ΩΔΗ ΣΤΟ «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»
«Στάδιο ονομάζεται ένας χώρος κατάλληλα διασκευασμένος για την τέλεση αγώνων δρόμου και άλλων αγωνισμάτων. Στην αρχαιότητα ήταν ο χώρος όπου γίνονταν οι αγώνες κατά τις μεγάλες γιορτές. Η ονομασία δόθηκε από την ομώνυμη μονάδα μήκους, που ισοδυναμούσε με περίπου 600 πόδια ή 180 μέτρα. Το πρώτο στάδιο είχε και αυτό μήκος 600 πόδια».
Αυτός είναι ο ορισμός της λέξης «στάδιο», όταν αναφερόμαστε σε αγωνιστικό χώρο. «Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης» λέγεται ο τόπος όπου ο Έλληνας φίλαθλος έζησε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ένα ανεπανάληπτο δράμα. Θα το χαρακτηρίζαμε και τραγωδία, αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος να μπερδέψουμε το τραγικό με το κωμικό. Βλέπετε, από ένα σημείο και μετά περάσαμε στο πικρό γέλιο για το κατάντημα της κορυφαίας ομάδας που έφτασε να σηκώσει ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, να περνά στους 8 της Ευρώπης και στους 16 του κόσμου (για ένα πέναλτι δεν προχώρησε και ως τους 8…) και να μετέχει μόνιμα στις μεγάλες διοργανώσεις.
Ένα ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα σπάνια απασχόλησε το πρωτοσέλιδο του εντύπου μας. Κάποια πράγματα, ωστόσο, μας ξεπερνούν. Είναι τόσο ακραίο αυτό που είδαν τα μάτια μας πριν μια εβδομάδα, που είναι αναπόφευκτο να ασχοληθούμε μ’ αυτό. Πώς αλήθεια διαλύεται στα εξ ων συνετέθη ένα οικοδόμημα, που χτιζόταν επί μια δωδεκαετία; Με ανατίναξη εκ θεμελίων, τον ταχύτερο τρόπο. Ουδείς περίμενε τέτοια σπουδή, παρότι το ποδόσφαιρό μας είναι σαθρό και σάπιο. Εκεί υπήρχε πάντα η εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα!
Πρώτα η νυν διοίκηση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας φρόντισε περίπου ένα χρόνο πριν να αφήσει να διαρρεύσει στον ίδιο τον υπερεπιτυχημένο (αυτό είναι το δεδομένο για τον Φερνάντο Σάντος) προπονητή ότι -είτε συμφωνήσει σε νέο συμβόλαιο είτε όχι- θα αλλάξει όλους τους συμπαραστάτες και βοηθούς του. Έπειτα, όταν ο Σάντος αποφάσισε να φύγει, φρόντισε να τον υπονομεύσει με κάθε τρόπο, ρισκάροντας ακόμα και τη μουντιαλική παρουσία μας. Ευτυχώς δεν υπήρξε και εκεί στραπάτσο, αλλά ακόμα και τη βραδιά που ο Πορτογάλος, ο οποίος σημειωτέον έχει δώσει μαθήματα συνέπειας και ήθους, αποχωρούσε, «έγκριτες» δημοσιογραφικές πένες τον κατηγορούσαν ότι το έσκασε βιαστικά, δεν αποχαιρέτησε τους παίκτες και λοιπά γραφικά…
Η πρόσληψη του Κλαούντιο Ρανιέρι δεν μπορεί από μόνη της να χαρακτηριστεί αποτυχία. Ας είμαστε ειλικρινείς! Το ότι ένας μπον βιβέρ Ιταλός, που είχε μάθει στα χαβιάρια της Μονακό, της Τσέλσι και της Γιουβέντους, έπρεπε σε δυο -τρεις μήνες να συμβιβαστεί με την πεντανόστιμη ελληνική σαρδελίτσα, χωρίς κάποιος να του δείξει πώς… μαγειρεύεται (!), το ότι δηλαδή -για να το πούμε λαϊκά- «πήγε ξυπόλητος στ’ αγκάθια» είναι το μέγα θέμα. Και η αφέλεια διαχείρισης του ίδιου του Ιταλού, που μετέτρεψε την Εθνική ομάδα σε κέντρο διερχομένων ολοκλήρωσε, με την αγαστή συνοδεία των όχι άμεμπτων ποδοσφαιριστών, το έργο…
Δεν θα λαϊκίσουμε. Δεν ήρθε η ιλαροτραγωδία της Παρασκευής ως αποτέλεσμα του… μνημονίου και… της ελληνικής κρίσης. Ίσα-ίσα που «χάρη» σ’ αυτήν βρήκαν θέση σε μεγάλους συλλόγους περισσότεροι του συνήθους Έλληνες, μια που κόστιζαν λιγότερο από τους ξένους. Άλλωστε, τώρα που έρχεται η… ανάπτυξη, όπως λέει και γνωστός κονφερασιέ της πολιτικής σκηνής, θα χαλούσε η συνταγή;
Το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο νοσεί βαριά εδώ και πολλά χρόνια. Όλοι το επισημαίνουν, το αποδέχονται, στα λόγια πολεμούν για να το σώσουν, αλλά στην πράξη συντηρούν και διαιωνίζουν την κατάσταση. Μόνο όταν καεί το δικό μας σπίτι, τότε ενδιαφερόμαστε. Έτσι, εν μια νυχτί, βρέθηκε ο Παναθηναϊκός να είναι ο υπερασπιστής της αγνότητας και καθαρότητας και η Α.Ε.Κ. να μάχεται για την κάθαρση από τα χαμηλά. Έτσι ο Π.Α.Ο.Κ. υποχρεώνεται να σκύβει το κεφάλι και να λέει «ευχαριστώ» για να μην του έρθουν στο κεφάλι χρέη, οι δε συμπολίτες Ηρακλής και Άρης ζουν στη Β’ και τη Γ’ κατηγορία, ενώ βιώνουν μεγαλεία ανύπαρκτα σωματεία, με 100 και 200 φιλάθλους στις κερκίδες. Κάποτε το κακό θα μπει και στα καλύτερα σπίτια, ειδικά αν το αφήσεις κιόλας!
Δημοσθένης Ξιφιλίνος
Υ.Γ. Και πού κολλάει ο τίτλος και η αναφορά μας στη λέξη «στάδιο» στην αρχή του κειμένου; Απλούστατα, μας αρέσει το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, αλλά και περιμέναμε αρκετά χρόνια για να δούμε κάποιον να ρωτά τους αρμοδίους για το νέο στάδιο «Καραϊσκάκη»: πού είναι ο στίβος για να πρόκειται για στάδιο; Διότι, αν δεν μας απατά η μνήμη, οι συμβάσεις πάλι για «στάδιο» έκαναν λόγο το 2003-4. Κάνουμε λάθος;
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΩΝ
Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Ο αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει
Ένα περιστέρι έκατσε σ’ένα κλαδί αναλογιζόμενο την ύπαρξή του
Hunger games: επανάσταση μέρος πρώτο
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
ΔΙΑΦΟΡΑ
Δημήτρης Ζωγράφος (φωτογραφία)
