ΤΟ ΒΑΨΙΜΟ ΤΩΝ ΑΥΓΩΝ

ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Το βάψιμο των αυγών ανήμερα της Μεγάλης Πέμπτης είναι «δεμένο» με παραδόσεις αιώνων, αποτελεί κοινή πρακτική στο σύνολο σχεδόν του ορθόδοξου κόσμου. Τα κόκκινα αυγά, προχριστιανικό σύμβολο της ζωής, ενισχυμένο από το συμβολισμό του κόκκινου χρώματος από το αίμα της θυσίας του Χριστού, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εθιμοτυπικού των ημερών.

Πολλές είναι, ωστόσο, οι περιοχές στις οποίες τα κόκκινα αυγά αποτελούν μειοψηφία στο πασχαλινό καλάθι και τη θέση τους έχουν πάρει πράσινα, κίτρινα, μοβ, ακόμη και ροζ αυγά, ενώ σε άλλες χώρες, κυρίως του σλάβικου κόσμου, τα βαμμένα αυγά αποτελούν μικρά έργα τέχνης, εφάμιλλα των ζωγραφικών πινάκων ή των θρησκευτικών εικόνων.

Η παράδοση των βαμμένων αυγών του Πάσχα στο σλαβικό πολιτισμό, όπου απαντώνται συχνά τέτοια αυγά, τις ημέρες αυτές, έχει τις ρίζες της στους παγανιστικούς χρόνους, αλλά, μέσω της διαδικασίας της θρησκευτικής συγκριτικής και το πέρασμα του χρόνου, οι σλαβικές χώρες εισήγαγαν το έθιμο αυτό στη χριστιανική παράδοση.

Πολλές σλαβικές εθνικές ομάδες, όπως οι Βούλγαροι, οι Κροάτες, οι Τσέχοι, οι Πολωνοί, οι Σέρβοι, οι Σλοβάκοι, οι Σλοβένοι και οι Ουκρανοί συνηθίζουν, όχι απλά να βάφουν, αλλά να δημιουργούν περίτεχνα αυγά για τις ημέρες του Πάσχα.

Η ονομασία του εθίμου, σε πολλές σλαβικές χώρες (pisanica στην Κροατία και τη Σλοβενία, pysanka στην Ουκρανία κ.ο.κ.) προέρχεται από τη σλαβική ρίζα pisa που σχετίζεται με τη γραφή. Κατά τη σλάβικη παράδοση, εξάλλου, τα αυγά τα οποία και παρομοιάζουν με θρησκευτικές εικόνες, γράφονται, δε ζωγραφίζονται.

Εξάλλου, ως σύμβολο της δημιουργίας, της γέννησης της ζωής, το αυγό έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για αναρίθμητους μύθους και παραδόσεις από την αρχαιότητα έως σήμερα. Στην Ουκρανία, τα ζωγραφισμένα αυγά δεν αποτελούν απλώς ένα έθιμο των ημερών του Πάσχα, αλλά και ένα πρώτης τάξεως σουβενίρ για όσους επισκέπτονται τη χώρα καθ΄όλη τη διάρκεια του έτους.

Χρησιμοποιείται η μέθοδος του μπατίκ για το βάψιμο ή μάλλον το ζωγράφισμα των αυγών στην Ουκρανία. Τα μέρη από τσόφλι που δεν πρέπει να βαφτούν καλύπτονται από κερί. Στη συνέχεια, με ένα ειδικό εργαλείο, που ονομάζεται kystka, και λιωμένο κερί, σχηματίζεται το σχέδιο πάνω στο αυγό και μετά ξεκινά η διαδικασία του στολίσματος.

Στην Πολωνία, μια κοινή ονομασία για τα βαμμένα αυγά είναι η λέξη pisanki, χρησιμοποιείται για τα βαμμένα αυγά, αν και οι Πολωνοί βάφουν επίσης βάφουν επίσης αυγά πάπιας ή χήνας. Σύμφωνα με την πολωνική παράδοση, το pisanki συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης και την πίστη των χριστιανών στην ανάσταση του Κυρίου.

vapsimo-avgon-foto2

Υπάρχουν διάφορες τεχνικές για το βάψιμο των αυγών στην Πολωνία. Σε μια από αυτές, την krazsanki, για τη διακόσμηση των αυγών χρησιμοποιούνται διάφορα φυσικά προϊόντα, όπως οι φλούδες του κρεμμυδιού, το κέλυφος του καρυδιού, πέταλα βιολέτας, χυμός παντζάρι κ.ο.κ. Τα αυγά «drapanki» ή «skrobanki» δημιουργούνται με το ξύσιμο της επιφάνειας ενός βαμμένου αυγού με την παραπάνω τεχνική, προκειμένου να αποκαλυφθούν τμήματα από το άσπρο κέλυφος. Στη συνέχεια το αυγό βυθίζεται στην μπογιά.

Στο παρελθόν επιτρεπόταν μόνο στις γυναίκες να διακοσμήσουν τα αυγά, ενώ δεν επιτρεπόταν ούτε καν η είσοδος των ανδρών στο σπίτι κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας καθώς, σύμφωνα με την παράδοση, έφερναν κακή τύχη και έσπαγαν αυγά. Στην Κροατία, όπου τα βαμμένα αυγά αποκαλούνται pisanice, οι νοικοκυρές χρησιμοποιούν πλέον σύγχρονες πρακτικές και τρόπους διακόσμησης για τα πασχαλινά αυγά, αλλά το κυρίαρχο μοτίβο, στο νότο της Κροατίας είναι το κόκκινο αυγό με έναν άσπρο σταυρό στη μέση. Αντίθετα, στην υπόλοιπη χώρα, κυριαρχούν τα σχέδια με λουλούδια και γεωγραφικά μοτίβα, εμπνευσμένα κυρίως από τη φύση.

Στη Σερβία, το πρώτο αυγό που βγαίνει από το σκεύος, όπου βάφονται τα αυγά, φυλάσσεται έως το επόμενο Πάσχα στο σπίτι του νοικοκύρη, για να του παράσχει ασφάλεια και υγεία, ενώ όλα τα αυγά συμμετέχουν στο «διαγωνισμό» τσουγκρίσματος, στον οποίο επιδίδονται μικροί και μεγάλη τη Λαμπρή. Στη Ρουμανία, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, όταν ο Χριστός ήταν πάνω στο σταυρό και είδε τα αυγά να γίνονται κόκκινα από το αίμα του, ζήτησε από τους πιστούς να βάφουν κόκκινα αυγά σε ανάμνηση της θυσίας Του.

Στη Βουλγαρία το βάψιμο των αυγών, vapsuvat, γίνεται τη Μεγάλη Πέμπτη, Veli Chetvortok. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, οι νοικοκυρές παίρνουν ένα από τα βαμμένα αυγά στην εκκλησία για να τα διαβάσει ο παπάς, μαζί με τα δώδεκα ευαγγέλια. Με το πέρας της λειτουργίας, θάβουν το αυγό στο αμπέλι τους προκειμένου να τους προστατεύσει ο Θεός από χαλαζοθύελλες και να έχουν καλή σοδειά. Στη λαϊκή συνείδηση ένα αυγό, που έχει διαβαστεί στην εκκλησία τη Μεγάλη Πέμπτη, μπορεί να αντέξει χωρίς να χαλάσει ολόκληρη τη χρονιά.

Γιάννης Ιωαννίδης



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved