ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Ε ΚΑΙ;
Πέθανε η βασίλισσα Ελισάβετ: γράφει ο Γιάννης Φραγκκούλης
Πέθανε η Ελισάβετ η Β΄, βασίλισσα της Αγγλίας. Με έκπληξη παρατηρούμε ότι κάμποσοι λυπήθηκαν, δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια τους. Και δεν είναι υπήκοοι της Αγγλίας! Γιατί; Τόσο αγαπητή ήταν σε αυτούς και για ποιο λόγο; Θα ήθελα πολύ κάποιος να μου απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. Για να καταλάβω τι «παίζει» με την ψυχολογία αυτών των ανθρώπων. Μέχρι να έχω μια απάντηση μπορώ να κάνω μόνο υποθέσεις.
ΠΕΘΑΝΕ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ: ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟ ΚΤΗΝΟΣ
«Πατέρα το ακούς; Πέθανε σήμερα ένας άνθρωπος. Γυναίκα ήταν. Κοντά 100 χρονών. Βασίλευε στην Αγγλία.» Κοιτάζει τον αδελφό του Παλικαρίδη. «Ένα ανθρωπόμορφο κτήνος ήταν.», του απαντά. Μια απάντηση ντόμπρα και αληθινή.Πέθανε η βασίλισσα Ελισάβετ, μάλιστα. Δεν είναι ανάγκη να έχει σκοτωθεί ο αδελφός, η αδελφή, η μητέρα ή ο πατέρας σου για να δώσεις αυτή την απάντηση. Αρκεί να υπολογίζεις τον Άνθρωπο. Να μην κλείνεις τα μάτια στις ανθρώπινες τραγωδίες και να τα ανοίγεις έκθαμβος στην υλική χλιδή της εξουσίας.
Όταν μιλάμε για ανθρώπινες τραγωδίες δεν έχουμε το δικαίωμα να αναφερόμαστε μόνο στο μαρτυρικό λαό της Κύπρου. Με υπογραφή της εκλιπούσης πολλοί άνθρωποι πέθαναν από τους Βρετανούς δήμιους. Άλλοι έμειναν στη φυλακή χρόνια πολλά. Αυτά όμως έγιναν στην Κύπρο. Να υπενθυμίσουμε ότι η Κύπρος δεν ήταν παρά ένα μικρό μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της μετέπειτα Βρετανικής Κοινοπολιτείας.
Από το 1960 και μετά πόσες διώξεις και θάνατοι έγιναν με υπογραφή της; Και πόσα άλλα αυτή ανέχτηκε, από τους προκατόχους της, δεν τόλμησε και δεν ήθελε να αλλάξει τίποτε; Όλα αυτά μπορεί να συγχωρεθούν; Φυσικά και όχι. Η Ελισάβετ ήταν ένας κοινός δήμιος. Ένας δυνάστης που ήθελε να διατηρήσει το «μαγαζί» της. Να παραμείνει κραταιά η οικογενειακή επιχείρηση. Πολύ θα ήθελε να τη μεγαλώσει, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει.
ΠΕΘΑΝΕ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ: ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ
Άλλο που κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν στην βασίλισσα και τον βασιλιά, στην πριγκίπισσα και το πριγκιπόπουλο. Σαν να βγήκαν από ένα πολύχρωμο βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο που είχε γράψει κάποιος αφελής συγγραφέας παιδικών μυθιστορημάτων. Λες και είναι η Πίπη η Φακιδομύτη. Wake up! Είμαστε στην πραγματικότητα, reality, την λένε. Οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες δεν ήταν και δεν είναι τόσο αγαθοί όσο βλακωδώς παρουσιάζουν οι σάχλες που διάβαζαν παιδιά. Ο καλός βασιλιάς ούτε για παιδικό παραμύθι δεν κάνει πλέον. Πόσο μάλλον που εσείς έχετε μεγαλώσει. Εκτός και αν μείνατε σε αυτή την παιδική ηλικία με το ροζ συννεφάκι. Αν ναι, προσέξτε μην πέσετε και χτυπήσετε, καλά μου.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή. Γράφω σε ένα έντυπο που είναι συντηρητικό. Για παράδειγμα στην Καθημερινή, έτσι όπως κατάντησε. Θα πρέπει να γράφω συγκεκριμένα πράγματα . Στη δουλειά και εκτός αυτής. Πάντα μας παρακολουθούν, ξέρετε. Και κινδυνεύω να μείνω άνεργος. Και τότε τι θα κάνω; Ποιον θα υπηρετώ; Μέχρι τώρα υπάκουα στο αφεντικό, τον αρχισυντάκτη, που αυτός υπάκουε σε άλλον… τελικά κάναμε ότι έλεγε το πρωθυπουργικό γραφείο. Είμαι δημοσιογράφος, ξέρετε.
