ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ
Ταταύλα: γράφει ο Γιάννης Ιωαννίδης
Η συνοικία άρχισε να σχηματίζεται ένα περίπου αιώνα ύστερα από την Άλωση. Τα χρόνια εκείνα οι ναύαρχοι Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα και Πιαλί Πασάς είχαν κουβαλήσει στην Πόλη χιλιάδες αιχμαλώτους από τα νησιά του Αιγαίου και του Ιουνίου, από την Κρήτη και από το Μοριά.
Ταταύλα: Οι πρώτοι κάτοικοι
Οι ξεριζωμένοι εκείνοι Έλληνες δούλευαν στην αρχή ως σκλάβοι του Τερσχανέ και έγιναν, λίγο αργότερα, οι πρώτοι κάτοικοι των Ταταούλων, εργάτες πάντα του ναύσταθμου, γνωστοί με το όνομα «Τερσαναλίδες». Ύστερα από μερικά χρόνια οι πολυάριθμοι Χιώτες έμποροι της Πόλης, θέλοντας να ζουν μακριά από τους Τούρκους, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν και εκείνοι εδώ.
Πολλοί ακόμη Έλληνες, από διάφορα σημεία της Πόλης, ακολούθησαν, για τον ίδιο λόγο, το παράδειγμά τους. Έτσι έφτασαν να έχουν τα Ταταύλα έναν ελληνικό πληθυσμό από 20.000 ψυχές, που διατηρήθηκε ακέραιος και καθαρός από κάθε ξένο στοιχείο ως το 1922.
Ταταύλα: Τα χαρακτηριστικά
Στους ξένους που έχουν επισκεφθεί κατά καιρούς τα Ταταύλα έκανε πάντα εντύπωση η φιλοκαλία, η ευθυμία, η πνευματική ευστροφία, η φιλοξενία των κατοίκων, χαρακτηριστικά όλα των Ελλήνων της Ανατολής.
Ο Εντμόντο ντε Αμίτσις μιλάει για αυτούς με ανυπόκριτο ενθουσιασμό: «Βλέπει κανείς παντού μάτια μαύρα και μύτες λεπτές και αέτιες, γέροντες με μορφή πατριαρχική, παλληκάρια λυγερά και θαρραλέα, κοπέλες με πλεξίδες στους ώμους, παιδιά με πρόσωπα έξυπνα να τρέχουν ζωηρά και χαρούμενα στη μέση του δρόμου, μαζί με τα κατοικίδια και να γεμίζουν τον αέρα με φωνές κρυστάλλινες και ομιλίες αρμονικές.».
Ταταύλα: Οι μορφές
Ο δικός μας ο Σκαρλάτος Βυζάντιος επιμένει περισσότερο στην καλλιμορφία των Ταταυλιανών: «Μεταξύ των κατοίκων των Ταταβούλων, ο Απελλής και ο Φειδίας ήθελαν εκλέξει πάντως τα πρότυπα των ωραιότερων αυτών προτομών δια αμφότερα τα φύλα. Τούτο δύναται μεν να αποδοθή , κατά μέγα μέρος, και εις το υγιεινόν της θέσεως, δια την οποία δικαίως καυχώνται έπκαλαι τα Τατάβλα, δυνάται δε να αιτιολογηθεί και δια της περί την κομμωτικήν δεινότητος, δια της οποίας διακρίνονται ουχ ήττον αι καλλιβλέφαροι και καλλιπάρειοι των Ταταβούλων ωραιότητες».
Άλλο το ζήτημα, ότι «λόγω των αμαράντων της αγωγής χαρίτων, αι Κύριαι των Ταταβούλων», κατά τον ίδιο συγγραφέα, «έχουσιν ακόμη κενόν μέγα να πληρώσωσιν άχρις ότου κατορθώσωσι να αποδείξωσι μη φερωνύμον το Κερατσοχώριον». Ο σοφός Σκαρλάτος υπονοεί το Κερατσοχώρι των Ταταούλων, που τις παλιές περίφημες κερασιές του τις είχαν αντικαταστήσει στην εποχή του οι ακόμη περιφημότερες «κεράτσες» της Πόλης.
Ταταύλα: Η ζωή
Η ζωή στα Ταταύλα ήταν, ως τα 1922, εντελώς ελληνική. Ακόμη και ελληνικά πατριωτικά τραγούδια ακούγονταν στους δρόμους -όπου δε βρισκόταν Τούρκος να τα ακούσει- και οι γιορτές, θρησκευτικές και εθνικές, γιορτάζονταν με πομπή και λαμπρότητα, μεγαλύτερες ίσως από όσο στην ελεύθερη Ελλάδα.
Το Πάσχα πανηγυριζόταν με συρροή κόσμου από όλα τα σημεία της Πόλης. Και τα βράδια της παραμονής των Χριστουγέννων, του Νέου Έτους και των Φώτων, τα σπίτια είχαν τις πόρτες ανοιχτές και οι όμιλοι των παιδιών και των νέων γύριζαν κρατώντας πολύχρωμα φαναράκια και σημαιοστόλιστα ομοιώματα ελληνικών πολεμικών και έλεγαν τα κάλαντα, ταταυλιανά κάλαντα, παραγεμισμένα πάντα με αυτοσχέδιους πατριωτικούς στίχους.
Διαβάστε τα άρθρα σχετικά με την ιστορία που έχουμε δημοσιεύσει
