ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ;

Αυτό το κείμενο δε συνίσταται σ’αυτούς που αισθάνονται υπερπατριώτες, σ’αυτούς που αισθάνονται απειλή απ’τους ξένους, σε όσους δεν ξέρουν ποιος είναι ο Ξένιος Δίας. Καλύτερα να μη συγχυστούν και χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Έχουμε γίνει μάρτυρες τον τελευταίο καιρό μίας απέλπιδας πορείας των κυνηγημένων ανθρώπων προς την αναζήτηση μίας νέας πατρίδας. Πρόσφυγες. Όπως και να το πεις, σε διάφορες γλώσσες, η ουσία είναι η ίδια. Οι άνθρωποι, ολόκληρες οικογένειες πολλές φορές, φεύγουν για να γλυτώσουν, ψάχνοντας μία νέα πατρίδα, η οποία δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δική τους πραγματική πατρίδα. Γιατί; Είναι άτολμοι; Είναι προδότες; Είναι άχρηστοι;

Και όμως. Είναι τόσο ανίκανοι όσο ήταν οι Μικρασιάτες πρόγονοί μας, όσο καθυστερημένοι ήταν οι Πόντιοι που μετοίκησαν σε διαφορετικές περιοχές, χάνοντας την ίδια την ταυτότητά τους, χωρίς να πολεμήσουν για να υπερασπιστούν την ίδια τη ζωή τους. Αν αυτά δεν είναι αλήθεια και, αντίθετα, είναι μαλακίες τότε περισσότερο μαλακίες είναι αυτοί οι χαρακτηρισμοί που έχουν ειπωθεί από διάφορους που αισθάνονται πιο Έλληνες από εμάς, που δεχόμαστε να φιλοξενήσουμε, να συζήσουμε με αυτούς τους πρόσφυγες που έχουν δεχτεί διάφορους χαρακτηρισμούς από διάφορους, οι περισσότεροι προσβλητικοί.

Αποδεικνύεται ότι ανθέλληνες είναι αυτοί οι ίδιοι που έχουν τυφλωθεί απ’το πάθος και μισούν όσους έχουν διαφορετική ταυτότητα απ’τη δικιά τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτε απ’αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση, τα οποία είναι τα ελάχιστα απ’ότι υπάρχει στην πραγματικότητα. Δεν μπορούν να συγκινηθούν έστω και λίγο αφού ο ψυχικός τους κόσμος έχει θωρακισθεί και η απανθρωπιά είναι το πετσί τους. Ξεχνούν την κατάσταση των προγόνων τους και, ουσιαστικά, είναι προσβλητικοί και γι’αυτούς τους ίδιους.

Ποιος είναι ο λόγος που αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχθεί σε ανθρωποειδή; Σ’αυτή την ερώτηση θα απαντήσουμε σ’άλλο σημείωμά μας, προσπαθώντας να ψυχογραφήσουμε αυτή τη μετάλλαξη. Εδώ ας μείνουμε σε μία συνοπτική ανάλυση των αιτιών αυτής της κατάστασης. Ας δούμε ποιοι οπλίζουν το στρατό του ισλαμικού «κράτους», για αρχή. Θα διακρίνουμε τον οπλισμό των αμερικάνικων, γερμανικών και γαλλικών εργοστασίων οπλισμού. Επίσης θα μπορέσουμε να διακρίνουμε το παιχνίδι του μαύρου χρυσού, το πετρέλαιο που βρίσκεται στις περιοχές της Συρίας, του Ιράν και του Ιράκ, όπως επίσης τον έλεγχο της περιοχής, από στρατηγικής σημασίας, κατά συνέπεια το πρόβλημα είναι πολιτικό και μάλιστα διεθνές. Η λύση του είναι λοιπόν πολιτικό και μάλιστα διεθνές, αρά η οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια δε δίνει παρά μια προσωρινή λύση στο θέμα. Θα δούμε όμως σε ποιο ψυχολογικό πεδίο βασίζεται η εδραίωση αυτής της αντίληψης.

Γιάννης Φραγκούλης



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved