ΜΟΥΣΙΚΟΙ
WAR PIGS
Ozzy Osborne: γράφει η Ελένη Καρασσαβίδου
Κάθομαι και σκέφτομαι πως μια παρέα νεαρών από τις φτωχογειτονιές του Birmingham, πόλη με έντονο εργατικό στοιχείο όσο και εάν η μουσική τους με ξένιζε την ίδια ώρα που εξέφραζε όλη την οργή των νέων με τα κομμένα λόγω τάξης φτερά, έγραψαν ένα από τα σημαντικότερα αντιπολεμικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, το «War Pigs».
Ozzy Osborne: Η πόλη
Αλλά είναι και η πόλη όπου ο Thomson -πανθομολογούμενα ο σημαντικότερος φιλόλογος ελληνιστής μαρξιστής του 20ου αιώνα-, -μαζί με τον Χρίστο Αλεξίου, τον άνθρωπο που εκτιμώ όσο κανέναν στην Ελλάδα, με δέχεται σπίτι του και συζητάμε από την πολιτική ως την ποίηση- ξεκίνησαν τις έδρες νεοελληνικών σπουδών παγκόσμια, από το Πεκίνο ως τη Νέα Υόρκη. Τώρα αυτές κλείνουν η μια πίσω απ” την άλλη, ένα αόρατο δράμα κρατικών πολιτικών και οπισθοχώρησης των ανθρωπιστικών σπουδών.
Στίχοι δίχως πολιτική ορθότητα, απογυμνωμένοι από ποίηση κι όμως ποιητικοί. Πόσο ο Όζζυ Όσμπορν παιδί που βίωσε αποκλεισμό κακοποίηση και φυλακή, έκανε ένα «κλικ» (αριστερά που θα έλεγε και η Γώγου, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι) στο κελί στο τέλος της εφηβείας του και γύρεψε να δημιουργήσει κι όχι να καταστρέψει.
Ozzy Osborne: Η μουσική
Δεν αγαπώ το metal όσο άλλοι, άλλες αλλά τραγούδια, όπως το «One» των Metallica, βασισμένο σε βιβλίο του περίφημου διωκόμενου της δεκαετίας του 1930 Ντ. Τράμπο, το «Afraid to Shoot Strangers», των Iron Maiden, το «Refuse», των Sepultura, το «Gods of War», των Def Leppard Killing, το «Killing in the Name», των Rage Against The Machine, και κάποια άλλα με έκαναν να στέκομαι προσοχή γιατί οι λέξεις ήταν δυνατότερες από την (σημαντική για το είδος της) μουσική.
Ήταν η Metal, που γενικά δεν την αντέχω μουσικά, που σε όλη την παλινόρθωση της δεκαετίας του ΄80, της δεκαετίας εννοώ, πάντα σε συντομογραφία το έγραφα επηρεασμένη από την ελλειπτική αγγλική φράση, που πήρε και συνέχισε τα τραγούδια διαμαρτυρίας που ως μέρος της γενικής κουλτούρας γεννήθηκαν μαζικά το ΄60 και βέβαια γέννησε σπουδαίες μπαλάντες μέσα στην αγριότητα (ακούστε π.χ. το «Nothing else matters»), την ίδια ώρα που μπορεί μελωδίες να μας αποκοίμιζαν για όσα εξελίσσονταν κρυφίως ακόμη τότε, και με μέρος της ευθύνης δικό μας, στις ζωές μας.
Ozzy Osborne: Η σημερινή εποχή
Ενώ σήμερα η τραπ όχι μόνο δεν διαμαρτύρεται αλλά προωθεί την αγριότερη, κυνικότερη μορφή του ατομικισμού, ο οποίος έχει συσχετισθεί γενικά, με λίγους χώρους αντίστασης και όχι αυτούς που περιμένετε απαραίτητα πρώτους, δημιουργημένος, προμοταρισμένος και συνεπικουρούμενος από ένα σύστημα κυνικής ιεραρχίας έχει επικρατήσει.
Η επιλογή να ξαναβρεθούν εκεί στο Birmingham, στις φτωχογειτονιές των νιάτων τους, πριν 20 μόλις μέρες και η στήριξη της τοπικής κοινότητας σε αυτήν την συναυλία την καθιστά ήδη θρυλική. Γιατί τι είναι η μουσική διαμαρτυρίας, αν δεν είναι (και) πρόκληση (μα δέστε τι κάναν οι προκλασσικοί στην Ευρώπη πριν λίγους αιώνες, τι μουσικές σκάλες συχνά χρησιμοποίησαν) και αναταραχής;
ΟΖΖΥ OSBORNE +23/7/2025
