Ημέρα της γυναίκας

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΣΗΜΟ

Ημέρα της γυναίκας: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Στις 8 Μαρτίου γιορτάζουμε την Ημέρα της Γυναίκας. Είναι μία σημαντική ημέρα γιατί λειτουργεί ως υπενθύμιση. Η γυναίκα θα πρέπει να τιμάται κάθε μέρα. Όχι μόνο μία φορά το χρόνο. Οι πολιτισμικές μας αξίες είναι τέτοιες που η ισότητα μεταξύ γυναικών και αντρών είναι μία απαίτηση.

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ: Η ΣΗΜΑΣΙΑ

Τιμούμαι τη γυναίκα για κάποιους λόγους. Ο προφανής είναι ότι χωρίς τη γυναίκα δε θα υπήρχε η διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους. Ο πιο βαθύς είναι ότι αυτή είναι το κέντρο της ισορροπίας σε ένα κοινωνικό σύνολο. Όταν μιλάμε για ισορροπία εννοούμαι ότι χωρίς τη γυναικεία αντίληψη και δράση θα είχαμε συνέχεια εξάρσεις βίας. Είναι γνωστό ότι η βία εξασκείται κυρίως από τους άντρες. Η βία τους έχει μία λογική, αλλά είναι καταστροφική.

«Ημέρα της γυναίκας: Οι νευρώσεις

του άντρα όταν εκτραχυνθούν μπορούν

να φτάσουν στην καταστροφή του κοινωνικού ιστού.»

Ο άντρας σε μία κοινωνία όπου εμφανίζεται η ατομική ιδιοκτησία διεκδικεί τη θέση του αρχηγού. Αυτή η διεκδίκηση δε γίνεται χωρίς βία. Τόσο μεταξύ των αντρών όσο και με αντίπαλο τις γυναίκας. Θέλει να δείχνει ότι είναι «το αφεντικό», θα λέγαμε σήμερα. Μία αντίληψη που εδραιώθηκε από τότε που η ανθρώπινη κοινωνία έγινε πατριαρχική. Όπως αναφέρει ο Έριχ Φρόμμ, από τότε η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο από αφηγήσεις βίαιων καταστάσεων. Είναι έτσι επειδή αυτές οι καταστάσεις ήταν κάτι το παράξενο σχετικά με την ειρηνική κατάσταση της μητριαρχίας.

Ημέρα της γυναίκας

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ: Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η βίαιη συμπεριφορά δε μειώθηκε πολύ. Φτάνοντας στις μέρες μας βλέπουμε ότι πλέον ο άντρας αρχίζει να σέβεται τη γυναίκα. Όμως μπορούμε να καταλάβουμε ότι αυτό είναι μία βιτρίνα. Κρύβει συναισθήματα που είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσουν έντονα βίαιες καταστάσεις. Οι νευρώσεις του άντρα όταν εκτραχυνθούν μπορούν να φτάσουν στην καταστροφή του κοινωνικού ιστού.

«Ημέρα της γυναίκας: Η πατριαρχία

ελέω Θεό εδραιώνει τη βία του κράτους.

Σκοτώνει όταν βρει αντίδραση μέσα στην κοινωνία.»

Μπορεί κάποιος να το καταλάβει πιο εύκολα όταν παρατηρήσει ανθρώπους που βρίσκονται σε καταστάσεις εγκλεισμού. Τέτοιες καταστάσεις έχουμε βιώσει στις μέρες της πανδημίας. Ο άνθρωπος έχει περιορισμένη κινητικότητα. Οι απαγορεύσεις είναι πολλές. Η νεύρωση υποτροπιάζει και φτάνει στην ψύχωση. Το εύκολο θύμα είναι η γυναίκα και τα, εν δυνάμει, αδύναμα παιδιά.

Οι θάνατοι γυναικών είναι πολλοί. Δε σκοτώνει ο άντρας. Φονεύει η πατριαρχία. Έτσι όπως αυτή έχει εδραιωθεί από τις μονοθεϊστικές θρησκείες και μετά. Ουσιαστικά ο φόνος του Ορέστη ήταν η αρχή. Η μητροκτονία του κατακρίθηκε. Μέσω της Αθήνας πήρε χάρη και εδραιώθηκε. Με αυτό τον τρόπο δικαιολογείται η βία του άντρα. Όπου άντρας καταλαβαίνουμε Πατέρας. Αυτό το αρχέτυπο έχει άμεση σχέση με το Θεό. Η πατριαρχία ελέω Θεό εδραιώνει τη βία του κράτους. Σκοτώνει όταν βρει αντίδραση μέσα στην κοινωνία.

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ: ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ;

Φτάνουμε στο κομβικό σημείο. Η γυναίκα είναι αυτή που εκφράζει την αντίδραση. Σε λίγες περιπτώσεις και ο άντρας που δε συμφωνεί με αυτή τη λογική βίας. Αυτή μπορεί να εκφράσει τη δυσαρέσκεια ως προς τη βίαιη κατάσταση γιατί φέρει τη ζωή και θέλει αυτή να διατηρηθεί. Ο άντρας όταν είναι μπολιασμένος από την πατριαρχία δεν υπολογίζει παρά την εξουσία που επιθυμεί να ασκήσει.

Η γυναίκα και οι άντρες που δέχονται την ειρηνική συνύπαρξη είναι η αντιπολίτευση στην εξουσία του Πατέρα. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να τιμούμαι τη Γυναίκα κάθε μέρα για να τονίζουμε ότι θα πρέπει να ζούμε ειρηνικά. Τιμώντας τη Γυναίκα αποδίδουμε τιμές στη Μητέρα, την ερωμένη, τη σύζυγό μας. Ουσιαστικά τιμούμε τη ζωή και απευχόμαστε το φόνο. Πάντως, η θεοποίηση της Γυναίκας δεν ήταν δυνατό να ξεχασθεί παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες των θεολόγων των μονοθεϊστικών θρησκειών.

 

Διαβάστε τα άρθρα της ιστορίας

Δείτε τα βίντεο που έχουμε ετοιμάσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved