ΛΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ
Με αφορμή την για πρώτη φορά κυκλοφορία των τριών πρώτων άλμπουμ του Παύλου Παυλίδη σε βινύλιο 180 γραμμαρίων από την InnerEar, τα ξανάκουσα και…
Αφού λοιπόν ξεχάστηκα… (2004): Ο δίσκος αφήνει πίσω τα πλήκτρα των Σπαθιών, στρέφεται στην κιθάρα, χρησιμοποιεί την τεχνολογία μόνο ως μέσο καταγραφής της μουσικής και ακολουθεί εσωστρεφείς, μελαγχολικούς δρόμους -τα Δέντρα είναι αφιερωμένα στη μνήμη του παππού του Παυλίδη και το Last call to Parisστην Κατερίνα Γώγου.
Ακουστικές φόρμες, ιδιαίτερα πνευστά (ινδικό φλάουτο, φλικόρνο), αργόσυρτες μελωδίες, ζεστή ερμηνεία: ο Παυλίδης συνεχίζει τη στιχουργική / ποιητική ελληνική τραγουδιστική παράδοση με το Μόχα (οι επιρροές από τον Καββαδία είναι εμφανέστατες). Η προσωπική του εικονοπλασία παραμένει έντονη και παραστατική: η ταυρομαχία στη Σπασμένη πολυθρόνα, ο άδειος κήπος του Κηπουρού, η μοναξιά στο Δεν υπάρχεις, όλα είναι 100% Παυλίδης.
Τα τέσσερα ορχηστρικά κομμάτια στο δίσκο λειτουργούν σαν γέφυρες ανάμεσα σε τραγουδιστικές ενότητες. Ο δίσκος ξεκινά από τον έξω κόσμο (περιστέρια, δέντρα, η μοναξιά στην όμορφη πόλη), κινείται προς τη φύση (θάλασσα, κήποι), ταξιδεύει πάνω σε μια σπασμένη πολυθρόνα προς κάτι που δεν υπάρχει και καταλήγει στον έσω κόσμο του δημιουργού. Ένα χαζό πουλάκι, που γίνεται ευτυχισμένο με τα πιο απλά πράγματα και έτσι γίνεται ο μεγαλύτερος σοφός στον κόσμο (7,5).
Άλλη μια μέρα (2006): Να’ το λοιπόν το νεύρο, να’ τα και τα ηλεκτρονικά στοιχεία, να’ τος και ο πειραματισμός. Οι B-Movies, οι μουσικοί συνοδοιπόροι του (και τι συνοδοιπόροι!) κάνουν έντονη την παρουσία τους από την πρώτη στιγμή. Δίσκος φρέσκος, χορευτικός, ηλεκτρικός και έντονος. Ακόμα και τα πιο αργά κομμάτια έχουν μια ένταση που κρυφοβράζει, για να εκραγεί και να ξεχειλίσει στα πιο γρήγορα τραγούδια. Η εικονοπλαστική δύναμη του Παυλίδη εδώ βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές της: ο Κοραλλένιος βυθός διαθέτει περιγραφή εφάμιλλη της οπτικοποίησης του Downbythewaterτης Πόλι Τζιν Χάρβεϊ.
Η μικρή μας πολιτεία ανοίγει το δίσκο και η ειρωνεία της σε παίρνει από τα μούτρα. Το Δεν είμαι από εδώ και το Αερικό είναι ίσως τα πιο λυτρωτικά τραγούδια που έχει γράψει ποτέ ο Παυλίδης: αέρινα, φωτεινά και ταξιδιάρικα. Το στοιχειωμένο σπίτι είναι από τα κομμάτια που έχουν μείνει μέσα μου. Μπορεί γιατί είναι εύκολο να ταυτιστείς σε πολύ μεγάλο βαθμό μαζί του. Όπως και με το Οι απέραντοι δρόμοι. Οι Θεριστές είναι ό, τι πιο κοντά έχει κάνει στα Ξύλινα Σπαθιά μέχρι στιγμής και η Super Star ξαναπιάνει το νήμα της ειρωνείας από εκεί που το άφησε Η μικρή μας πολιτεία. Τα Σύννεφα, τέλος, κλείνουν το δίσκο με έναν μαγικό στην απλότητά του τρόπο: «μέχρι τον ορίζοντα όμορφα/σύννεφα σήμερα».
Το Άλλη μια μέρα ήταν ο καλύτερος δίσκος του μέχρι να βγουν οι Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί -με μουσικά κριτήρια. Για μένα όμως παραμένει –με συναισθηματικά κριτήρια- ο πιο προσωπικός του. Και τον νιώθω πιο «δικό μου» από όλους (8,5).
Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει (2010): Αυτός ο δίσκος συνδυάζει το ακουστικό με το ευθύ και άμεσο στοιχείο. Τέρμα το νεύρο και η ένταση, επιστροφή στους γήινους ήχους και στις ήπιες ενέσεις ηλεκτρισμού στις ακουστικές μελωδίες. Γλυκές και απλές ενορχηστρώσεις και οι B-Moviesνα πετυχαίνουν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στον βασικό ηχητικό πυρήνα από κιθάρα-μπάσο-ντραμς-πλήκτρα και στον κεντημένο εμπλουτισμό του με πνευστά, βιολιά και δεύτερα φωνητικά. Όχι πώς η στιχουργία και η μουσική του Παυλίδη έγιναν ξαφνικά ελαφριές. Απλά ντύθηκαν αβίαστα με φως, χρώμα και δροσιά.
Οι ιστορίες του αρχίζουν να έχουν κάπου στο υπόβαθρό τους τη ζοφερή πραγματικότητα. Επί παραδείγματι, το Αντικαταπληκτικά είναι μια ανατριχιαστικά ακριβής περιγραφή της καθημερινότητάς μας τα τελευταία χρόνια. Η πανέμορφη Λευκή Καταιγίδα μιλά για μια ιστορία αγάπης από την όμορφη αρχή ως το πικρό τέλος και το Νοσφεράτου για τη μοναξιά των ανεκπλήρωτων συναισθημάτων. Όλα είναι μόνα τους. Έμψυχα και άψυχα: μηχανές, κασετόφωνα, αυτοκίνητα.
Από την άλλη, δεν είναι όλα μαύρα. Το Ποδήλατο κάνει ευθεία αναφορά στη σχέση της Αγάπης με το Θείο, όπως το έλεγε το μακρινό 1993 στο Αφού σου το’ πα. «Το είπε παλιά κι ο μάγκας που δήλωσε Θεός / χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει». Και στο Ράδιο Lollipop, το λέει ξεκάθαρα: «Άκουσα ειδήσεις το πρωί, η φωνή που λέει τα νέα / είπε πως σήμερα η ζωή στη γη θα είναι πολύ ωραία». Ναι, η ζωή συνεχίζεται και, παρά τις αντιξοότητες, είναι πολύ όμορφη. Ειδικά όταν είναι ντυμένη με τέτοιες μουσικές (7).
Μαριάννα Βασιλείου
