Από αυτή εδώ τη γωνιά, σε κάθε τεύχος, θέματα της τηλεοπτικής επικαιρότητας που προκαλούν ντόρο…
Gotham
Δημιουργός: Μπρούνο Χέλερ
Τηλεοπτικό δίκτυο: Fox
Όταν πληροφορήθηκα το χρονικό πλαίσιο στο οποίο επρόκειτο να τοποθετηθεί η πλοκή του “Gotham”, διασκέδασα αρκετά με τη σκέψη ότι κάποιος, κάπου, βρήκε πολύ καλή την ιδέα να γυρίσει μια σειρά για το σύμπαν του Μπάτμαν χωρίς τον Μπάτμαν. Λαμβάνοντας ως δείγμα το πιλοτικό επεισόδιο, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν εστιάζει καν στον 12χρονο Μπρους Γουέιν, αλλά στον νεαρό Τζιμ Γκόρντον (τον μεταγενέστερο χαρακτήρα του οποίου, υποδύθηκε με επιτυχία στις ταινίες του Νόλαν ο Γκάρι Όλντμαν).
Η σειρά είναι αξιόλογη παραγωγή και δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως το αποτέλεσμα είναι αισθητικά ελκυστικό. Τα προβλήματα, που δεν είναι και λίγα, αφορούν το περιεχόμενο. Οι διάλογοι είναι το λιγότερο φαιδροί και περιέχουν κάθε γνωστό κλισέ αστυνομικής περιπέτειας των περασμένων τριών δεκαετιών. Ο έμπειρος μπάτσος (που είναι βρώμικος, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς ο φουκαράς, έτσι δουλεύει το σύστημα) βρίσκει στο φτερό δυο – τρία παρατσούκλια για τον ιδεαλιστή νέο (“soldierboy” και τα σχετικά) και οι ατάκες των «κακών» μοιάζουν ξεπατικωμένες από σενάρια του Φώσκολου μεταφρασμένα στα αγγλικά.
Η συμπεριφορά ορισμένων χαρακτήρων είναι ανακόλουθη, με αποκορύφωμα τον νεαρό Μπρους. Μέσα σε περίπου 20 λεπτά (και 2-3 μέρες realtime χρόνο στη σειρά), ο πιτσιρικάς που θα γίνει ο Μπάτμαν εξελίσσεται από 12χρονο φοβισμένο πλουσιόπαιδο σε σοφό, ηγετικό νεαρό που διψά για δικαιοσύνη και εκδίκηση. Το ασθενέστερο σημείο της πλοκής, όμως, είναι το ότι η σειρά υποτιμά το θεατή: δεν αρκείται στο να προϊδεάσει για τα originstories ορισμένων εκ των βασικών «κακών» της ιστορίας, αλλά επιλέγει να δώσει μασημένη τροφή. Έχουμε λοιπόν έναν τύπο που στην πρώτη του σκηνή κάποιος αποκαλεί κοροϊδευτικά Πιγκουίνο, ένα κοριτσάκι ονόματι “Ivy” που έχει για καλύτερες φίλες κάτι γλάστρες (ξέρω ότι ρισκάρω, αλλά παίζει να γίνει η PoisonIvy…) και μια κοπέλα που κάνει παρκούρ και ταΐζει γάτες (Catwoman, εσύ;). Τέλος, οι δημιουργοί μοιάζουν να μην έχουν την παραμικρή πρόθεση για κάτι φρέσκο: η σκηνή της δολοφονίας των Γουέιν, για παράδειγμα, είναι μια ξεκάθαρα χαμένη σκηνοθετική ευκαιρία και αφήνει μια αίσθηση διεκπεραίωσης.
