Η Ελένη ήταν πόρνη;

Η ΕΛΕΝΗ ΗΤΑΝ ΠΟΡΝΗ;

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ο ΜΥΘΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Η Ελένη ήταν πόρνη;: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Η αναφορά της Ελένης, της Ωραίας Ελένης, αν προτιμάτε, είναι κάτι που βρίσκεται ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα. Σε κάτι που θα πρέπει να συμφωνήσουμε είναι ότι όντως ήταν όμορφη. Το αναφέρουν όλοι και το τονίζουν, άρα είναι ένα γεγονός. Η σύγκριση της ομορφιάς της με τις άλλες γυναίκες είναι κάτι που θα πρέπει να το συζητήσουμε αρκετά. Το ίδιο ισχύει και για την ζωή της. Ας τα δούμε τα πράγματα με την ιστορική σειρά τους.

Η Ελένη ήταν πόρνη;: Η καταγωγή της

Υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές όσον αφορά στην καταγωγή της. Η πρώτη θέλει να είναι ο καρπός της συνεύρεσης του Δία, μεταμφιεσμένου σε κύκνο, με την Λήδα που είχε ήδη παντρευτεί τον Τυνδάρεω και είχε γίνει βασίλισσα της Σπάρτης. Η δεύτερη θέλει να έχει πατέρα τον Τυνδάρεω και, με την συνεύρεσή του με την γυναίκα του, θα γεννηθούν αυτή και οι δίδυμοι αδελφοί της, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, οι Διόσκουροι, που γεννήθηκαν φερόμενοι μέσα στον αμνιακό σάκο. Πρόκειται για το γνωστό φαινόμενο της προσωπίδας ή της προσαψίδας.

Αυτό το φαινόμενο δεν ήταν εύκολο να εξηγηθεί εκείνη την εποχή, αφού η γνώση της ιατρικής ήταν περιορισμένη και η παιδική θνησιμότητα μεγάλη. Αυτό το φαινόμενο έδωσε τον μύθο ότι η Ελένη και οι αδελφοί της γεννήθηκαν μέσα σε δύο αυγά, σε ένα η Ελένη και σε ένα άλλο οι δίδυμοι αδελφοί της. Είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε την αλήθεια. Ξέρουμε όμως ότι μέσα στους μύθους υπάρχουν στοιχεία ιστορικά, είναι δύσκολο, όμως, να ξεχωρίσουμε τι έχει συμβεί και τι είναι προϊόν μυθοπλασίας.

Η Ελένη ήταν πόρνη;: Τα στοιχεία

Από αυτά που γνωρίζουμε από τις αφηγήσεις που βρίσκονται ανάμεσα στην ιστορία και τους μύθους, μπορούμε να φτιάξουμε τον χαρακτήρα της Ελένης.

Από πολύ μικρή είχε αναγνωριστεί η ομορφιά της και, για αυτό το λόγο, ο πατέρας ή ο θετός της πατέρας, ο Τυνδάρεω, δεν της επέτρεπε να βγει από το παλάτι. Όταν έβγαινε το πρόσωπό της ήταν καλυμμένο με πέπλο. Στην εφηβική της ηλικία ήταν θύμα απαγωγής από τον Θησέα, για αρκετά χρόνια ήταν κλεισμένη στον χώρο του, ουσιαστικά ήταν το σεξουαλικό του παιχνίδι.

Τα δίδυμα αδέλφια της εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του Θησέα και την έφεραν πίσω από την Αττική. Μετά από λίγα χρόνια, όταν ήταν σε ηλικία γάμου έπρεπε να επιλέξει τον άντρα της. Μαζεύτηκαν αρκετοί μνηστήρες και αυτή θα επέλεγε έναν από αυτούς. Βέβαια, η επιλογή ήταν ανάμεσα στους άντρες που είχε ήδη επιλέξει ο πατέρας της. Επέλεξε τον Μενέλαο, έγινε βασίλισσα της Σπάρτης, αλλά είχε έναν άντρα που δεν αγαπούσε και δεν την αγαπούσε.

Η Ελένη ήταν πόρνη;

Η Ελένη ήταν πόρνη;: Η πατριαρχία

Με τα δεδομένα που αναφέραμε η Ελένη, σε όλη την ζωή της, ήταν υποταγμένη στους άντρες. Ο πατέρας της, οι εραστές της, οι μνηστήρες και, τελικά, ο Μενέλαος. Είναι δυνατόν, σε αυτό το φάσμα, να υπήρχε η αγάπη; Φυσικά και όχι.

