Πολλές φορές στην καθημερινή μας ομιλία η λέξη «ζώο» ακούγεται σα βρισιά, σαν ένα κακός χαρακτηρισμός που υποδηλώνει αυτό που λέμε χαμηλά ένστικτα, πιο χαμηλά απ’αυτό της επιβίωσης. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;
Ας κοιτάξουμε τη φωτογραφία και ας αναλογιστούμε μετά ιστορίες που θα έπρεπε να έχουν σημαδέψει τη νεώτερη ελληνική ιστορία -όχι ότι δε γίνονταν παλιότερα- στη νεώτερη εποχή όμως φαίνονται πιο τραγικές. Ειδικά στην εποχή μας που θέλουμε να πλησιάζουμε το πρότυπο της γαλήνης που -τουλάχιστον επιφανειακά- μας δίνει η «πολιτισμένη» Δύση, αυτά τα γεγονότα μας δείχνουν ένα άγριο κοινωνικό περιβάλλον για το οποίο δεν είμαστε καθόλου υπερήφανοι.
Αναφέρομαι σε πράξεις βίαιες που έγιναν γνωστές απ’το τραγικό τους τέλος. Παλιότερα ο Δούρος, στην Κόρινθο, που βίασε και σκότωσε το παιδί του. Πρόσφατα ο βουλγαρικής καταγωγής πατέρας που σκότωσε το κοριτσάκι του με φρικιαστικό τρόπο. Ο ελληνικής καταγωγής αστυνόμος των ΜΑΤ που σκότωσε χτυπώντας το παιδί του επειδή φώναζε… Αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αυτό σημαίνει ότι από κάτω υπάρχει ένας όγκος γεγονότων που είναι άγνωστα σε εμάς, σχετικά γνωστά στη γειτονιά, αλλά η τραγικότητά τους είναι μεγάλη.
Μπορεί να μην έχουμε φτάσει στο μοιραίο, αλλά εκεί οδηγούμαστε. Η βία μέσα στην οικογένεια, λεκτική ή σωματική, έχει αλλού τις ρίζες της. Θα πρέπει να ψάξουμε στον ψυχισμό του ανθρώπου, στην προσωπική και την οικογενειακή του ιστορία για να βρούμε την καρδιά του προβλήματος. Ποιος νοιάζεται όμως γι’αυτά;
Ούτε το συγγενικό περιβάλλον ούτε το στενά οικογενειακό δε θέλει να «ανακατέψει τα κάρβουνα». Ο φόβος για τη φωτιά που θα αναζωπυρωθεί είναι μεγάλος. Το κύριο μέρος του φόβου είναι ότι θα φανεί αυτή η αφορμισμένη πληγή στους γονείς αυτών των ατόμων που εξασκούν βία στα παιδιά τους, μετά στους γονείς των γονιών, για να φτάσουμε σε απίθανο βάθος και να φανεί η γάγγραινα που δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία, εδώ και αιώνες.
Ξανακοιτάξτε τη φωτογραφία. Προσέξτε τον προβληματισμό του ζώου για τα μικρά του που απειλούνται ή που νομίζει ότι απειλούνται. Κοιτάξτε πως προτάσσει τον εαυτό του για να τα προστατέψει. Ανακαλύψτε αυτά τα στοιχεία που ψάχνουμε να τα βρούμε σε κάποιους «ανθρώπους» και, όταν τα βρίσκουμε, τους θαυμάζουμε για το αυτονόητο.
Προβληματισμός. Δες τον εαυτό σου σα φταίχτη και όχι τον άλλον. Ξεκινά από εσένα, μπορείς τότε να συμβάλεις έστω και λίγο στην αλλαγή της κοινωνίας. Αλλά και αυτό να μη συμβεί, θα έχεις κάνει κάτι. Θυμήσου την ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, «MisViolence», φρεσκάρισε στη μνήμη σου το θέμα της και αναλογίσου τις (αρνητικές) αντιδράσεις του κοινού. Μήπως υπήρχε μία «λογική» πίσω απ’αυτές;
Γιάννης Φραγκούλης
