BIRDMAN
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Παίζουν: Μάικλ Κίτον, Έντουαρντ Νόρτον, Έμα Στόουν
Διάρκεια: 119’
ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 2, 4 / STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 5, 9
VILLAGE COSMOS 2 / VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ 1
Οι προσωπικοί δαίμονες σφυροκοπάνε σαν μανιασμένα τύμπανα. Η κατάρα του ιπτάμενου σούπερ πουλιού πλανάται, αποπροσανατολίζει και επιζητά να εκμαυλίσει. Είναι η φωνή της Κακίας, της οπισθοδρόμησης, της ευκολίας, του συμβιβασμού; Είναι οι Ερινύες με φτερά και πούπουλα; «Που-που-που-που-που “ν” αυτός που μας εκάλεσε;» (άδουν οι Όρνιθες εν χορώ). Η Αρετή και η Ελευθερία θέλουν τόλμη, θέλουν υπέρβαση, θέλουν απογείωση. Σκοπός του καλλιτέχνη είναι να πετά. «Το βλέμμα είναι αίμα! Ματώνουμε με το βλέμμα», λέει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Βέλτσος για την αυτοκράτειρα των αισθήσεών μας. Όμως… κάτι / κάποιοι / κάποια πράγματα (όχι πάντα ευτελή) σε κρατάνε γειωμένο (όχι πάντα για κακό).
Η κόρη ζητάει τον χαμένο μπαμπά κι η γυναίκα τον χωρισμένο άντρα. Ο Ρέι Κάρβερ έγραψε βαριά κουβέντα σε (πανάλαφρη) χαρτοπετσέτα που βρήκε κάτω από ένα ποτήρι οινόπνευμα (αφού το άδειασε). Η κριτικός των Τάιμς βγάζει νύχια και δόντια άγριου σαρκοβόρου θηρίου. Ο φίλος βοηθός αρωγός, φωνή της λογικής, κρατάει τα μπόσικα. Ο Σωσίας (αυτός που θα μας σώσει) είναι νέος, ωραίος και μοιραίος. Είναι αντίπαλο δέος, υποκατάστατο πατρός – εραστή, το «άλλο εγώ». «Άλλο εγώ» κι «άλλο εσύ» – δύο σε ένα, κατ” είκονα. «Ίδια αθώος, ίδια φταίχτης, σαν αντικριστός καθρέφτης». Το προσωπικό του (και προσωπικό μας) Fight Club. Ρινγκ η κουζίνα και θέατρο του παραλόγου ο δρόμος έξω απ” το θέατρο (που είναι -έγινε- σπίτι του). Πράσσειν λογικά, πράττειν πλειότιμα, παρεγκλίνοντας. Η επικούρεια παρέγκλιση σε όλο της το μεγαλείο.
Κι ο κόσμος; Ο κοσμάκης ζητάει πιπεράτα ξεστρατίσματα, (βιο)γραφικές δηλώσεις, φευγάτα τιτιβίσματα, εφήμερες απολαύσεις που μπορείς (κι εσύ κι εγώ κι αυτός) να απολαύσεις. Η ουσία διαφεύγει διαλύεται, ωσμώνεται, διυλίζεται. Μετουσιώνεται ως τίμημα, ως αντίδωρο. Η ταινία του Ινιάριτου είναι διαρκές παραλήρημα. Αυτοκριτική, εμβόλιο αυτοανοσίας, επίκτητο σύνδρομο ανοσοποιητικής επάρκειας. Είναι ομοιοπαθητική αποτοξίνωση, αναφορά στο μαραθώνιο που τρέχει κάθε άνθρωπος με ανησυχίες, είτε στους δρόμους της Νέας Υόρκης είτε στους δρόμους της ζωής.
Αξιολόγηση: *****
Κώστας Γ. Καρδερίνης