Η σφαγή των παιδιών

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΓΟΡΙΟΥ

Η σφαγή των παιδιών: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Εκείνη την ημέρα η νεαρή μητέρα με τον άντρα της ξεκίνησε για να επιστρέψει, να φτάσει σε ένα μέρος στην περιοχή του Ισραήλ που, τότε, ήταν υπό κατοχή. Στον δρόμο την έπιασαν οι πόνοι. Ήταν έτοιμη να γεννήσει. Σε μια σπηλιά ξεγέννησε και το μικρό παιδί είδε το φως από τα τεχνητά φώτα που έκαναν πιο εύκολη την περιποίηση του παιδιού.

Η σφαγή των παιδιών: Ο κίνδυνος

Όλα τα παιδιά είναι απειλή, αυτό ίσχυε για τον τοπικό κυβερνήτη. Η μόνη λύση ήταν να πεθάνουν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Αυτό μαρτυρούν οι ιστορικοί της εποχής. Και αυτό έγινε. Το μικρό αγοράκι ήταν υποψήφιος νεκρός. Η μητέρα και ο πατέρας προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να ζήσει το παιδί τους

Τα χρόνια πέρασαν και τα βάσανα των κατοίκων της περιοχής δεν έχουν αλλάξει πολύ. Η κατάσταση παραμένει η ίδια. Αυτοί που πλήττονται και διώκονται αλλάζουν, όσον αφορά στην εθνικότητα, αλλά οι διώξεις και οι σφαγές των ανθρώπων έχουν το ίδιο μένος. Στο ίδιο μέρος η σφαγή αλλάζει μόνο τρόπο και πρωταγωνιστές. Τότε το σπαθί, μετά τα πυροβόλα όπλα, τα σύγχρονα πολεμικά μέσα.

Η σφαγή των παιδιών: Ο πόνος

Όταν κάποιος χάνει το παιδί του, όταν βλέπει τον γονιό ή τον αδελφό του να πεθαίνει, τότε η οδύνη είναι ανείπωτη. Ο θάνατος δεν είναι ένα γεγονός γιατί κανείς δεν έχει προλάβει να καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Πρώτα θα πρέπει να κατανοηθεί αυτό που έχει γίνει, μετά να βιωθεί και μετά θα έρθει η οδύνη της απώλειας.

Όσο οι εποχές αλλάζουν οι σφαγές ήταν πιο βίαιες και πιο γρήγορες. Η οδύνη αλλάζει από εποχή σε εποχή. Η σφαγή των νηπίων ήταν μια οδυνηρή κατάσταση που βιώθηκε με σχετικά αργό ρυθμό. Οι πόλεμοι που ακολούθησαν, σε αυτό το μέρος της γης, ήταν συνέχεια πιο εξελιγμένοι. Ο εχθρός είχε εξελιχθεί και ο νικητής θα έπρεπε να είχε οπλική επάρκεια. Ποιος είναι όμως ο εχθρός;

Η σφαγή των παιδιών

Η σφαγή των παιδιών: Ο εχθρός

Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιος είναι ο εχθρός. Η Ιστορία μας το διδάσκει. Τα παιδιά που ήθελαν να πάρουν κάποτε την εξουσία, οι άνθρωποι που ήθελαν να επιστρέψουν στα μητρώα εδάφη τους, οι κάτοικοι που μένουν εκεί και αντιστέκονται στους κατακτητές, οι κάτοικοι που θα πρέπει να εκτοπισθούν. Αλλάζουν τα πρόσωπα και ο τρόπος και όχι η πολιτική διαδικασία, ενώ όλο και πιο βάρβαρη είναι η πολιτική σκέψη που συνθέτει αυτή την πολιτική μηχανή.

Ο εχθρός δεν είναι ο μαχητής αλλά ο άοπλος που είναι το εύκολο θύμα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Σαφώς και όχι. Αυτός που δεν έχει όπλο είναι το εύκολο θύμα. Ο στρατός επιδεικνύει την δύναμή του, την αποτελεσματικότητα των οπλικών τους συστημάτων. Ένα θέατρο του παραλόγου που δεν έχει τέλος, η τραγωδία δεν έχει λύση.

Η σφαγή των παιδιών: Ο λόγος

Το τραγικό, όπως εκφράζεται από την αρχαία τραγωδία, δεν μπορεί να παραλληλιστεί με αυτό το θέατρο. Ακόμα και το θέατρο του παραλόγου είναι ανίκανο να εξηγήσει αυτό που γίνεται. Το παράλογο είναι λίγο για να αποδώσει αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Ο ολοκληρωτισμός και ο φασισμός, στην σημερινή μας εποχή, πολλές φορές δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτό που γίνεται, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία. Είναι πλέον καιρός να αλλάξουμε τα θεωρητικά μας εργαλεία για να καταλάβουμε τι γίνεται. Όμως αυτό θέλει χρόνο και αυτός δεν υπάρχει για να σώσουμε τις ζωές των αθώων ψυχών.

Θα πρέπει, με ότι έχουμε, να πολεμήσουμε για να σταματήσουμε την σφαγή. Στην συνέχεια, θα πρέπει να βρούμε τα θεωρητικά εργαλεία για να εξηγήσουμε τις ακριβώς έχει γίνει. Θα πρέπει να δράσουμε άμεσα! Θα πρέπει να σκεφτούμε πολιτικά και να ανατρέψουμε, παγκόσμια, αυτή την κατάσταση.

 

Διαβάστε τα άρθρα πολιτικής ανάλυσης που έχουμε δημοσιεύσει

Οι συνένοχοι

Κυριάκος Μητσοτάκης

Ο νάρκισσος

Μαφία Μητσοτάκη

Αυτοί που έμειναν ζωντανοί



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved