ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 1821

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

«Η ελευθερία των οπαδών μιας κυβέρνησης

δεν είναι αυτό-δημοκρατία.

Δημοκρατία είναι το δικαίωμα

Των αντιφρονούντων να σκέπτονται διαφορετικά»

Μπαρμπύς

Η ιστορία του 21: επιμέλεια Γιάννης Ιωαννίδης

Αναφέρει ο Γιάννης Σκαρίμπας στο βιβλίο του «Το 1821 και η αλήθεια».

Την ιστορία του 21 δεν θα την γράψω βέβαια ελόγου μου. Ο ταπεινά υποφαινόμενος (συνταξιούχος εκτελωνιστής και -τάχα- λογοτέχνης, συν κιόλας απαράσημος) εξ αφορμής των όσων (επί την 150-ετία του) σε δόξαση και τίμησή του γράφονται και ακούονται, και σε συνάρτηση με την «επίπεδην» άλλην εγκεκριμένη τους Ιστορία, να (δια της μεθόδου των «παλίμψηστων»¹) εμφανίσω θέλησα, ποια, κάτω από του ΄21 το κολλάρισμα, είναι… η αληθινή αλήθεια της αλήθειας! Και αυτή είναι πολύ πιο ένδοξη και γήινη από… τους υπερθετικούς ων επιθέτων. Το «το σπουδαιότερο γεγονός στην Ιστορία της Αγγλίας ήταν η άλωση της Βαστίλης», μπορούσε να ειπωθεί: «στην Ιστορία του ανθρώπου –είναι το ΄21». Πράγματι, «ποτέ τόσο πολύ λίγοι δεν κάμανε γα τόσο πολλούς τόσα πολλά» όσα οι Ελλαδίτες.

Η ιστορία του 21: Η τρίτη διάσταση

Σ’ένα δεύτερο βιβλίο μου, που όπως φαίνεται θα κυκλοφορήσει στο επόμενο έτος, συνοπτική και ταχυπόδαρη θα θέσω -εκεί- την ελλείπουσα τρίτη διάσταση του -ίσον του βάθους… Φοβάμαι όμως ότι οι λογιώτατοι, μ’εκείνους… τους σκύλους των φωνόγραφων που πλάι τους έχουν ν’ακούν (μαζί…) τον Κύριον τους, θα μου ριχτούν με «ρετσινιές» και επιρρήματα, ως… ανθυγιώς -μου- σκεπτόμενοι! Μηδά οι εθναμύντορες αυτοί σου λένε το γιατί; Στέκονται να… μας ανοίξουν τα στραβά μας; Αυτοί μιλάν κατ’αυθεντίαν και σου απαντάν… με γενικότητες!… «Διαστρέφεις την ιστορικήν αλήθειαν εκ προθέσεως, δια να υποτιμήσεις το Μεγαλείον της Πατρίδος. (Περικαλώ;…) Μυκτηρίζεις των συμβολήν Μεγάλων ανδρών, εις το υπέρ της ελευθερίας αγώνα των Ελλήνων. Φυσικά, δια να το κάμνης έχεις τους λόγους σου. Επιδιώκεις την διάβρωσιν των υγιώς -ημών- σκπετομένων…».

-…Περικαλώ;

-Σε απαξιούμεν απαντήσεως, ίνα μη είπωμεν τι χείρον που θα σου πρέπει!…

Και τραβάν ίσα για Δημοκρατία… και σαμπάνια, για ισότητα και Ρολς-Ρόυς… Ψοφάνε για «ζήτω το έθνος» και αστακούς, για «κάτω οι πληρωμένοι» και για χαβιάρι…

Η ιστορία του 21: Από καθέδρας

Μα, για να με θέσουν εκποδών, δε φτάνει το «πίστευε και μη ερεύνα». Δε φτάνει η «από καθέδρας» κρούση του κώδωνος, και το «Αυτός έφα» όπου κι αν είναι. Το θέμα που θέτω πάει πολύ πιο μακρύτερα, από της ασημότητάς μου το «ούτως ή άλλως». Πάει στις ψευτομαρτυρίες και την αγκύλωση, που κάνουνε αυτοί στην Ιστορία. Πάει στην αγυρτεία και την καπήλευση των άγιων τοις αγίοις μας=του τρίπτυχου: Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια… Τους βοάμε ότι μας είναι αναξιόπιστοι…

Τους κατηγορούμε και τους λέμε: Λέτε ψέματα -δεν είναι αυτό το ΄21: Το Πατριαρχείο το αφόρισε. Οι πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν. Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες του. Ο Κοραής «μας» το μυχτήρισε. Ο Καραντζάς, ο Μαυροκορδάτος και ο Ιγνάτιος, το ξεπούλαγαν, στους ξένους. Χώρια οι Νέγρηδες και οι Κωλλέτηδες, χώρια ο Κιουταχής κι ο Ιμπραΐμης. Η κατατρεμάρα του δε λέγεται…

Είναι αδύνατο (και άσχετα προς το ιδεολογικό του συγγραφέα) να μην αγαναχτάει κανείς διαβάζοντας τον κορυφαίο Ιστορικό μας, για το αναγκαστιλίκι που την υπήγαγε την «Ιστορία του Ελληνικού έθνους», ιδιαίτερα στα κεφάλαια για το οσποδαρικό σκυλολόι, για την ψώρα την φαναριώτικη και τους λόγιους της «Διασποράς» και για τον Κλήρο. Βρίσκεται μπρος σε μια συστηματική καταδυνάστευση της κακόμοιρης της αλήθειας, σε μια «κόντρα-νατούρικη» διαλεκτική του ΄21.

Η ιστορία του 21:  Δοξολόγοι

Ιστοριογράφοι ψευτο-Τάκιτοι, αγνοητζήδες ή ψευτάδες, πανηγυριστές και δοξολόγοι, «δοξαπατρίδες και δεκάρικοι» σταυροκοπήτες και Μυχάουζενς, λευτεραντζήδες και «κυριελέηδες» και άλλοι όσων «γαστρορραγούνε» τα στομάχια τους από το αγαπάτε αλλήλους και… τις γαρίδες (οι οσποδάροι τις τρελλαίνασι) που: «…άδειασαν την πατρίδα και την ελευθερία της τόσο, που καμιά φορά, Θεός συγχωρέσει μας, μισούσαμε και την πατρίδα και την ελευθερία…»².

Με το να την παριστάνουν την ελληνική επανάσταση σαν πράξη εξωελληνική και εξωλαϊκή (…το οποίον: ότι την παρασκεύασαν ελόγου τους!) μειώνουν την αυτοδύναμη αξία της, για να τους λογαριάζουμε σωτήρες. Το σινάφικο -όλων αυτών- «κατεστημένο» τους , τους κάνει να μιλάν την ίδια γλώσσα… Ας ξέρουν ότι μας είναι αναξιόπιστοι.

Δεν φτάνει -ώστε. Δεν φτάνει -όχι- η «ρετσινιά» ή το «Ογιά ωρέ», του Βεληγκέκα… Θα χρειαστεί προηγουμένως να μου πουν αν (και που) πλανώμαι ή ψευματίζω. Και τότε, θα είμαι τους στη διάθεση.

Έτσι, όχι με το «ψηλά τα χέρια» όπως αυτοί, μα με στην καρδιά μου τόνα μου χέρι, και με τ’άλλο μου, το ταπεινό κρατώντας -μου- κεράκι, θα προβώ ομπρός στους τίμιους και τους λεύτερους για το σκολιό μονοπάτι της αλήθειας.

Η ιστορία του 21: Σκιτσάρισμα

Θα είναι τρόπον τινά, σαν να υπερεπείγοντο σκιτσάρισμα της φυσιογνωμίας του ΄21, όπως αυτό (και αυτή) μου έχει εικονιστεί μέσα στο πνεύμα μου σαν ΄ναι ρυάκι που πάει καιούμενο πηδώνταστο, έτσι σα φλόγα μπαρουτιού που πάει με σάλτους…

Το «ψεύτικο σαν ανακοινωθέν» είναι αδελφάκι της Ιστορίας.

