στο τέλος της ανάγνωσης), παρόν εκείνο το βράδυ, επικεφαλής της επιχείρησης «Σαμπάνια», που κράτησε και για τον εαυτό του το ίδιο ψευδώνυμο.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Δημαρχείου ο Ράμπιν δέχθηκε τους πυροβολισμούς από τον αφύλακτο νεαρό φοιτητή που είχε φτάσει δίπλα του κρατώντας ένα ημιαυτόματο beretta. Στο αρχείο του βρέθηκαν φωτογραφίες του με τον Yigal Amir και φωτογραφίες του Ράμπιν ως «ναζί». Βέβαια ο Raviv, παρόλο που, με πίεση χρόνων της ισραηλινής αριστεράς, δικάστηκε ως διπλός πράκτορας των καχανίστας, δεν καταδικάστηκε ποτέ. Ήταν πια το 2000 και το βαθύ κράτος άλλαζε χέρια ή μάλλον άλλαζε η δύναμη χεριών που ήταν από πάντα μέσα. Κι αυτό παρόλο που παραδέχθηκε απόκρυψη στοιχείων. «Ήταν μια τυχαία συνάντηση με τον Αμίρ, Δεν μπορούσα να ξέρω», ισχυρίστηκε.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Η καθυστέρηση
Παράλληλα, ο οδηγός του Ράμπιν, που ζούσε ακόμη όταν μπήκε στο αυτοκίνητο αλλά αιμορραγούσε έντονα -και μαλιστα οι υπολοιποι παρόντες τον άκουσαν να λέει πως δεν είχε τραυματιστεί τόσο άσχημα, ο Μεναχέμ Νταμάτι, ενώ διατάχθηκε να μεταβεί στο νοσοκομείο Ιτσίλοφ, που ήταν δίπλα στο συμβάν, ισχυρίστηκε πως αποπροσανατολίστηκε από άγχος κι «έχασε τον δρόμο του» προσθέτοντας 10 ολόκληρα κρίσιμα λεπτά στο δρομολόγιο.
Μπορεί… Πάντως ώσπου να φτάσουν στο νοσοκομείο ο Ράμπιν είχε λιποθυμήσει. Ο θάνατος του ανακοινώθηκε αφού είχε δοθεί όντως βιαστικά εντολή να μεταφερθεί εκεί το πρωθυπουργικό του γραφείο από τον υπεύθυνο του επιτελείου του Εϊτάν Χάμπερ αφού «είχε πρόσκαιρα συνέλθει», στις 11:02 μ.μ.
Όμως τι συνέδεε τον Goldstein, τον Amir και τον Rubin, φωτογραφίες των οποίων σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ακροδεξιών είχαν εκ των υστέρων βρεθεί;
Την μακρινή δεκαετία του ΄80 στο κίνημα των καχανιστών εποίκων εντασσόταν ένας νεαρός δικηγόρος και η ομάδα του. Η ομάδα τους έγινε γνωστοί ως «οι νέοι των λόφων», γνωστοί από παλαιότερα βίντεο που επιχαίρουν με τη θέα δολοφονιών «αλλλόθρησκων», καθισμένοι στην κορυφή όταν δεν εξασκούνται στην σκοποβολή οι ίδιοι…
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Παράνομα φυλάκια
Αναγνωρίσιμοι από τις μακριές, απεριποίητες γενειάδες τους, οι νέοι των λόφων ξεκίνησαν να χτίζουν -παράνομα σύμφωνα ακόμη και για τον ισραηλινό στρατό εκείνης της εποχής, αλλά και το διεθνές δίκαιο- φυλάκια στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Στο πλαίσιο των αρπαγών γης, έχουν τρομοκρατήσει Παλαιστίνιους, έχουν ξεριζώσει ελιές, έχουν κλέψει και σφάξει πρόβατα, έχουν πυρπολήσει τις καλλιέργειες των φτωχών, έχουν βανδαλίσει σπίτια, παιδιά και γυναίκες. Είχαν απαγάγει ανθρώπους.
Στην πραγματικότητα αυτό το προέβαλλαν όχι ως αποτέλεσμα ένταξης στον καχανισμό, αλλά ως «εξέγερση» ενάντια στους ξένους και στους προδότες της χώρας. Στην πολιτική τους μπροσούρα ονειρεύονταν την αφορμή μιας αναγκαίας μεγάλης πυρκαγιάς μεταξύ Εβραίων και Αράβων που θα οδηγούσε σε εθνοκάθαρση, έτσι δεν τιτλοφορούσαν άλλωστε; Και δεν είχαν παρομοιαστεί, από μελετητές της ακροδεξιάς όπως ο Εβραίος Yaron με την Αλ Κάιντα;
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Ήταν υπερβολή;
Θεωρήθηκε, βέβαια, τότε υπερβολή, αφού κάθε κοινωνία -κι η ελληνική- θαρρεί πως δεν μπορεί να φυτρώσει κάτι τόσο σκοτεινό στα σπλάχνα της, πως δεν την αφορά, κι όμως σε περίπτωση απειλής ή ακόμη χειρότερα σύρραξης, θα γινόταν τα ίδια, θυμηθείτε τον Έβρο και τους «γεννημένους ενόχους μετανάστες» για την πυρκαγιά.
