ΤΣΑΓΙΕΡΑ ΚΑΙ ΑΡΒΥΛΑ
Ράδιο Αρβύλα: γράφει ο Νικήτας Μυλόπουλος
Στην «Ερμηνεία των ονείρων» ο Φρόιντ λέει ένα ανέκδοτο, λίγο-πολύ γνωστό. Για τις αλληλο-αποκλειόμενες δικαιολογίες. Την «υπόθεση της δανεισμένης τσαγιέρας». Κάποιος λοιπόν δάνεισε στον φίλο του μία τσαγιέρα και αργότερα παραπονιέται ότι του την επέστρεψε σπασμένη. Τότε ο φίλος του απαντά κατά σειρά:
1ο. Δεν μου δάνεισες καμιά τσαγιέρα.
2ο. Η τσαγιέρα είναι άθικτη, και
3ο. Δεν την έσπασα εγώ!!
ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ: ΟΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ
Αυτό το στόρι το βλέπουμε, σε παραλλαγές. Να επαναλαμβάνεται σε οποιαδήποτε στραβή που ξεφεύγει του κυβερνητικού μηχανισμού προπαγάνδας και φίλων (ΜΜΕ). Από τον Λιγνάδη έως τη μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα. Για την τελευταία, το φροϋδικό τρίπτυχο πάει κάπως έτσι:
1ο. Δεν υπάρχει καμία μελέτη
2ο. Δεν την παραλάβαμε ποτέ, και
3ο. Σιγά τη μελέτη…
Βέβαια, στην περίπτωσή μας, η τσαγιέρα είναι ανθρώπινες ζωές. Μπορεί και χιλιάδες. Ενώ ο «φίλος» είναι η επίσημη κυβέρνηση της χώρας (και όχι ο Ναστραντίν Χότζα)! Εδώ λοιπόν, ο εν λόγω μηχανισμός προσπαθεί να μεταθέσει την κουβέντα από τις πραγματικές πολιτικές της διαστάσεις, στο γνωστό παιχνίδι: Τόξερα-δεν τόξερα. Κουβέντα δηλαδή γύρω από αυτό που έχουν πει και παραδεχθεί και οι ίδιοι μέσα στη νεοφιλελεύθερη εμμονή τους. Ότι το ΕΣΥ είναι για αυτούς ένα αναγκαίο κακό. Δεν μπορούν να το αποφύγουν. Δεν το διαλύουν λόγω των έκτακτων συνθηκών της πανδημίας. Όχι να το ενισχύσουν κι από πάνω.
Το γιατί αυτή η συζήτηση δεν γίνεται, ή γίνεται στρεβλή είναι το πολιτικό αδιέξοδο όλων όσοι νιώθουμε τον κυνισμό της πολιτικής τους ηγεμονίας.
ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ: Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»
Η ίδια παρελκυστική τακτική και στρέβλωση του πολιτικού υπάρχει όμως ευρύτερα στον δημόσιο διάλογο. Αν είναι διάλογος.
Κατά σύμπτωση, το έτερο γεγονός της επικαιρότητας. Η φριχτή κακοποίηση γυναίκας από μέλος των Ράδιο Αρβύλα, μεταφέρθηκε πάλι στον άξονα ξέρανε-δεν ξέρανε. Αποφεύγοντας το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα που υφέρπει: Οι πατριαρχικές δομές είναι παντού. Από την εμπεδωμένη πεποίθηση ότι το σεξ είναι ντροπή για τη γυναίκα και τρόπαιο για τον άντρα. Έως τις έμφυλες σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης που ορίζουν τη ζωή μας και οδηγούν, εν πολλοίς (και) στη γυναικοκτονία.
Στην περίπτωση των Αρβύλων: Μία αγοροπαρέα που αναπαράγει χαμηλής ποιότητας γυμνασιακά καλαμπούρια σε «ατμόσφαιρα αποδυτηρίων». Ποντάροντας στη νοσταλγία του εφηβικού χαβαλέ. Χρησιμοποιώντας ό,τι στερεότυπο υπάρχει -από τους πολιτικούς που είναι όλοι ίδιοι, μέχρι τις μοντέλες που κάνουν περαντζάδα-. Δεν είναι ακριβώς το περιβάλλον που θα απέτρεπε σεξιστικές συμπεριφορές.
Του κακού γούστου, μύρια έπονται! Το αν ο υπερτροφικός (εσωτερικά μιλάω) παλίμπαιδας της παρέας το τράβηξε στα άκρα, μπορεί να είναι όντως τυχαίο. Εκτός της λογικής των υπολοίπων. Αλλά δεν είναι άσχετο με το περιβάλλον που τον εξέθρεψε.
ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ: ΟΙ ΣΑΤΙΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΒΡΑΔΥΝΗΣ ΖΩΝΗΣ
Γίνεται δε ακόμη πιο σχετικό, εφόσον στην εξίσωση μπαίνει η παράμετρος (ιδιωτική) τηλεόραση. Με τη γλώσσα, το ήθος της, το ύφος της και τους ήρωές της. Καλαμπούρι αντί χιούμορ, χάχανα αντί γέλιου, τσιτάτα αντί ανάλυσης. Σαχλαμάρα αντί σάτιρας, τσιρίδες αντί λόγου και τουπέ στο Ράδιο Αρβύλα. Τόνοι τουπέ. Καρδιναλίων τουλάχιστον!
Μιλώντας για τσιρίδες και τουπέ: Το τουήτ του τηλεπωλητή υπουργού που θυμήθηκε την υπόθεση Λιγνάδη. Απαίτησε από τον αρχηγό της παρέας να ζητήσει συγνώμη από τη Μενδώνη (!!). Εκτός που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία (και σοβαρολογώ), ως δείγμα παρακμής και μικρότητας, ανέδειξε και την πραγματική διάσταση του θέματος. Ένας τηλεπωλητής της νυχτερινής τηλεοπτικής ζώνης και οι σατιριστές της βραδινής ζώνης. Κατηγορούν ο ένας τον άλλον ότι έχει καταντήσει μεσημεριανάδικο!!!
Διακοπή για διαφημίσεις…
Υ.Γ.: στη φωτογραφία μία απόπειρα καταγραφής της τηλεοπτικής μας ιστορίας: από τη χούντα στην αρβύλα, ένα πλυντήριο δρόμος.