«όσοι δε βουλήσονται των τε γινομένων το σαφές σκοπείν και των μελλόντων ποτέ αύθις κατά το ανθρώπινον τοιούτων και παραπλησίων έσεσθαι, ωφέλιμα κρίνειν αυτά, αρκούντως έξει»

Θουκυδίδου Ιστοριών, Α΄, 22.

Αν δε, πιστέψει κανείς τον Πωλ Βαλερύ, «η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο από όλα τα προϊόντα του χημικού εργαστηρίου του ανθρώπινου μυαλού. Διεγείρει τα όνειρα, δηλητηριάζει τα έθνη, γεννά στην ψυχή τους στρεβλές μνήμες, γιγαντώνει, μέχρι υπερβολής, τις αντιδράσεις τους, ανοίγει τις παλιές πληγές τους, τα στερεί από το πνεύμα της ειρήνης και τα μπολιάζει με μεγαλομανία και μανία καταδιώξεως». Έτσι, θα πω κι εγώ: Ούτε η πανούκλα, ούτε η αραποβλογιά κάμανε τόσο κακό στην ανθρωπότητα όσο οι ιστορικοί και η Ιστορία…

Η ιστορία του 21:  Η Νέα Ρώμη

Τούτου, πικρή, πικρότατη να πάρω -έσωσα- πείρα. Μια λεπτομέρεια, ή ένα περιστατικό όλως ασήμαντο με προβλημάτιζε και μ’έριχνε σε σκέψη… Τι λέει αυτό; Τι να εννοεί; Τότε ανασύροντας το σαν πτυχή, αυτό μου ανοιγόταν ως αυλαία. Η πριν εικόνα μου ξεθώριαζε σαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ… Μπρε!… κι έτριβα τα μάτια μου… Η Νέα Ρώμη μου χαχάνιζε… Ο Μωάμεθ ο Β΄ μου εγελούσε… Με του Βοσπόρου τα κύματα, μου στέλναν χαιρετίσματα οι Αυτοκρατορικοί «Δικέφαλοι» -με φέσι!… Ώστε αυτό ήταν το Βυζάντιο; Κι αυτή η Πόλη του μαρμαρωμένου Βασιλιά -παλμοί και όνειρο τους έθνους; Η Φιλική Εταιρεία, οι  κοτζαμπάσηδες, οι μεγάλοι διερμηνείς, οι Οσποδάροι; Εκείνο το προς τον Παπαφλέσσα «Εξωλέστατε» τι νόημα είχε; Που’ ερχόταν; Κ’ οι ψύλλοι, μούμπαιναν στ’ αφτιά…

Έως που, πέσαντας στα χέρια μου κάποιου συμμαθητή μου ένα τετράδιο, διάβασα σε μια σελίδα -εκεί- «εκθέσεων» τούτα τα (για εμένα τότε) μυστήρια λόγια:

«Πράγματι, εκτός του Ανωτέρου κλήρου, του οποίου το εγωιστικό συμφέρον ήτο ν’απολαύη της εύνοιας του διβανίου, είχε μορφωθεί και κάποια αριστοκρατία, ης τα μέλη, εφαίνοντο λησμονούντα εν τη ευμάρειά του βίου, το δυστύχημα της απατρίας… Ήσαν ούτοι οι Φαναριώται εν Κωνσταντινουπόλει και οι προύχοντες (κοτζαμπάσηδες) εν τη λοιπή Ελλάδι, άνθρωποι, όμως τοιαύτης φήμης, ώστε οι συμπατριώτες των τούς ονόμαζαν Χριστιανότουρκους». Και παρακάτω «…χειρότερα σχεδόν ακούουσιν οι τρεις περιηγηταί παρά τινός Έλληνος ηγεμόνος: Τι θέλετε; Τους αποκρίνεται ο αξιότιμος ούτος, τυραγνώ και γυμνώνω τον λαόν, δια να αρέσω εις το διβάνι και να διατηρώ το κεφάλι μου;»³.

Η ιστορία του 21: Αδιάβαστη

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό… Ήταν φανερό: Η δική μας, η «σιδερωμένη» Ιστορία δεν μας έλεγ την αλήθεια, ή τουλάχιστον δε μας την έλεγε ολόκληρη. Οπότε ένα απ’τα δύο: Ή δεν την ξέρει και -ώστε- είναι αδιάβαστη, ή την ξέρει και τα «μασάει», οπότε πάλι δεν μας είναι αξιόπιστη. Μάλιστα, πολλές φορές… οι «ασπρορουχάδες» της (λογιώτατοι, πανηγυριστές και προφεσσόροι) έκαναν τόσο το μαύρο στράφτικο, που να μας εξαπατάει και να μας πλανεύει… Μην τους πιστεύετε. Η καρδιά του ΄21 δεν έπαλλε -ταριχευμένη- στις σοφίες τους, ούτε με στα ραγιάδικα καλιμμαύχια τους και τα φέσια. Οι Κοραήδες, οι Καποδίστριοι, οι Ιγνάτιοι το ξόρκιζαν, οι Δεσποτάδες το αφόριζαν. Οι δε λογιώτατοι της -τάχα⁴– διασποράς, είχαν με τις «ελληνικούρες» τους να κάμνουν… (Παρακατιόντες θα τα πούμε…).