Βολικό αφήγημα για την απογύμνωση δημόσιων υπηρεσιών, σημάδι ενός «ταξικού πολέμου». Ενώ πολλοί φοβούνται αυτόν τον τελευταίο όρο ενώ ζουν την πραγματικότητά του, λες κι είναι η φράση «ο βασιλιάς είναι γυμνός», -ποιοι, γραφικοί ή περιθωριοποιημένοι στις παρούσες περιστάσεις, διέδωσαν τα νέα, ποιοι και με ποια ρητορική την στήριξαν, τα φριχτά, μισάνθρωπα, σχόλια μιας μερίδας της ελληνικής κοινωνίας που καλούσε σε εκκαθάριση.
Την δεκαετία του 1990 ο νεαρός δικηγόρος, πάντως, είχε ήδη αναδειχθεί. Είχε διαπράξει σωρεία τρομοκρατικών πράξεων, είχε δολοφονήσει, είχε καταδικαστεί 8 φορές για ρατσιστικά εγκλήματα. Είχε και την φωτογραφία του Goldstein, του μάρτυρα του, σε περίοπτη θέση στο σαλόνι, ορατή για τα τηλεοπτικά συνεργεία ώστε να δίνει το ιδεολογικό μήνυμα του όποτε τον επισκέπτονταν. Είχε απειλήσει με θάνατο σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή τον Ράμπιν, ένα μήνα πριν τον θάνατό του. Είχε υπερασπιστεί τον Αμίρ, είχε συνευρεθεί σε διαδηλώσεις με τον Ρούμπιν.
Εξτρεμιστική ιδεολογία: Οι εσωτερικοί εχθροί
Ήταν μέλος ήδη του JDL, της παραστρατιωτικής οργάνωσης που ίδρυσε ο Καχάνε, από τα 18 του χρόνια. Είχε αποβληθεί από το Πανεπιστήμιο για βίαιη και ρατσιστική συμπεριφορά, πριν τον αποδεχθεί ένα φονταμενταλιστικό ίδρυμα.
Είχε επιδείξει το κλεμμένο, παρά την ασφάλεια, αυτοκίνητο του Γιτζάκ Ράμπιν δηλώνοντας λίγο πριν την δολοφονία του: «Φτάσαμε στο αμάξι του, θα φτάσουμε και σε αυτόν». Γιατί στόχος ήταν πάντα κι οι εσωτερικοί εχθροί, κάτι που φάνηκε, όπως θα δούμε με παραδείγματα, και την 7η Οκτώβρη -κι ας αρνήθηκαν να το αναγνωρίσουν επιχαίροντας για τους νεκρούς και τσουβαλιάζοντας τους ως σιωνιστές άτομα δυστυχώς από όλο το πολιτικό φάσμα-. Θα έλεγε κανείς πως με τέτοιο νεανικό βιογραφικό δεν θα μπορούσε να κάνει πολιτική καριέρα…
Όμως, από τη δεκαετία του 90 και μετά την παγίωση του βαθέως κράτους με οργανώσεις σε στυλ «καρφίτσα» κι εκεί, αλλά και την μετατόπιση της πολιτικής σκηνής προς τα ακροδεξιά, οι άνεμοι άλλαζαν. Το όνομά του είναι Ben Gvir. Σήμερα, μέσα από μία πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική διαδρομή που θα δούμε, κατέχει θέση κλειδί: είναι ο Υπουργός εθνικής ασφάλειας του Ισραήλ (!!).
Και η «εξέγερση» της 7ης Οκτώβρη, από βολική σύμπτωση ή όχι δεν ισχυριζόμαστε πως μπορούμε να ξέρουμε, εξέγερση πάντως που και συνέβη και έδωσε την τέλεια αφορμή για την εθνοκάθαρση αλλά και για ιδεολογική εκκαθάριση στο εσωτερικό καθώς τα μίντια αρνούνται οργανωμένα να προβάλλουν την διωκόμενη εσωτερική αντίσταση στη χώρα, έχει ήδη συντελεστεί.
Διαβάστε το πρώτο μέρος της ανάλυσης
Διαβάστε τα άρθρα πολιτικής ανάλυσης που έχουμε δημοσιεύσει
