INTERSTELLAR
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν
Παίζουν: Μάθιου ΜακΚόναχι, Αν Χάθαγουεϊ, Τζέσικα Τσαστέιν, Κέισι Άφλεκ, Γουές Μπέντλεϊ, Τζον Λίθγκοου, Μάικλ Κέιν, Έλεν Μπέρστιν, Τόφερ Γκρέις
Διάρκεια: 169’
ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 1&5&7, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1&2&10, VILLAGECOSMOS 4&6&8&10, VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ 3&4
Στο κοντινό μέλλον η ανθρωπότητα φαίνεται να βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης. Ο πόλεμος από τη μια, ο… περονόσπορος από την άλλη και οι συχνές πυκνές «καταιγίδες» σκόνης, σε συνδυασμό με την απουσία βροχής, έχουν μειώσει κατά πολύ τον παγκόσμιο ανθρώπινο πληθυσμό. Ζώα δεν φαίνονται πουθενά και η ποικιλία των τροφίμων εξαντλείται στο καλαμπόκι. Η τελευταία φυτεία μπάμιας δεν άντεξε την καταστροφή. Ο λιμός βρίσκεται προ των πυλών.
Ο Κούπερ είναι ένας αγρότης, πρώην μηχανικός και αστροναύτης της NASA, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στη φάρμα του παρέα με τον πεθερό του, τον έφηβο γιο του Τομ και τη λατρεμένη του 10χρονη κόρη, την Μερφ. Εξαιτίας της παρατηρητικότητας της Μερφ διαπιστώνεται μια παράξενη δραστηριότητα στο δωμάτιό της, που την ερμηνεύει ως προσπάθεια ενός «φαντάσματος» να επικοινωνήσει μαζί της. Ο Κούπερ αντιλαμβάνεται πως ό,τι συμβαίνει εκεί είναι ένας κωδικός σταλμένος με δυαδικό σύστημα, που παρέχει τις συντεταγμένες μιας τοποθεσίας.
Πηγαίνοντας εκεί διαπιστώνει πως πρόκειται για ένα μυστικό χώρο στον οποίο επιστήμονες της NASA προσπαθούν να βρουν τη λύση στα προβλήματα της ανθρωπότητας. Ένα διερευνητικό διαγαλαξιακό ταξίδι μέσω μιας «σκουληκότρυπας» ετοιμάζεται έχοντας ως στόχο την εύρεση πλανήτη στον οποίο θα μπορούσε να μετακινηθεί η ανθρωπότητα και να σωθεί. Ο Κούπερ πείθεται να λάβει μέρος στην αποστολή προς μεγάλη δυσαρέσκεια της κόρης του. Σκοπός της αποστολής με το διαστημόπλοιο «Αντοχή» είναι να διαπιστωθεί ποιος από τρεις διαφορετικούς πλανήτες είναι κατάλληλος για ανθρώπινο επικοισμό. Θα μπορέσει να φέρει εις πέρας την αποστολή του ο Κούπερ;
«Interstellar» λοιπόν. Και ναι, ο Κρίστοφερ Νόλαν καταθέτει τη δική του «Οδύσσεια του Διαστήματος», για τον 21ο αιώνα. Παρότι λιγότερο εγκεφαλικός και περισσότερο (μα πάρα πολύ) συναισθηματικός σε σχέση με τον Κιούμπρικ, κατορθώνει να είναι ανθρωποκεντρικός στο μέγιστο βαθμό. Δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχουν φαντάσματα, δεν υπάρχουν «αυτοί», εξωγήινα όντα με εκπληκτικές εγκεφαλικές δυνατότητες: υπάρχει μόνο ο άνθρωπος. Ο ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Ο Νόλαν πετυχαίνει εκεί που απέτυχε το αναλόγου προβληματισμού «Cloud Atlas» των αδελφών Γουατσόφσκι. Και τονίζει πως η απάντηση σε κάθε ερώτημα είναι η αγάπη. Πάνω από όλα η αγάπη. Στους κυνικούς καιρούς μας θέλει πολλά κότσια να κάνεις τέτοια δήλωση, τόσο εμφατικά και να μην σε παίρνουν τελικά με τις πέτρες.
Δεν είναι ότι η ταινία είναι τέλεια, κάθε άλλο. Πολύς λόγος ανά στιγμές, πολύ επεξήγηση (και πάλι ο θεατής δεν μπορεί να παρακολουθήσει όλα τα επιστημονικά μάμπο – τζάμπο), σκηνές που στήνονται για να επιτείνουν το σασπένς (το παράλληλο μοντάζ της φωτιάς που καίει τη φυτεία, με τον Κέισι Άφλεκ να περιμένουμε να κάνει κάτι πολύ δραματικό και τον Μάθιου ΜακΚόναχι να προσπαθεί να επικοινωνήσει με την κόρη του λίγο πριν το φινάλε, ε, στήθηκε με αυτόν τον τρόπο μόνο για εμπορικούς λόγους), η αμερικάνικη σημαία (διακριτική, αλλά υπάρχει), τέτοια μικροπράγματα. Ο Νόλαν εκλαϊκεύει χωρίς να λαϊκίζει. Δεν θέλει κανένας από τους θεατές της ταινίας να μείνει «απ” έξω». Η δύναμη της σχέσης γονέων με τα τέκνα τους βρίσκεται πανταχού παρούσα.
Μέχρι και χιούμορ προσθέτει ο μπαγάσας ο Νόλαν μέσω των ρομπότ (τρομερός ο TARS), σε παραδόξως μεγάλες δόσεις για τέτοιου είδους σοβαρό υπερθέαμα. Και παρά τα μικρά, μικρούλια «φάουλ» η συνολική εικόνα δεν αλλάζει. Μέσω της ζοτικής σημασίας συνεργασίας του κορυφαίου φυσικού Κιπ Θορν με τους δημιουργούς βλέπουμε μια πιθανή ματιά στο μέλλον μας. Και μέσω της ταινίας προέκυψαν πολλά ενδιαφέροντα επιστημονικά δεδομένα, κάτι που ενισχύει τη δυναμική της… Θα δούμε αν το «Interstellar» θα αντέξει 45 χρόνια, όπως η «Οδύσσεια του Διαστήματος». Αν θα μπει στην κατηγορία instant classic.
Με σιγουριά, όμως, μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για ένα χορταστικό οπτικοακουστικό έπος (τι μουσικάρα έγραψε ο Χανς Ζίμερ;) που πετυχαίνει να κερδίζει και εγκεφαλικά και συναισθηματικά. Και πως ο Νόλαν τα κατάφερε για άλλη μια φορά, χρησιμοποιώντας μια μεγάλη ανατροπή (χαρακτηριστική της έως τώρα εντυπωσιακής φιλμογραφίας του) όχι εξυπνακίστικα αλλά με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Είπαμε: αγάπη ρε πούσις. Αλλά και το μυαλό να δουλεύει κι όχι να είναι πουρές. Σε καταστάσεις όπως αυτή δεν μπορείς να είσαι «στη μέση». Ή είσαι μαζί με την ταινία ή είσαι εναντίον της. Επιλέγουμε το πρώτο. Σ” ευχαριστούμε Κρίστοφερ για την τόσο γεμάτη εμπειρία.
Αξιολόγηση: ***** (5)
Θόδωρος Γιαχουστίδης