ΠΕΘΑΝΕ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ: ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ
Όχι. Δεν το ξέρω. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Η δημοσιογραφία είναι για να ελέγχει την εξουσία. Όχι για να τη γλύφει. Έτσι γράφουν στα ΜΜΕ ή στα κοινωνικά δίκτυα πράγματα που δεν τα πιστεύουν, κατά βάθος. Ισχύει βέβαια το «τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει κανένα φράγκο». Όμως η δημοσιογραφία στα χρόνια μου δεν ήταν έτσι κατά κανόνα.
Θα πρέπει να φτιάξουμε ένα συννεφάκι. Εκεί θα βάλουμε το κάθε κτήνος που δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εξολοθρεύει ανθρώπους. Με τον ή με τον άλλο τρόπο. Και βέβαια αυτά δεν γίνονταν μόνο στο καπιταλιστικό ή ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Αλλά όπου και να γίνονται θα πρέπει να το καταδικάζουμε. Δεν υπάρχει η έννοια του καλού ή κακού φονιά. Ή είναι φονιάς ή δεν είναι. Και η Ελισάβετ ήταν. Άρα θα πρέπει να τη βάλουμε σε συννεφάκι προστασίας με τα άλλα κτήνη. Έτσι να έχουν όλοι ασυλία. Αυτό γίνεται με την ιδεοληψία ότι ο νεκρός δικαιώνεται. Όχι, δεν δικαιώνεται και ούτε πρόκειται να δικαιωθεί. Οι πράξεις του μιλάνε και τον καταδικάζουν.
ΠΕΘΑΝΕ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ: ΟΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ
Ας ψάξει κάποιος να βρει σε άλλες χώρες εγκληματικές πράξεις για τις οποίες να ήταν υπεύθυνη η Ελισαβέτα. Να δούμε πόσους τόμους με τις βιογραφίες αθώων θυμάτων μπορεί να γεμίσει. Όλοι αυτοί έφταιξαν επειδή διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους ή την ελευθερία τους. Για να το πούμε διαφορετικά: ο Αλή Πασάς ήταν και αυτός αθώος, όπως ο Χουρσίτ Πασάς ή ο Σουλεϊμάν. Αν πείτε ότι δεν ήταν, τότε παραδέχεστε ότι και η Βέτα δεν ήταν αθώα. Επίσης, με δεδομένο, ότι δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη για εγκλήματά της, είναι ένοχος σε μεγαλύτερο βαθμό.
Άρα γιατί θα πρέπει να λυπηθώ; Αυτή δεν στεναχωρήθηκε για τα θύματά της, γιατί εγώ να στεναχωρηθώ για αυτήν. Ή μήπως να στήσουμε κάποιο δικαστήριο για να αποδώσουμε δικαιοσύνη; Ο Χίτλερ σκότωνε μαζικά, αυτή κατά περίπτωση και με διπλωματία.
Ας λύσουμε λοιπόν τα ψυχολογικά μας προβλήματα. Ας καταλάβουμε τα πράγματα ως περίπου έχουν και όχι όπως μας τα σερβίρουν. Να ανακαλύψουμε ένα μέρος της αλήθειας μέσα σε όλο αυτό. Ξέρω, είναι αδύνατον να δούμε όλη την αλήθεια, γιατί λειτουργούμε υποκειμενικά. Αλλά ας βρούμε στοιχεία της πραγματικότητας και ας κρίνουμε τον καθένα σύμφωνα με αυτά. Χρησιμοποιώντας πάντα τον νηφάλιο διάλογο με τους άλλους για να διερευνήσουμε αν έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Όλα αυτά θα μας μιλήσουν για το ανθρωπόμορφο κτήνος που ακούει στο όνομα Ελισάβετ. Δεν θα κάνουμε ηλίθιες αγιοποιήσεις.