Ο Πάρις ήταν για την Ελένη το σημείο της απόλαυσης. Ο άνθρωπος χρειάζεται την απόλαυση γιατί μόνο έτσι μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί στην ζωή του. Ουσιαστικά μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να δομήσει την ταυτότητά του. Κατά συνέπεια, αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να γίνει χρήσιμος για την κοινωνία.

Η Ελένη δεν ήθελε τίποτε άλλο από ένα κλειδί για να ανοίξει την πόρτα της ενηλικίωσης, να ξεφύγει από την παιδική της ηλικία, να καταλάβει την απόλαυση του παιδιού και να μπορεί να κατανοήσει τα συναισθήματα του ανθρώπου για να οδηγήσει τα παιδιά της στο μονοπάτι της αγάπης και της κοινωνικότητας.

Η Ελένη ήταν πόρνη;: Το δώρο του Πάρι

Ο Πάρις, για την Ελένη, δεν ήταν ο εραστής, αλλά ο οδηγός που θα της έδειχνε τι είναι ο άνθρωπος, ποια είναι τα συναισθήματά του, τι σημαίνει ένταξη σε ένα κοινωνικό σύνολο και γιατί αυτό θα πρέπει να γίνει. Ήταν, για την Ελένη, η ανάγκη για να ζήσει.

Ο πατριαρχικός κόσμος αυτό ακριβώς δεν ήθελε. Η γυναίκα δεν θα έπρεπε παρά να ήταν υποταγμένη στην εξουσία του αρχετυπικού Πατέρα, όπως υπάρχει στον πατέρα, τον φίλο, τον εραστή και τον σύζυγο.

Σε τελική ανάλυση, ο Πάρις ήταν ένας ανώριμος άντρας, το μόνο που μπορούσε να δώσει στην Ελένη ήταν η προσοχή και η αφοσίωση, κάτι που  δεν το είχε εισπράξει από κανένα. Η απαγωγή της ήταν το ταξίδι σε αυτόν τον όμορφο τόπο της απόλαυσης. Αυτό, στην πατριαρχική Ελλάδα, ήταν απαγορευμένο για την γυναίκα.

Η Ελένη ήταν πόρνη;

Η Ελένη ήταν πόρνη;: Το επίσημο τέλος

Έχουμε την περίπτωση κάποιων γυναικών που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την διαμόρφωση της ελληνικής και παγκόσμιας κοινωνίας.

Η Κλυταιμνήστρα, αδελφή της Ελένης, έκανε μια απέλπιδη προσπάθεια να επανέλθει η μητριαρχία. Η Φαίδρα αμφισβήτησε τον Θησέα και διεκδίκησε ερωτικά τον γιο του από άλλο γάμο. Η Μήδεια ήθελε μια ζωή αξιοπρεπή και εκδικήθηκε τον Ιάσονα με την θυσία των παιδιών της. Η Ελένη είναι η τελευταία περίπτωση.

Αν όλες οι άλλες γυναίκες τιμωρήθηκαν για τις πράξεις τους ενάντια στην εξουσία του αρχετυπικού Πατέρα, η Ελένη θα ζήσει έναν άλλο εφιάλτη: Θα τιμωρηθεί η ίδια, θα παρασύρει ένα ολόκληρο έθνος στην καταστροφή, θα «πάρει στον λαιμό της» πολλούς Έλληνες που θα σκοτωθούν στις μάχες του δεκαετούς πολέμου στην Τροία.

Το μήνυμα είναι σαφές: Η θέση της γυναίκας είναι να υποτάσσεται στην θέληση του άντρα, χωρίς καμιά αντίσταση. Η υπονόηση είναι επίσης σαφέστατη: Αν ο λόγος του άντρα θα είναι ο κυρίαρχος, μόνο έτσι μπορεί να δομηθεί η κοινωνία που θα νομοθετήσει την προφεουδαρχική κοινωνία, όπου η ατομική ιδιοκτησία του κάθε ανθρώπου θα είναι το θεμέλιό της και οι κοινωνικές ανισότητες τα δομικά υλικά της.

Άρα: Η Ελένη ήταν πόρνη; Όχι. Ποιος γράφει την ιστορία; Φυσικά ο νικητής όπως ακριβώς θέλει.

 

Διαβάστε τα άρθρα που έχουμε δημοσιεύσει

Ο θρήνος του πατέρα

Ο θρήνος της Παναγίας

Θεοφάνεια

Νύχτα δολοφόνων 



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved