Καλή χρονιά

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΧΗ

Καλή χρονιά: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Τι κρύβεται πίσω από την ευχή που ελπίζει να έχουμε μία καλή χρονιά; Τι εννοεί με το «έχουμε» και «καλή»; Μία πιο προσεχτική ματιά θα μπορούσε να ανακαλύψει κάποια πράγματα που δε λέγονται.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ: ΤΡΑΒΑΜΕ ΤΟ ΠΕΠΛΟ

Ας τραβήξουμε προσεχτικά το πέπλο που σκεπάζει το νόημα. Με προσοχή για να μη χαλάσουμε την καλή διάθεση αυτών που θέλουν να παίξουν κρυφτούλι.

Το «έχουμε». Το ρήμα βρίσκεται σε λάθος κλήση. Πιο σωστά θα έλεγαν «έχω». Δεν ξέρουμε τον άλλο. Πολύ περισσότερο δεν  μας ενδιαφέρει. Γιατί αν αυτό συνέβαινε τότε αμφιβάλλω αν αυτός που  τη λέει δε θα την εξέφραζε έτσι μηχανικά. Εύχομαι σε κάποιον όταν έχω μπει έστω στον κόπο να μάθω κάτι για αυτόν. Αν αδιαφορώ για το ποιος είναι αυτός ο συνάνθρωπός μου τότε γιατί να του ευχηθώ; Επειδή το απαιτεί η ευγένεια θα μου πείτε. Δηλαδή εθιμοτυπικά, θα σας απαντούσα.

Αυτή η ευγένεια που χαρακτήριζε παλιά τους ανθρώπους απλά δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος έχει γίνει πλέον άτομο. Μία μονάδα για την οποία δεν ενδιαφερόμαστε πλέον. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να παράγει και να υπακούει στην άνωθεν εντολές. Άρα προς τι η ευχή;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ: ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Αυτό που θα ήταν πιο σωστό είναι να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε το συνάνθρωπό μας. Ποιος είναι, τι κάνει, γιατί ενεργεί έτσι, τι σκέφτεται. Ερωτήσεις που αν κάποιος απαντήσει σε αυτές αυτό το άτομο δε θα είναι πλέον έτσι. Θα αποκτήσει ανθρώπινη υπόσταση. Τότε αυτή η ευχή θα είχε νόημα.

Καλή χρονιά

Μία ελπίδα μας θα ήταν αυτοί που τους ονομάζουμε «πνευματικοί άνθρωποι». Είτε είναι διανοούμενοι είτε θρησκευόμενοι. Βλέπουμε καθημερινά ότι αυτοί που θα έπρεπε να ηγούνται της διανόησης βρίσκονται σε ύπνωση. Από την άλλη, οι ιερωμένοι ξέρουν πολύ καλά να εξυπηρετούν το σύστημα. Να το τρέφουν. Να το τροφοδοτούν με υποταγμένους ανθρώπους. Λείπει το φανάρι του Διογένη. Αλλά και να το είχαμε θα βρίσκαμε κάτι;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ: Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε. Κάπου θα υπάρχει κάποιος που θα ενδιαφέρεται. Αυτό είναι σίγουρο. Στην πραγματικότητα πάντα βρίσκουμε κάποιον που μας υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι μία ανθρώπινη υπόσταση. Όχι μία μονάδα μέσα το εργοστάσιο που ονομάζεται κοινωνία δυτικού τύπου.

Για αυτούς τους ανθρώπους αυτή η ευχή έχει νόημα. Η άλλη έννοιά της είναι ότι μας υπενθυμίζει ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξουμε. Να κάνουμε αυτή την αλλαγή. Έτσι ώστε αυτή όσο και κάποια άλλη να έχει νόημα. Αυτός είναι ο λόγος που και εμείς την εκφέρουμε. Είναι, ας πούμε, η μικρή σπίθα που προσπαθεί να ζεστάνει το καζάνι της αδιαφορίας. Αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε, είπαμε ξανά.

Καλή χρονιά

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ: ΑΣ ΤΗΝ ΠΟΥΜΕ

Ας πούμε, λοιπόν, να έχουμε καλή χρονιά. Δεν είναι μόνο μία ευχή. Είναι πολύ περισσότερο μία υπόσχεση στον εαυτό μας. Να κάνουμε κάτι για να είναι όντως μία καλύτερη χρονιά. Χωρίς να πιστεύουμε σε ιδεοληψίες, όπως μας τροφοδοτεί η θρησκοληψία. Αλλά να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Ας είναι μία υπόσχεση.

Ας είναι, περισσότερο, ένα στοίχημα. Αυτό που εμείς θα κερδίσουμε. Και αν αυτό το «εμείς» μπει μέσα στο συλλογικό θα έχουμε μπει σε ένα δρόμο. Σε αυτόν που μας οδηγεί στο Ναό του Ανθρώπου. Για να αγαπήσουμε το συνάνθρωπό μας. Όχι μόνο το «εμάς». Αν μας αγαπάμε. Κάτι για το οποίο πολύ αμφιβάλλω.

Η πραγματικότητα που ζούμε είναι ένα στοίχημα. Αυτό που κάθε μέρα χάνουμε όλο και πιο πολύ. Ναι. Όσο και να φαίνεται παράξενο αυτό που θα πω είναι αλήθεια: Η επιδημία ήταν μία ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι. Απλά τη χάσαμε. Και τη χάνουμε κάθε μέρα. Καλή σας χρονιά, μάγκες.

 

Διαβάστε τα άρθρα επικαιρότητας

Δείτε τα βίντεο που έχουμε ετοιμάσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved