κατά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Δ.Ε.Θ.
Είναι κάτι πλέον το συνηθισμένο να γίνονται διαδηλώσεις όταν επισκέπτεται ο Πρωθυπουργός τη Θεσσαλονίκη για να μιλήσει στη Δ.Ε.Θ. Έχουμε δει σε εποχές σημαντικής όξυνσης να γίνονται επεισόδια. Το 2016 είδαμε με πολλή μεγάλη έκπληξη ότι η διαδήλωση δεν ήταν μαζική, ήταν αντίθετα πολύ υποτονική. Το βίντεο που τραβήξαμε και μοντάραμε δείχνει τις ελάχιστες στιγμές που είχαν ενδιαφέρον.
Ίσως η κυβέρνηση που λανσάρετε ως «πρώτη φορά αριστερά» ήταν ανασταλτικό για να κατέβει ο κόσμος να διαδηλώσει. Σίγουρα δεν έχουν καταλάβει ότι η πίεση που θα εξασκήσει ο διαδηλωτής δεν απευθύνεται με άμεσο τρόπο μόνο στην κυβέρνηση, αλλά με έμμεσο σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τα μέτρα που πιστεύουμε ότι είναι αντιλαϊκά. Είναι θέμα, λοιπόν, να καταλάβουμε γιατί και πως έχουν επιβληθεί τα μνημόνια, όπως και γιατί δεν έχουμε καταφέρει να βγούμε από αυτή τη λογική. Τότε θα μπορέσουμε να κάνουμε στρατηγική και τακτική που θα φέρει καρπούς σε κάποιο χρονικό διάστημα.
Δυστυχώς η αριστερά δεν έχει καταφέρει ακόμα να κάνει αυτή την πολιτική στρατηγική που θα τη βγάλει από την εσωστρέφεια και θα είναι ικανή να χαράξει ένα δρόμο που μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη. Η ομιλία του Πρωθυπουργού στη Δ.Ε.Θ. είναι μία ευκαιρία να δείξουμε ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά τα μέτρα και ότι θέλουμε άλλα. Ποια άλλα όμως; Πως θα μπορεί η αριστερά να εκφράσει ένα συγκροτημένο λόγο όταν δεν έχει απαλλαγεί από τις νευρασθένειες του παρελθόντος, όταν δεν έχει ως πρώτο στόχο την εκπαίδευση του λαού για να αναπτυχθεί η κριτική του σκέψη; Όταν λέμε εκπαίδευση δεν εννοούμε τη σχολική, αλλά αυτή που διαρκεί όσο ο άνθρωπος ζει και είναι ενεργό μέλος στην κοινωνία. Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα, στο οποίο δεσμευόμαστε να τοποθετηθούμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Σε αυτό το σημείωμα θα περιοριστούμε στην απογοήτευσή μας για την άκριτη σκέψη ενός λαού που έχει εθιστεί να πιστεύει σε μεσσίες, σε απατηλές υποσχέσεις, σε ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να του χαϊδεύουν τα αυτιά του και δε θέλουν να του πουν την αλήθεια, γιατί η αλήθεια πονάει και απαιτεί μία ανατροπή, αυτή του ίδιου του συστήματος που συντηρεί τις τάξεις των πολιτικών εντός και εκτός Βουλής.
Δεν πιστεύουμε σε αρχηγούς. Αρχηγός είναι ο καθένας στον εαυτό του και άρχων είναι αυτός που πιστεύει στο κοινό καλό και που θέλει να υπηρετεί την κοινωνία στην οποία ανήκει. Τότε σκέφτεται ελεύθερα, με γνώμονα τον άνθρωπο, τότε μόνο μπορεί να ονομάζεται κοινωνικό ον. Προς το παρόν ζούμε σε μία ζούγκλα που φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, τα παιδιά μας και τους συνανθρώπους μας.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η στάση είναι επιλογή της πλειοψηφίας των Ελλήνων, η παθητικότητα και η μοιρολατρία, η άκριτη αγκίστρωση σε ένα σύστημα μεσσιών, είτε θρησκευτικό είτε πολιτικό είτε φανατισμένο κοινωνικά σε κάποιο τομέα είτε εθνικιστικό. Δύσκολα όμως θα βρούμε κατά πρώτο λόγο την κριτική σκέψη σε ότι γίνεται και, πολύ πιο σπάνια, την αντίδραση σε αυτές τις ενέργειες που είναι εναντίον της κοινωνίας.
Έχουμε φτάσει στο 2016 και βλέπουμε την κοινωνία στην Ελλάδα να έχει βαλτώσει. Οι διανοούμενοι να έχουν σιγήσει, οι καλλιτέχνες να ασχολούνται με θέματα δευτερεύουσας σημασίας, τα ΜΜΕ να είναι πλήρως κατευθυνόμενα, ο κόσμος να έχει πλέον αποδεχθεί το «μαζί τα φάγαμε» και να έχει βουτήξει σε μία βαθιά ηττοπάθεια. Σε αυτό το θέμα της ψυχολογικής κατάρρευσης θα επανέλθουμε σύντομα.
Γιάννης Φραγκούλης
