ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ

κάποια σημαντικά σημεία λειτουργίας

του Γιάννη Φραγκούλη

(ψυχαναλυτής-ψυχοθεραπευτής)

Οι παιδικές χαρές υπάρχουν ευτυχώς σε όλους τους Δήμους της χώρας και είναι πολλές. Όπως το λέει και η ονομασία τους έχουν να κάνουν με τη χαρά, την ευτυχία, το παιχνίδι, την ευχάριστη απασχόληση και τη συνεύρεση των παιδιών. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν κάποιες απαιτήσεις ασφαλείας, καλής συμπεριφοράς και ευγένειας.

Το παιδί, από πολύ μικρό, έχει την ανάγκη να κοινωνικοποιηθεί. Να βρεθεί με  άλλα παιδιά, να παίξει και, μέσα από το παιχνίδι, να μάθει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, να γνωρίζει και τελικά να κρίνει αυτό που είναι καλό, συμφέρον και ευχάριστο για τον εαυτό του. Με αυτόν τρόπο μαθαίνει το κυριότερο θέμα: να εντάσσεται σε ένα κοινωνικό σύνολο και συνεργεί με τους άλλους προς το καλό, τελικά, της ίδιας της κοινωνίας.

Με αυτή την έννοια, οι παιδικές χαρές είναι ότι πιο σημαντικό για την ψυχική και πνευματική υγεία του παιδιού, κατόπιν για την υγεία του σώματός του. Στα δύο πρώτα σκέλη αναφερθήκαμε πιο πάνω. Αυτό που θα πρέπει να συμπληρώσουμε είναι ότι η καλή ψυχική υγεία πριμοδοτεί και τη σωματική υγεία, αφού η ψυχή και το σώμα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και επικοινωνούν μεταξύ τους. Εκτός αυτού όμως, το παιχνίδι του παιδιού λειτουργεί προς την κατεύθυνση της καλής ανάπτυξης της παθολογίας του, η επαφή με τη φύση του δίνει τα αντισώματα που έχει ανάγκη για να καταπολεμήσει τις διάφορες ασθένειες, μαζί με αυτά που έχει ήδη πάρει από το μητρικό γάλα και από τις τροφές που καταναλώνει.

Για να λειτουργήσει όμως καλά, όσον αφορά στο παιχνίδι του στις παιδική χαρά θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Αυτές θα συζητήσουμε σε αυτό το σημείωμα.

Η ασφάλεια των παιδιών. Αυτή επιτυγχάνεται αν οι κατασκευές είναι τέτοιες που να μην έχουν ελαττώματα ή σημεία που ένα παιδί μπορεί να τραυματιστεί. Εκτός αυτού όμως σημαντικό για την ασφάλεια των παιδιών είναι η παιδική χαρά να είναι ισορροπημένη. Δηλαδή να υπάρχει ένα νοητό όριο του χώρου των μικρών με αυτό των πολύ μεγαλύτερων σε ηλικία παιδιών. Αυτό είναι σημαντικό γιατί το παιχνίδι των μεν με τα δε έχει τεράστια διαφορά και ο τραυματισμός ενός μικρού παιδιού -που δεν έχει τόσο ανεπτυγμένα αντανακλαστικά- είναι πιθανός όταν υπάρχει αυτή η ανισομέρεια.

Η καθαριότητα. Το παιδί θα πρέπει να είναι σε καθαρό περιβάλλον. Δε θα πρέπει να μπερδεύουμε τις οργανικές ύλες με τα οξειδωμένα ανόργανα ή οργανικά υλικά,  τα οποία είναι φερτά σε αυτό το χώρο. Τα πρώτα αναπτύσσουν, όπως προαναφέραμε, τα αντισώματα, τα δεύτερα δημιουργούν μικρόβια. Κατά συνέπεια είναι πολύ σημαντικός ο τακτικός καθαρισμός των παιδικών χαρών από συνεργεία του Δήμου, με έμφαση στους χώρους εναπόθεσης απορριμμάτων που θα πρέπει να καθαρίζονται καθημερινά.

Οι εντάσεις. Είναι συχνό φαινόμενο να παρατηρούνται στις επαφές μεταξύ των παιδιών εντάσεις που οδηγούν σε νευρωσικά ξεσπάσματα, σε υστερίες, που κάνουν το παιχνίδι μία δυσάρεστη διαδικασία. Εδώ την ευθύνη την έχουν κυρίως οι γονείς ή οι συνοδοί των παιδιών και, όπως είναι φυσικό, από τις συμπεριφορές των παιδιών καταλαβαίνουμε το πώς αυτά μεγαλώνουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον, με άρρωστο ή με υγιή τρόπο. Πολλές φορές η παιδική χαρά είναι μία ζούγκλα νευρωσικών καταστάσεων, όμως, με τον κατάλληλο χειρισμό μας, το παιδί μαθαίνει τον τρόπο άμυνας που θα έχει αργότερα στην κοινωνία.

Τα βίαια παιχνίδια. Συνήθως παιχνίδια μεγάλης έντασης, όπως ποδόσφαιρο, γρήγορο κυνηγητό κ.λπ., παίζονται από μεγάλα παιδιά και είναι άσχημο και επίφοβο αυτά να συνυπάρχουν σε μεγάλο βαθμό με παιδιά μικρής ηλικίας. Δημιουργούν φόβο και δεν αφήνουν το μικρό παιδί να προσηλωθεί στην  αντίληψη της πραγματικότητας και στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης του, κάτι που θα είναι το όπλο του για τη συνύπαρξη στην κοινωνία, αργότερα.

Η επίβλεψη του Δήμου. Θεωρώ ότι πολύ σημαντική είναι η περιπολία ειδικού συνεργείου που θα επιβλέπει τη σωστή λειτουργία της παιδικής χαράς, προς αποφυγή ατυχημάτων και εντάσεων μεταξύ των γονέων ή των συνοδών των διάφορων παιδιών. Με αυτό τον τρόπο η παιδική χαρά θα είναι τόπος χαράς και όχι δυσαρέσκειας, από τη μεριά του παιδιού. Το πρώτο μέτρο πρόληψης μπορεί να είναι η σύσταση και το δεύτερο η επιβολή προστίμου. Μία ανάλογη υπηρεσία είναι απαραίτητη και θα πρέπει να λειτουργεί κυρίως τις απογευματινές ώρες.

Χώμα ή πλαστικό; Θεωρώ ότι το χώμα είναι φιλικό ως προς τη βιολογία του ανθρώπου. Το πλαστικό, το οποίο είναι  πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια, δίνει μία ασφάλεια στο παιδικό παιχνίδι αφού έχει αυτή την ελαστικότητα που αποσοβεί τις σωματικές κακουχίες, όπως σε πτώσεις ή σε πηδήματα. Μία λογική συνύπαρξή τους νομίζω ότι είναι κάτι καλό.

Μία καλά οργανωμένη παιδική χαρά είναι πολύ καλύτερη από τον πιο οργανωμένο παιδότοπο. Είναι ανοιχτός χώρος και δεν πριμοδοτεί τις λοιμώξεις  ή τα μεταδοτικά νοσήματα. Ακόμα και το χειμώνα μπορεί να, λειτουργήσει καλά. Προπονεί το παιδί στο να αναπτύξει την αντίληψή του, την παθολογία του, τον εθισμό στη συμβίωση με τον άλλο άνθρωπο, τελικά, στο δέσιμο της κοινωνίας, κάτι που ωφελεί τον άνθρωπο ως κοινωνικό ον που είναι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη.



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved