γράφει η Παναγιώτα Σούμπαση
Πέθανε από κορωνοϊό ο συγγραφέας Luis Sepulveda. Ο σημαντικός Χιλιανός συγγραφέας και ακτιβιστής Luis Sepulveda έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών.
«Ο θάνατος είναι ένα από τα δυο ακραία μέσα στα οποία διατρέχει η ύπαρξη. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Είναι ένας κύκλος που ανοίγει και κλείνει. Πιστεύω στην φράση: Ένας καλός θάνατος τιμά όλη την ζωή». Ήταν συγγραφέας, σκηνοθέτης, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής.
«Το ανθρώπινο πρόσωπο δε λέει ποτέ ψέματα. Είναι ο μοναδικός χάρτης όπου είναι αποτυπωμένοι όλοι οι τόποι στους οποίους έχουμε ζήσει». Από το βιβλίο του Luis Sepulveda, «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου δολοφόνου». Στα 15 του χρόνια έγινε μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας. Το 1969 πήρε πενταετή υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, αλλά πέντε μήνες αργότερα εκδιώχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση λόγω «κακής διαγωγής»: είχε πιάσει φιλίες με αντιφρονούντες.
Μετά το πραξικόπημα του 1971, που έφερε στην εξουσία τον Αουγούστο Πινοσέτ και τη δικτατορία του, φυλακίστηκε για 2,5 χρόνια και στη συνέχεια, αφού αποφυλακίστηκε υπό όρους μετά από τις πολλές προσπάθειες του γερμανικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, κρατήθηκε σε κατ’οίκον περιορισμό.
Ένθερμος υποστηρικτής του Σαλβατόρ Αλιέντε, μπήκε στην προσωπική του φρουρά το 1973. Κατέφυγε στο Εκουαδόρ, όπου οργάνωσε θεατρικό θίασο.
Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα και δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία. Έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ, στο πλαίσιο αποστολής της Unesco, και αποκόμισε εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν, αργότερα, το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (1989).
Το 1979 κατατάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία «Σιμόν Μπολιβάρ» και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας, στην οποία, μετά την επικράτηση της επανάστασης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος.
Την επόμενη χρονιά (1980) εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και έγινε ακτιβιστής της Greenpeace. Ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο και του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία.
Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: «Ο κόσμος του τέλους του κόσμου» (1989), «Όνομα ταυρομάχου» (1994), «Patagonia express» (1995), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ένα γλάρο να πετάει» (1996), «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου δολοφόνου» (1996), «Hot Line, Γιακαρέ» (1997), «Η τρέλα του Πινοσέτ» (2002), «Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ» (2004), «Η δύναμη των ονείρων» (2006).
Ήξερε να διαβάζει.
Αυτή ήταν και η πιο σημαντική ανακάλυψη όλης του της ζωής. Ήξερε να διαβάζει. Κατείχε το αντίδοτο για το τρομερό φαρμάκι των γηρατειών.
