Το νόημα των εκλογών

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ;

Το νόημα των εκλογών: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Ας κάνουμε κάποιες πρώτες σκέψεις. Ας σκεφτούμε, ως κάποια εισαγωγή, ποιο είναι το νόημα αυτών των εκλογών που θα γίνουν την ημέρα Κωνσταντίνου και Ελένης. Ουσιαστικά τι σημαίνουν αυτές οι εκλογές για την Ελλάδα και για τους Έλληνες. Και στη λέξη «Έλληνες» βάζω και αυτούς που μένουν εκτός της χώρας. Ουσιαστικά, αναφέρομαι στο ελληνικό έθνος.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ: ΚΡΥΦΟ ΝΟΗΜΑ;

Αυτές οι εκλογές είναι μια κούρσα, όπως όλες οι άλλες. Ένας αγώνας να επικρατήσει μια λογική από μια άλλη. Αλλά, ως λογική, έχει ως στόχο ένα μοντέλο που αναφέρεται στην κοινωνία. Αυτό συνέβαινε πάντα. Δεν είναι κάτι που ισχύει μόνο σε αυτή την εκλογική μάχη. Άλλωστε η λέξη «εκλογές» έχουν να κάνουν με τις λέξεις «λογική» και «λόγος».

Με άλλα λόγια, ότι έχει γίνει μέχρι τώρα και ότι θα συμβεί στο μέλλον, μέχρι την 21η Μαΐου 2023, έχει και λόγο και λογική. Μένει να τα ανακαλύψουμε για να βρούμε το «κρυφό» νόημα αυτών των εκλογών. Κρυμμένο δεν είναι. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάτι είναι που μας κρύβουν. Όλα όμως είναι ξεκάθαρα. Οι πρακτικές και οι λογικές είναι απόρροια πρακτικών και λογικών άλλων εποχών. Αυτών που έχουν προηγηθεί. Όπως και αυτές του παρόντος, θα μας οδηγήσουν σε άλλες, στο άμεσο μέλλον.

Μένει να διαβάσουμε πιο προσεχτικά την πρόσφατη Ιστορία, να δούμε τα γεγονότα με κριτικό βλέμμα το νόημα των εκλογών. Να ανακαλύψουμε τελικά το βαθύτερο νόημα αυτών των δρώμενων που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι κρυφό.

Το νόημα των εκλογών

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ: Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Το 2023 είναι η χρονιά που θα συγκρουσθούν δύο λογικές διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας. Η μία βλέπει τον άνθρωπο σαν ένα ον που ζει και δραστηριοποιείται στην κοινωνία, που έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η άλλη το βλέπει σαν ένα γρανάζι ενός μηχανισμού που έχει στόχο να παράγει πλούτο.

Ο λόγος είναι αυτός που περιβάλλει αυτές τις δύο λογικές. Είναι η συσκευασία του «δώρου» που προσφέρεται σε αυτόν που πρόκειται να ψηφίσει. Αυτό το «δώρο» θα είναι η θυσία στην ανώτερη ιδέα που έχει να κάνει με την Ελλάδα της αυριανής εποχής.

Για να δομηθεί όμως αυτή η νέα χώρα θα πρέπει να γίνει αυτή η σύγκρουση. Αυτή η διαλεκτική προϋπόθεση δεν είναι κάτι το καινούργιο. Από την παλιά εποχή μέχρι σήμερα παρόμοιες συγκρούσεις έχουν γίνει για να «εκσυγχρονιστεί» η Ελλάδα. Το προϊόν που προσφέρεται είναι αυτός ο εκσυγχρονισμός. Μόνο που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αναφέρεται η φιλοσοφία ή οι ανθρωπιστικές μελέτες στον άνθρωπο. Αυτός δεν είναι το κριτήριο. Ούτε ήταν ποτέ στη σύγχρονή μας εποχή. Αυτός είναι ο λόγος που η κοινωνία φθίνει, αντικειμενικά.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ: ΜΗΤΣΟΤΑΚΙΣΜΟΣ-ΛΑΪΚΗ ΔΕΞΙΑ

Ας μείνουμε, σε αυτό το σημείωμα μόνο στη λογική και το λόγο της δεξιάς. Σε άλλο κείμενό μας θα μιλήσουμε για τις άλλες λογικές των παρατάξεων.

Ο μητσοτακισμός έχει τεράστια διαφορά από τον καραμανλισμό. Όπως αυτός είχε πολύ μεγάλη διαφορά από τη λογική της ΕΡΕ. Θα δούμε ότι η παραδοσιακή δεξιά είχε κάποια χαρακτηριστικά: Ήταν συντηρητική, ήθελε να διατηρήσει ένα σύστημα που υπηρετούσε τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Δεν έβαζε στη λογική της αυτό που είναι καλύτερο για το λαό. Όμως είχε μια αγάπη για το έθνος, έστω και αν το έβλεπε με μια στρεβλή οπτική.

Ο εθνικισμός του Καραμανλή ή του Κανελλόπουλου είχε πατριωτικά στοιχεία. Η πατρίδα για αυτούς ήταν κάτι που το υπολόγιζαν. Δίπλα, όμως, από αυτή την έννοια έμπαινε η λογική του κέρδους και του υπερκέρδους. Για αυτό το λόγο η λογική τους διέφερε τόσο από αυτές του κέντρου ή της αριστεράς.

Το νόημα των εκλογών

Ο μητσοτακισμός όμως δεν έχει αυτά τα στοιχεία. Ξέρει πολύ καλά ότι υπηρετεί ένα σύστημα που, σε παγκόσμιο επίπεδο, απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή υπεραξία. Ξέρει, επίσης, ότι είναι υπάλληλος αυτού του συστήματος. Δεν αποφασίζει αυτός, αλλά εκτελεί εντολές από οικονομικά κέντρα εκτός Ελλάδας. Θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του. Έτσι θα έχει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος για τον εαυτό του.

Μέσα σε αυτή τη λογική δεν υπάρχει η έννοια της πατρίδας. Αντίθετα, ελλοχεύει η έννοια του ατομικισμού. Το μόνο κριτήριο είναι ο γρήγορος πλουτισμός αυτών που διοικούν. Και αυτό θα πρέπει να γίνει πάση θυσία. Δεν τους ενδιαφέρει ο άνθρωπος, αλλά το κέρδος τους. Αυτή η λογική έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή τόσο με την παραδοσιακή δεξιά όσο και με τις άλλες παρατάξεις. Προτείνει ένα νέο μοντέλο της Ελλάδας που δεν θα έχει καμία σχέση με το σημερινό.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ: ΔΗΛΑΔΗ;

Ας μείνουμε σε αυτές τις σκέψεις. Θα δούμε μετά τα χαρακτηριστικά αυτού του νέου μοντέλου. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι κάτι που μας ενδιαφέρει ή μας συμφέρει.

Ο εκλογέας έχει ένα όπλο στη διάθεσή του: Αυτό είναι η επιλογή του. Μπορεί να δεχτεί αυτό το μοντέλο ή να το απορρίψει. Αρκεί να κοιτάξει το συμφέρον του, τόσο το δικό του όσο και των συνανθρώπων του. Χρειάζεται όμως μια ψύχραιμη ανάλυση. Αλλιώς δε θα ξέρει τι να κάνει. Δε θα γνωρίζει που θέλει να πάει.

Αυτές οι πρώτες σκέψεις ας είναι μια εισαγωγή για τις άλλες που θα τις εκφράσουμε στα επόμενα σημειώματά μας.

 

Διαβάστε τα άρθρα πολιτικής ανάλυσης που έχουμε δημοσιεύσει

Δείτε τα βίντεο που έχουμε δημιουργήσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved