ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΑΙ…
«Ας είμαστε ρεαλισταί…» τραγουδούσε το 1973 ο μέγας (το εννοώ) Τόλης Βοσκόπουλος, σε στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου και μουσική Γιώργου Κατσαρού. Μετά από 42 χρόνια, με το ίδιο άσμα εγκαλούν τη νέα κυβέρνηση εκείνοι που ως ρεαλισταί εκυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια τη χώρα και μας έκαναν σα νεορεαλιστική ταινία!
Ετούτοι λοιπόν οι τύποι ζητούν από την κυβέρνηση να κάνει «στροφή στο ρεαλισμό», δηλαδή να μην τηρήσει τα όσα προεκλογικά διακήρυσσε. Επειδή όλα εκείνα δεν ήσαν ρεαλιστικά, αλλά σουρεαλιστικά, κι ο Τσίπρας -ως νέος Σαλβαδόρ Νταλί- εξαπάτησε τους ψηφοφόρους τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Κι αν ένας λαγός ο οποίος φορά πετραχήλι είναι όντως σουρεαλισμός, για φανταστείτε τον τέως Αντώνιο να τραγουδά «ας είμαστε ρεαλισταί…». Μοντέλο κι έμπνευση για τη συγγραφή ενός νέου Σουρεαλιστικού Μανιφέστου.
Παροτρύνουν, λοιπόν, την κυβέρνηση να μην τηρήσει το λόγο της και, επί πλέον, επειδή εκτός από σουρεαλιστές είναι και κυνικοί, απορούν που δεν το κάνει. Κυνικοί, μάλιστα, κι άθλιοι επίσης, αφού ανενδοίαστα δείχνουν να αδιαφορούν για τη λαϊκή ετυμηγορία και ζητούν από την κυβέρνηση να κάνει κωλοτούμπα. Και, βέβαια, είναι έτοιμοι -εάν το κάνει- να την κατηγορήσουν γι’ αυτό!
Τα πρώην κυβερνητικά καλόπαιδα διαθέτουν και το μεγάλο επιχείρημα που ακούει στο όνομα: Εθνικό Συμφέρον! Γιατί οι σαμαροβενιζέλοι, μαζί με τους αδωνοβορίδηδες και τους βουλτεψοφαήλους έχουν συνάψει ισόβιο συμβόλαιο με το «εθνικό συμφέρον», γεννήθηκαν και παραμένουν πατριώτες εργολαβικώς, ενώ οι άλλοι… Πφφ, σκατά, αναρχοάπλυτοι εθνοπροδότες, που εξαπάτησαν το λαό και σέρνουν τη χώρα σε περιπέτειες. Κι αυτοί οι πατριώτες της κακιάς ώρας χαίρονται για την αδιαλλαξία του Σόιμπλε και των κολαούζων του, εύχονται να αποτύχει η διαπραγμάτευση για να δικαιωθούν και έτσι να σωθεί η παρτίδα. «Δεν είναι διαπραγμάτευση αυτό που γίνεται. Είναι προετοιμασία ρήξης ή προετοιμασία κωλοτούμπας», λένε, αρνούμενοι να παραδεχτούν πως η κατάσταση έχει αρχίσει να αλλάζει.
Μάλιστα, κυρίες και κύριοι «πρώην». Η κατάσταση έχει αρχίσει να αλλάζει, η Ιστορία προχωρά, το πολιτικό σκηνικό και το εκλογικό σώμα, όπως συμβαίνει μέσα στον ιστορικό χρόνο, αλλάζουν. Μέσα από μετατοπίσεις αλλά κι αντιφάσεις ακόμη. Οπωσδήποτε όμως τίποτε δε μένει σταθερό, όπως προσπάθησαν επί χρόνια να μας πείσουν. Γιατί ο κόσμος αλλάζει, οι άνθρωποι φτάνουν στα όριά τους, το πολιτικό σύστημα ποτέ δεν παραμένει σταθερό. Σταθερές μένουν μόνον οι αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Και μια και μιλάμε για δημοκρατία, σταματήστε πια να επικαλείστε κανονισμούς και θεσμούς τραπεζών, χρηματιστηρίων, επιτροπών και αγορών. Σταματήστε να πολιτεύεστε λαμβάνοντας υπόψη τους οίκους αξιολόγησης και τους γραφειοκράτες υπαλλήλους της ΕΕ. Υπεράνω όλων αυτών είναι η λαϊκή κυριαρχία, η βούληση των λαών, η δημοκρατία. Η οποία πρέπει να επιστρέψει στην Ελλάδα και την Ευρώπη, γιατί οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς. Γιατί η ζωή δεν είναι ούτε ευρώ ούτε δραχμή. Είναι ματιές, χαμόγελα, χάδια, μουσική και χρώματα. Είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν, τα παιδιά που γεννιούνται, τα παιδιά που θα γεννηθούν. Και που αξίζουν έναν κόσμο ανθρωπιάς, αλληλεγγύης κι ελπίδας.
Δεν ξέρω εάν η νέα κυβέρνηση θα πετύχει. Ξέρω όμως πως μια προϋπόθεση για να πετύχει είναι να μην περιμένετε να τα κάνει όλα μόνη της. Δεν αλλάζουν οι κυβερνήσεις τον κόσμο αλλά οι αγώνες των ανθρώπων. Οι κυβερνήσεις είναι απλώς ένα μέσο. Σημαντικό μεν αλλά όχι αρκετό.
«Ας είμαστε ρεαλισταί», λέει ο Βοσκόπουλος, και συνεχίζει: «τι κι αν υπήρξαμε ερασταί /στο βάθος τίποτε δεν νιώσαμε οι δυο μας….». Οπότε άκυρος ο ρεαλισμός κύριοι, γιατί τίποτα δεν νιώσατε, «απλώς περάσατε ωραία τον καιρό σας». Άντε, στον αγύριστο, γιατί έχουμε κι εμείς μια ζωή να ζήσουμε και θα τη ζήσουμε!
Στράτος Κερσανίδης
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΩΝ
ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΑΤΡΟ
ΜΟΥΣΙΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ-ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