ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΙ;
Έφτασε η κρίσιμη στιγμή. Η Ελλάδα όντως βρίσκεται πλέον σε ένα σταυροδρόμι: απ’τη μία η συντήρηση και απ’την άλλη η ανάπτυξη για το λαό. Ο ένας και ο άλλος δρόμος έχει τη δική του λογική και οδηγεί σε εντελώς διαφορετικά τοπία.
Αν ακολουθήσουμε το δρόμο της συντήρησης θα δούμε γραμμένες στους δρόμους οδηγίες όπως: «Οδηγούμαστε στην ανάπτυξη, λίγο ακόμα θέλουμε», «Ο ελληνικός λαός έχει κάνει θυσίες χρειάζονται ακόμα λίγες», «Οι εκλογές τώρα θα είναι καταστροφή για την πατρίδα μας»… Στον ίδιο δρόμο όπου μαγαζιά είναι κλειστά για μήνες ολόκληρους, άνεργοι περιμένουν ψίχουλα απ’αυτούς που έχουν αλλά δε δίνουν, παπάδες και άλλα ανθρωπιστικά σωματεία δίνουν κάτι, πάντα λίγο, με αντάλλαγμα την υποταγή, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει καταρρακωθεί, η συλλογική αντίδραση υπάρχει σε πολύ λίγα σημεία, δημιουργώντας έτσι ένα αξιοπερίεργο γεγονός, ενώ στην πραγματικότητα θα πρέπει να ήταν το αυτονόητο.
Αν ακολουθήσουμε το δρόμο της ανάπτυξης δε θα δούμε συνθήματα. Οι οδηγίες δεν είναι μία μασημένη τροφή, βρίσκονται «κρυμμένα» σε πονήματα της εθνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας και διανόησης, μένει να τα ανακαλύψουμε. Αυτή όμως η ενέργεια της ανακάλυψης έχει τη χαρά της δημιουργίας και της σύνθεσης προτάσεων που εγγράφονται στο συλλογικό. Βάζει τις βάσεις για μία κοινωνία που θα υπηρετεί τον άνθρωπο και θα την υπηρετεί αυτός. Είναι φτιαγμένος από «δύστροπο» υλικό και, στην αρχή, δύσκολο να τη διαβείς, μετά όμως σου δημιουργεί ευχαρίστηση.
Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός που προτείνουν κόμματα της ακροδεξιάς, της δεξιάς, της κεντροαριστεροδεξιάς, ακόμα και κάποια της αριστεράς. Σας τις σειρήνες μας δημιουργεί λαγνείες και μας θέλγει, στην αρχή, αν τον ακολουθήσεις όμως η επιστροφή είναι δύσκολη.
Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός που προτείνεται από όσους δεν εντάσσονται πουθενά, από κάποια κόμματα της αριστεράς, από αυτούς που δεν αναγνωρίζουν στα ισχύοντα κοινωνικά συστήματα καμία αρχή και καμία εξουσία.
Θα μπορέσει, είναι το ερώτημα, ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι αντάξιος των περιστάσεων ή θα έχουμε μία παραλλαγή του ισχύοντος καθεστώτος; Θα θέλει το ΚΚΕ να αποτινάξει τον ολοκληρωτικό μανδύα του και να δεχτεί το διάλογο; Θα γίνει κάποτε αυτή η ένωση της αριστεράς σε μία ελάχιστη ιδεολογική βάση; Θα καταφέρουμε κάποτε να δούμε τον εχθρό ή θα ζούμε με τις φαντασιώσεις μας μία ζωή; Για πόσο θα δεχόμαστε τον ολοκληρωτισμό του Σαμαρά και του Βενιζέλου, την απειλή της Χρυσής Αυγής, την αδιαφορία των «πνευματικών» τσατσάδων της εποχής μας (βλέπε ακαδημαϊκούς, παπάδες, συμβιβασμένους διανοούμενους και λογοτέχνες);
Πότε θα καταλάβουμε ότι η συνάφεια με τέτοιους απατεώνες μας κάνει και εμάς απατεώνες και προδότες; Πότε θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων; Πότε θα πάψουμε να κατηγορούμε τον εξωτερικό εχθρό και να μη βλέπουμε το δαίμονα στο εσωτερικό;
Γιάννης Φραγκούλης