ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ

Παρελάσεις: γράφει ο Κώστας Γιαννόπουλος

Ποιος είναι ο ρόλος των μαθητικών παρελάσεων; Ποια είναι η ιστορία τους και ποια θέση θα πρέπει να ακολουθήσουμε; Αυτοί είναι οι προβληματισμοί που απασχολούν ένα άτομο που ενδιαφέρεται για την ουσία του θέματος.

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΣΗ

Υπάρχει ένας προβληματισμός προς αυτή την κατεύθυνση τα τελευταία χρόνια. Παρόμοιες σκέψεις υπήρχαν και παλιότερα αλλά ήταν δύσκολο να εκφρασθούν. Κυρίως οι έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις και ένας εθνικισμός που υπήρχε. Πολλές φορές αυτός δεν εκφραζόταν με σαφή τρόπο. Ήταν όμως ένα σημείο που μπορούσε κάποιον να τον περιθωριοποιήσει.

Μετά την μεταπολίτευση ήταν πιο γόνιμο το έδαφος για να αναπτυχθεί μια προβληματική σχετικά με τις παρελάσεις. Πάλι όμως τα ταμπού ήταν δυνατά: ο ελληνικός εθνικισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός. Φόβησαν προοδευτικούς πολιτικούς που δεν «μασούσαν» τα λόγια τους. Δεν κατάφεραν να κάνουν το αποφασιστικό βήμα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη δεκαετία του 1980, δεν κατάφερε να τις απαγορεύσει. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφατα, το είπε αλλά δεν προχώρησε. Τα ταμπού έβαλαν πάλι φρένο.

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: ΝΕΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Παραθέτουμε τις απόψεις των διδασκόντων του 1^ου Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης. Βάζουν τα δάχτυλο στην πληγή και καλά κάνουν:

«Ο Σύλλογος διδασκόντων του 1^ου Πειραματικού Δ. Σ. Θεσσαλονίκης του ΠΤΔΕ του ΑΠΘ: Με αφορμή την άνωθεν επιβολή συμμετοχής του σχολείου μας στην παρέλαση για δεύτερη συνεχή χρονιά. Παρά τη διαφορετική μας άποψη. Θεωρώντας ότι οι παρελάσεις δεν βρίσκουν ούτε καν στοιχειώδες έρεισμα σε οποιαδήποτε επιστημονική παιδαγωγική προσέγγιση.

Αντιβαίνουν κατάφωρα τις αρχές του σεβασμού της διαφορετικότητας, της ειρήνης και των ίσων δικαιωμάτων. Αυτών που το σύγχρονο σχολείο καλείται να υπηρετήσει. Αποφάσισε μέσα από τη δημοσιοποίηση αυτού του κειμένου να καταθέσει τις επιστημονικές-παιδαγωγικές του αντιρρήσεις σχετικά με το ρόλο των μαθητικών παρελάσεων συνολικά*.»

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

«Το μαθητικό συμπλήρωμα στις στρατιωτικές παρελάσεις ξεκίνησε στα χρόνια του Μεταξά. Όταν η ομοιομορφία της εμφάνισης μαθητών και μαθητριών ήταν δεδομένη. Ενώ η στρατιωτικοποίηση της νεολαίας (βλ. Ε.Ο.Ν.) ήταν βασικός στόχος του καθεστώτος.

Από τότε οι μαθητικές παρελάσεις συνεχίζονται αδιάλειπτα καθοριζόμενες από ένα θολό νομοθετικό πλαίσιο: «Προαιρετικά και με το ζόρι». Παρά την καταδίκη της χώρας μας από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το θέμα της υποχρεωτικότητας της συμμετοχής μαθητών και εκπαιδευτικών σ’αυτές.

Η μόνη περίοδος που τέθηκε ουσιαστικά ζήτημα κατάργησής τους ήταν αμέσως μετά τη χούντα. Όμως οι παρελάσεις έμειναν ανέγγιχτες από οποιαδήποτε απόπειρα «εκσυγχρονισμού» ακολούθησε. Έτσι μέχρι σήμερα μαθητές και μαθήτριες συνεχίζουν να παίζουν τα στρατιωτάκια με τους εκπαιδευτικούς. Ιδίως τους/τις γυμναστές/τριες σε ρόλο «επιλοχία».

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ

«Προφανώς, η μαθητική παρέλαση (και μάλιστα στρατιωτικού τύπου) δεν αντέχει ούτε τη στοιχειώδη κριτική προσέγγιση από οποιαδήποτε σύγχρονη παιδαγωγική σκοπιά. Αφού όλα στην παρέλαση παραπέμπουν σε παιδαγωγικούς αρχαϊσμούς στρατιωτικού τύπου.

Γι’αυτό και όλη η προετοιμασία είναι μια ξεκομμένη δράση στο χώρο του σχολείου. Συναντά τη χαρούμενη αποδοχή των μαθητών/τριών. Μόνο γιατί γίνεται «έξω» και αντιμετωπίζεται με την ιλαρότητα ενός παιχνιδιού ρόλων. Έτσι όμως η «εγχάραξη» επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα: Aφού οι «συνθήκες πρόσληψης» είναι σχεδόν ιδανικές. Πολύ θα θέλαμε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής εκπαιδευτικής διαδικασίας να γίνεται «έξω» και με «παιχνιώδη» διδακτική προσέγγιση.»

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: ΟΙ ΕΠΙΒΟΛΕΣ

«Όμως τι ακριβώς «εγχαράσσεται»;

α) Διαχωρισμός-διακρίσεις:

Αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (ολοφάνερα σεξιστικό). Αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (ολοφάνερα ακατανόητο) . Και κυρίως άξιοι/ες ξεχωριστά -η Ελλάδα της σημαίας-πληβείοι πίσω. Μάλιστα η εξάδα μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά. Ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό όχλο.

Εδώ, συναντάμε και το μεγάλο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες. Η εγκύκλιος που επιτρέπει και τη συμμετοχή ανάπηρων στην πράξη περιορίζεται στους/ις σημαιοφόρους. Αποτελεί καταφανώς επικοινωνιακό τρικ. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί. Αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα «παρελαύνοντα τμήματα» δεν σέβονται διόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.

β) Θηριοδαμαστικός παβλοφισμός:

Όλοι/όλες περπατάμε με το ίδιο αφύσικο βήμα, μετά από πολύωρη, μάλιστα, εκγύμναση. Αυτή μετατρέπει το σχολείο σε τσίρκο. Για να μπορούμε να «στοιχιζόμαστε» βλέποντας μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας. Να «ζυγιζόμαστε» ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας. Εντέλει να κινούμαστε σαν ρομποτάκια με το ρυθμό που επιβάλλει -παβλοφικά- η σφυρίχτρα ή το «ένα στο αριστερό».

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: Η ΥΠΟΤΑΓΗ

«γ) Αγελισμός-ομοιομορφία:

Συνδέεται με το προηγούμενο όσον αφορά στην κίνηση στο χώρο. Αλλά επεκτείνεται και στην ενδυμασία. Την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στη μαζική ομοιομορφία του συνόλου.

Τώρα τελευταία, μάλιστα, έχουμε σύνδεση του εθνικοσοσιαλιστικού αυτού κατάλοιπου με το θεσμό της χορηγίας. Συνήθως φροντιστήρια «χορηγούν» μέρος (φουλάρια, γιλέκα, μπερέδες κ.λ.π.) της ενδυμασίας.

δ) Υποβιβασμός του ελεύθερου πολίτη σε υποταγμένο «υπήκοο»:

Από ποιο φεουδαρχικό χρονοντούλαπο άραγε βγαίνουν αυτοί οι «επίσημοι» που στέκονται κάθε φορά στην εξέδρα: Δεσπότης, στρατηγός, νομάρχης -οι αρχές και εξουσίες του τόπου. Επιθεωρώντας με βλοσυρό βλέμμα τους υπηκόους τους. Καθώς αυτοί τους «αποδίδουν τιμές» (γιατί άραγε;) στρέφοντας την κεφαλή δεξιά: Ενώ ταυτόχρονα κοιτάνε λοξά τη «στοίχισή» τους και ακόμα πιο λοξά τη «ζύγισή» τους;»

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: ΜΟΝΟΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ

«ε) Κιτς και αισθητική κακογουστιά:

Εκτός από τον τρόπο που κινούμαστε και τα ρούχα που φοράμε στην παρέλαση ακούμε και μουσική. Δεν υπάρχει τελετουργία χωρίς μουσική υπόκρουση άλλωστε, εκτός από αυτές που απαιτούν πλήρη σιωπή. Και τι μουσική! Στρατιωτικά εμβατήρια: Την κακοποίηση, δηλαδή, της όποιας συμφωνικής παράδοσης της Δύσης. Επενδύουν μουσικά κάποια άτεχνα στιχάκια εθνικιστικού κρεσέντου.

στ) Eθνικιστική μονοπολιτισμικότητα:

Παρά τα ρητορικά φληναφήματα περί «σεβασμού των πολιτισμικών διαφορών» οι παρελάσεις αποτελούν έναν ακόμη μηχανισμό: Τον πιο χοντροκομμένο, ίσως για την επιβολή είτε της αφομοίωσης είτε της ρατσιστικής απόρριψης. Του αποκλεισμού του «διαφορετικού» από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Οι «καθιερωμένες» πλέον αντιπαραθέσεις γύρω από το ζήτημα των αλλοδαπών σημαιοφόρων το αποδεικνύουν περίτρανα.

Συνοπτικά: Η ολοκληρωτική νοοτροπία, ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός, η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας και η αφομοίωση δεν έχουν προφανώς καμιά σχέση με την κατάκτηση της ιστορικής γνώσης και την κριτική προσέγγιση της συλλογικής μνήμης από τους/τις μαθητές/τριες.»

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

«Αν κάτι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο είναι αυτό που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους με τη λήξη του πολέμου:

«Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη».

Κι αυτό φυσικά δε μπορεί να γίνει μέσα από την παρέλαση, το αντίθετο μάλιστα.

*Το εποπτικό συμβούλιο των Πειραματικών Δημοτικών Σχολείων του ΠΤΔΕ-ΑΠΘ υποστηρίζει ομόφωνα την απόφαση του συλλόγου διδασκόντων του 1^ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου του ΠΤΔΕ-ΑΠΘ για τις παρελάσεις. Θεωρώντας τις παρελάσεις ως συντηρητικά ιδεολογικά σύμβολα και αναχρονιστικές πρακτικές. Αντιτίθενται στην υπόσχεση της Παιδαγωγικής ως επιστήμης της εκπαίδευσης για ένα ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο για όλα τα παιδιά. Προετοιμάζει το δημιουργικό, κοινωνικό, ικανό για συνεργασία και ολόπλευρα ολοκληρωμένο άνθρωπο.

Το εποπτικό συμβούλιο

Τάσος Λιάμπας Λέκτορας, Αθανάσιος Αϊδίνης Επίκουρος καθηγητής,

Έφη Παπαδημητρίου Λέκτορας».

Διαβάστε τα άρθρα πολιτικής ανάλυσης

Δείτε τα βίντεο που έχουμε ετοιμάσει