Η σειρά για τη συγκεκριμένη σεζόν είναι βαρύ χαρτί για το Fox και θα τύχει της ανάλογης στήριξης. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που ένα πρότζεκτ ξεκίνησε διστακτικά και μέτρια για να βελτιωθεί αισθητά στη συνέχεια, λαμβάνοντας γενναίες αποφάσεις για τα όποια προβλήματα αντιμετώπιζε. Είναι γεγονός, πάντως, ότι το ξεκίνημα του “Gotham” ήταν απογοητευτικό, ακόμη κι αν η τελευταία μας δόση από Batman ήταν το ανεκδιήγητο “TheDarkKnightRises”…
Γρηγόρης Μυστιλιάδης
———————————————————————–
Ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Σαμαράς διέπρεψε στο πρόσφατο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Η ταινία του, «Τρεις αυγουλιέρες, παραλίγο τέσσερις», κέρδισε τον Αργυρό Διόνυσο, ενώ ο ίδιος όρθωσε ανάστημα και άρθρωσε λόγο στην τελετή λήξης. Τόσο απέναντι στην Υφυπουργό Πολιτισμού, Άντζελα Γκερέκου, όσο και απέναντι στο μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Γιάννη Γλέζο, υπενθυμίζοντας σε όλους μας τα αυτονόητα που δυστυχώς πάντα εννοούνται αλλά ποτέ δεν λέγονται. Ότι το ελληνικό κράτος είναι εχθρικό απέναντι στους Έλληνες σκηνοθέτες κι ότι το χρήμα δεν πρέπει ποτέ να φιμώνει. Ακολουθούν τρεις, παραλίγο τέσσερις ερωταπαντήσεις με τον Κωνσταντίνο Σαμαρά.
Πολλοί είπαν πως η ταινία σου είναι «γαλλική», εγώ την χαρακτήρισα «όμορφα Παναγιωτοπουλική». Είναι τελικά κούφια λόγια όσων δεν κάνουν ταινίες το να ψάχνουν τις «αναφορές» σε κάθε ταινία;
Μπα, όλοι έχουμε ανάγκη να ταξιθετούμε τις σκέψεις μας. Αν με ενοχλεί κάτι, είναι η αοριστία των όρων που δεν επεξηγούνται. Το κρυφτό πίσω από γενικότητες. Ας μην αραδιάζουμε επίθετα, αλλά στοιχεία. Η γλώσσα πρέπει να είναι ικανή να εκφράσει αυτό που ένιωσες.
Σε σχέση με την τελευταία σου ταινία («Τα ήσυχα βράδια»), ένιωσα πως προσέγγισες διαφορετικά τόσο το διαλογικό σκέλος όσο και τις ερμηνείες.
Νομίζω πως υπάρχει μόνο ένα κοινό: η απέχθεια προς τον νατουραλισμό και την αληθοφάνεια.
Είναι πιεστικός αυτός ο άγραφος κανόνας ότι μια ταινία νέου Έλληνα σκηνοθέτη οφείλει να πραγματεύεται ξεκάθαρα την κρίση;
Προσωπικά δεν με πιέζει καθόλου, αλλά με κάνει να πλήττω αφόρητα. Αγανακτισμένες ταινίες που κολακεύουν αγανακτισμένους θεατές. Μόνο που, αν το φαντασιακό παραμένει μικροαστικά λοβοτομημένο, για ποια εξέγερση μιλάμε;
Θα γινόσουν ποτέ μανιώδης συλλέκτης όπως η πρωταγωνίστριά σου; Κι αν ναι, από τι; Στην ταινία σου, έδειξες μεγάλη τρυφερότητα για τις μανίες και τις εμμονές.
Μπορεί να έχω ελάχιστο συναισθηματικό δέσιμο με τα αντικείμενα, αλλά όταν δημιουργώ έναν χαρακτήρα προσπαθώ να μπω στα παπούτσια του. Ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, οφείλω να λειτουργήσω ως ο πρώτος ηθοποιός που θα υποδυθεί έναν ρόλο προς διαμόρφωση, πολύ πριν να το κάνει ο ηθοποιός που θα τον ενσαρκώσει.