Αυτά, ως προς αυτά. Το «εν τω γίγνεσθαι» 2ο βιβλίο μου να το τυπώσω λέω σε κανά χρόνο. Για το παρόν, τούτο μου το ταχύτατο μελέτημα, ας παρθεί σαν ένας χαιρετισμός στο ΄21. Με το κατέβασμα της σκούφιας μου (σκούφια ενός αλόγιου απλοέλληνα) να του βροντοφωνήσω (κι εγώ!) ένα ζήτω: ΖΗΤΩ ΣΟΥ -θα του πω- το ΄21 των Ελλήνων! ΖΗΤΩ Αθάνατε Λαέ του Μαραθώνα και της Πίνδου!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Παλίμψηστα: Ονομασία των αρχαίων, επί παπύρων ή περγαμηνών χειρογράφων, στα οποία η αρχική γραφή (με απόξηση ή επίστρωση) αφανίστηκε, και γράφηκε πάνω της νέο κείμενο -συνήθως καλογερικά τροπάρια ή ληρήματα. Η επανεμφάνιση της αρχικής γραφής στα παλίμψηστα (μπορεί κείμενα αρχαίων σοφών ή στροφών του Ανακρέοντα) πετυχαίνεται με μια νεότερη απόξηση, είτε με χημικά μέσα ή με την χρησιμοποίηση ων ακτίνων του Ρέντγκεν. Έτσι, αναδύθηκαν -ξανά- στο φως πολλά από την, για πάντα απολεσμένη, αρχαία μας Γραμματεία.
2. Θάνος Φιλικός, περιοδικό «Δημιουργίες», τεύχος 11-12, Μάρτης-Απρίλιος 1971.
3. Κάρολος Μένδελσων Βαρθόλδη, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», σελ. 15, μετάφραση Ι. Μ. Οικονομόπουλου, Αθήνα 1895.
4. Διασποράς, έως να (με την απελευθέρωση) πρώτα στρωθεί η τραπεζαρία… Οι πλείστοι απ’αυτούς κατάφτασαν με τους «πανηγυρικούς» στις κωλότσεπές τους. Για να καθέξουν τα οφφίτσια… Για να (εμάς τους υπανάπτυχτους) μας διδάξουν «τρωκτική» καθαρεύουσα… Μαζί τους, κατάφτασαν οι Φαναριώτες και άλλοι «ετερόχθονες» για την… πατριωτική (όλων αντάμα) συνεστίαση:
   «…Οι «ετερόχθονες» (ένα είδος αυλικής αριστοκρατίας, συνήθως Βαυαροί και οι Φαναριώτες), η αριστοκρατία του αίματος που ασκούσε κατ’επάγγελμα την πολιτική από τον καιρό των σουλτάνων και των ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας, επιδέξιοι, όπως ήταν, και με γνώσεις της «δουλειάς», άρπαξαν αμέσως θέσεις και μισθούς από τον προϋπολογισμό, ενώ οι «αυτόχθονες», οι άνθρωποι που έκαναν την επανάσταση και αλώνισαν, με το σπαθί στο χέρι Μοριά, Ρούμελη και θάλασσες, αγράμματοι στην πλειοψηφία τους και απλοϊκοί αλλά με περισσότερη γνώση από τους επιτήδειους Φαναριώτες, παραγκωνίστηκαν από το βαυαροκίνητο καθεστώς, αν δεν κυνηγήθηκαν σαν ληστές για να αναγκαστούν να υποταγούν. Έτσι στη νέα πρωτεύουσα επεπλεύσαν εκείνοι που φόραγαν τα φράγκικα και τα ματογυάλια…» (Περιοδικό «Γυναίκα», τεύχος 559, σελ. 49, Ιούνιος 1971).
   Και πάλι εδώ τίθεται το ζήτημα (όπως θα δούμε παρακάτω)… των κερασιών με τις ουρές των: Σχεδόν σύξυλο το σύνολο των -εν λογοτεχνία- μεγαλόσχημων συναδέλφων μου, ενώ (διόλου εκλεκτικοί αναμεταξύ τους) αλληλοτρώγονται (σαν τα δύο εκείνα λιοντάρια του Μυγχάουζεν…) για τα βραβεία και  τα παράσημα, προκειμένου για το περί το ΄21 συνάφι τους=των «Διδάχων -λέει- τους Γένους» (Κοραήδων, Βάμβων, Γαζήδων και λοιπών οικτρών της εποχής καλαμαράδων) σε περιοδικά, σ’εφημερίδες, σε ραδιόφωνα, σε αίθουσες διαλέξεων και σε κέντρα, συνέρχονται «επί το αυτό»… για να νηστέψουν εν τω μνησθήναι τους=αυτών των «τηλαυγών», μασώντας και τα αιώνιά τους βλήτα. Νηστεύουν οι άνθρωποι την αλήθεια… Όλοι οι λαοί ξέρουν την Ιστορία τους, και μεις (την ωραιότερη) τη δικιά μας, την αγνοούμε!… Κι αυτό το οφείλουμε σ’αυτούς τους «εθελάγιους» των ψεμμάτων… Τους σαν τους Θηβαΐτες «νηστοκόρακες» που τρώγανε τις ψείρες του, ν’αγιάσουν!… Οι «θεουσάνοι» μας -ποτέ- θα, μεταξύ τω μεγάλων αναχωρητών, τους κατατάξουν. Και στο Ημερολόγιο (και δη… το παλαιό) στην ημερομηνία 29 Αυγούστου, θα διαβάζουμε: «Ιωάννου του νηστευτού, συν τοις εν ψειροφαγία αθλήσασι Έλλοισι λογοτέχνες…». Όσο για τους διαβόητους «Διδάχους του Έθνους», θα τα πούμε παρακάτω. Πλην του ΜΕΓΑΛΟΥ Φεραίου όλοι αυτοί -οι «ελληνοκουρατζήδες» γραικύλοι, στάθηκαν κατώτεροι τούτου του περήφανου λαού και μερικοί (όπως εκείνος ο ταριχευμένος Κοραής) ανάξιοι της πατρίδας.

Επιστροφή στον πρόλογο-ευρετήριο κεφαλαίων

Διαβάστε τα άρθρα σχετικά με την ιστορία

Οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης

Η αντίσταση των εκπαιδευτικών

Ταινίες από τις Ταινιοθήκες