Το κύρος που σκοτώνει
Προ ολίγων ημερών, ένας 20χρονος φαντάρος που υπηρετούσε σε μονάδα Πεζικού της 5ης Μεραρχίας Χανίων, αφότου έλαβε άδεια και μετέβη στο σπίτι των γονιών του στην Κοντούρα της Παλαιοχώρας, έδωσε τέλος στη ζωή του. Ναι, γνωρίζω, ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Ναι, γνωρίζω, θα διενεργηθεί Ένορκη Διοικητική Εξέταση, που θα φωτίσει κάθε πιθανή σκιά της υπόθεσης.
Ναι, γνωρίζω, δεν υπάρχει λόγος να τοποθετηθεί το Γενικό Επιτελείο Στρατού επί του θέματος. Με τον κάθε καταθλιπτικό και ευαίσθητο νεαρό της χώρας θα ασχολείται, έχει και σοβαρότερες δουλειές άλλωστε… Έχει καταρχάς και καταρχήν να κουκουλώσει τα όσα συνέβησαν στις αρχές του προηγούμενου μήνα, στο πεδίο ασκήσεων Γλαφυρών, στη Μαγνησία, όταν δύο λοχίες πεζικού και ένας (19χρονος) οπλίτης θητείας βρήκαν τραγικό θάνατο. Ας μην είμαστε όμως άδικοι και εμπαθείς, η Πολιτεία επέδειξε τάχιστα αντανακλαστικά σε αυτή την περίπτωση.
Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, άμεσα ανέσυρε από τη ντουλάπα του το στιβαρότερο σκουρόχρωμο κουστούμι του και, μαζί μ’ αυτό, φόρεσε και το πιο σοβαρό του βλέμμα. Κήρυξε μάλιστα τριήμερο πένθος, εξασφαλίζοντας με αυτή την καίρια πολιτική κίνηση την δια παντός αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον. Ο δε Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος, δήλωσε πως «σήμερα χάσαμε στον Βόλο τρία στρατευμένα παιδιά την ώρα του καθήκοντος». Αντιλαμβάνομαι πως ορισμένες έννοιες είναι ρευστές και υποκειμενικές, αλλά ειλικρινά αδυνατώ να αντιληφθώ ποιο ακριβώς ήταν το ιερό καθήκον, το οποίο επιτελούσαν εκείνη τη στιγμή οι συγκεκριμένοι τρεις άνθρωποι. Ιδίως μάλιστα όταν, όπως διαβάζω παντού: α) ο 19χρονος οπλίτης δεν είχε λάβει εκπαίδευση ολμιστή (ναι, είναι αυτός που ρίχνει όλμους, όπως ίσως υποψιάζεστε), β) υπήρχαν συνεχείς προειδοποιήσεις και παρατηρήσεις που έκαναν λόγο για παμπάλαια, σκουριασμένα και επικίνδυνα όπλα. Η βεβιασμένη και εκ του προχείρου απόδοση των όσων διαδραματίστηκαν στη Μαγνησία σε ανθρώπινα λάθη είναι όχι μόνο σφόδρα αντιδεοντολογική, από κάθε άποψη, αλλά και κατάφορα χυδαία από αμιγώς ηθική σκοπιά. Προφανής σκοπός; Να μείνει αλώβητο το κύρος του θεσμού, άσχετα αν δυο-τρεις άνθρωποι βρέθηκαν στα θυμαράκια!
«Ο στρατός είναι το καλύτερο και μεγαλύτερο σχολείο της ζωής»… θυμάμαι να ακούω από μικρός. Θυμάμαι επίσης να σκέφτομαι ότι και η φυλακή είναι μεγάλο σχολείο, αλλά καλό θα ήταν να μη φοιτήσω εκεί. Πράγματι, είναι εξαιρετικά χρήσιμο σχολείο ο στρατός. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για κάθε νέο Έλληνα να μπει για τα καλά στο πετσί και στο ζουμί της κοινωνίας στην οποία θα ενταχθεί ως ενεργός πολίτης. Αν, εντέλει, υπηρετήσει στον Έβρο, θα νιώσει αρκετά μαλάκας συγκρίνοντας τον εαυτό του με όλους τους υπόλοιπους φαντάρους που έκαναν θητεία δίπλα στο σπίτι τους, λόγω γνωστών, φίλων, συγγενών, χατιριών και παρακλήσεων. Θα θελήσει σταδιακά να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, επηρεαζόμενος από τα όσα θα ακούει γύρω του. Αντιστοίχως, όσοι διαθέτουν «βύσματα» και «κονέ», θα μάθουν να τα χρησιμοποιούν ακαριαία και ουδόλως να ντρέπονται γι’ αυτό. Παρακινούμενοι από φίλους, γονείς, γνωστούς, περίγυρο, τη γενικότερη αύρα και νοοτροπία… Σε όλα τα ζητήματα, πέρα από τον σκελετό, υπάρχει πάντα και το εποικοδόμημα. Απενοχοποιώντας τη σκέψη και το κίνητρο, απενοχοποιείς τελικά την ίδια την ενέργεια, την ίδια την πράξη. Είναι κατά βάση αρκετά απλό, αν το καλοσκεφτεί κανείς.
Γιώργος Παπαδημητρίου
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΩΝ
St. Vincent ο αγαπημένος μου άγιος
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Το Φιλμ Νουάρ θυμάται (Σ. Μπαμπατζινόπουλος, Γ. Παπαδημητρίου)
Το Φιλμ Νουάρ θυμάται (Σ. Κερσανίδης, Δ. Ξιφιλίνος)
Το Φιλμ Νουάρ θυμάται (Κ. Σαμαράς, Γ. Σμοΐλης)
Το Φιλμ Νουάρ θυμάται (Θ. Γιαχουστίδης, Κ. Καρδερίνης)
ΔΙΑΦΟΡΑ
Συνέντευξη (Θ. Χόνδρου, Α. Κατσιάνη)
Μουσική εκδήλωση (Α. Τριανταφύλλου)
Συνέντευξη (Νιλς Κινσέλλα)