ΕΞΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΟ 2014
Έχω την αίσθηση (μπορεί φυσικά να κάνω και λάθος) ότι τα τελευταία χρόνια στις «διεθνείς» κυκλοφορίες υπάρχει ποικιλία στις επιλογές των «καλύτερων-δίσκων-της-χρονιάς». Τα αγαπημένα του ενός είναι τα άγνωστα του άλλου και για κάθε δίσκο που άκουσες υπάρχουν άλλοι 100 που δεν γνωρίζεις. Αντίθετα, στις «ελληνικές» κυκλοφορίες διαπιστώνω ότι συγκεκριμένοι δίσκοι κοσμούν τις επιλογές του καθενός -αδικώντας ίσως άλλες αξιόλογες δουλειές. Θα μου πείτε -και θα έχετε και δίκιο- ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις τον αριθμό των διεθνών κυκλοφοριών και το τεράστιο κοινό στο οποίο αυτές απευθύνονται με την ελληνική αγορά. Και γιατί όχι, θα ανταπαντήσω εγώ, αφού πολλά ελληνικά ονόματα γράφουν αγγλικό στίχο και ασχολούνται με ζητήματα που απασχολούν το σύνολο του (δυτικού) πληθυσμού; Δεν βγαίνει άκρη ούτε απάντηση υπάρχει. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, και φέτος υπήρξε πολλή δημιουργικότητα. Κυκλοφόρησαν αξιόλογες δουλειές, έγιναν πολλές συναυλίες -και αυτό πάντα είναι το σημαντικότερο από όλα, ανεξαρτήτως προσωπικών επιλογών και ποικίλων ενστάσεων.
Villagers of Ioannina City- Riza: Υποθέτω ότι η ανατριχίλα που νιώθω κάθε φορά που ακούω κλαρίνο οφείλεται στις ηπειρώτικες ρίζες μου και στα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας. Τότε που παίρναμε το αυτοκίνητο και διασχίζαμε επί 15 (και βάλε!) ώρες την Ελλάδα για να φτάσουμε από τον Έβρο στην Ήπειρο, υπό τους ήχους ηπειρώτικων τραγουδιών. Το συγκρότημα πήρε την υπέροχη μουσική παράδοση της περιοχής, τη συνδύασε με ψυχεδέλεια, stonerκαι γκάζια, την ξέπλυνε από την «εντεχνίλα» και την έστησε μπροστά μας όπως στ’ αλήθεια είναι. Λιτή, δωρική, περήφανη, δυνατή και λεβέντικη.
Minerva Super duty-Minerva Superduty: Από τα Ιωάννινα και τους V.I.C. στην Καλαμάτα και στους Minerva Superduty. Το ντεμπούτο τους διαρκεί μόλις 24 λεπτά, δεν περιέχει σχεδόν καθόλου πληροφορίες για το συγκρότημα και περιέχει έξι περίπλοκες και πολυεπίπεδες heavyinstrumentalσυνθέσεις, των οποίων η μικρή διάρκεια αποκλείει τον κίνδυνο της επανάληψης. Μελωδίες που ξεκινούν ήρεμα, διακυμαίνουν σταδιακά την ένταση και απαιτούν πολλές ακροάσεις για να εμπεδωθεί ο πλούτος των postκαι stoner στοιχείων. Για να μην αναφέρω τη διεστραμμένη υποδόρια αίσθηση του χιούμορ, όπως αποδεικνύεται από τίτλους τραγουδιών σαν το Tsakonas Emperor!
Μπάμπης Παπαδόπουλος – Μέσα στον πόνο είν” η χαρά μες στη χαρά είναι ο πόνος
Λίγο πριν την εκπνοή του 2004 κυκλοφόρησε ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της χρονιάς, δημιούργημα ενός από τους πιο σεμνούς και σπουδαίους μουσικούς με τους οποίους είχα την τύχη να συνομιλήσω. Όπως έχω ήδη γράψει, «δεν έχει ανάγκη από στίχους και ερμηνείες για να σου μεταδώσει το πόσο συναισθηματικά λυτρωτικό είναι. Μοτίβα που επαναλαμβάνονται ως βάση, για να δώσουν χώρο και περιθώριο στις μελωδίες να αναπτυχθούν. Λιτό, αρμονικό και απέριττο. Και τόσο, μα τόσο, ζεστό και ευαίσθητο».
Jane Doe- Revolution Diaries: Πολύ παραγωγικό το 2014 για το συγκρότημα, καθώς κυκλοφόρησε δυο δίσκους: το Revolution Diaries και το Recipes for Refugees. Επέλεξα το πρώτο από τα δύο για τη φετινή λίστα μου, καθώς καταγράφει ρεαλιστικά τη σύγχρονη αστική πραγματικότητα, χωρίς να λαϊκίζει και να μεμψιμοιρεί. Πιο δουλεμένο από το The Enormous Head of King Splendid, καταφέρνει να διατηρεί τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην οργή που ξεχειλίζει από παντού και στην ψυχραιμία που χρειάζεται για να επιβιώσεις/ξεπεράσεις την ασχήμια και την αποκτήνωση γύρω σου. Νεύρο, ένταση, μανία. Και ψυχή.
Monika-Secretin the Dark: Το άλμπουμ της αυτό ούτε μου αρέσει τόσο ούτε με έχει αγγίξει όπως το Avatarκαι το Exit. Τότε γιατί το βάζω στα καλύτερα της χρονιάς; Γιατί η Monikaείχε την εξυπνάδα/τόλμη/μαγκιά… όπως και αν το λένε, να μην επαναλάβει τη θλίψη και τις χατζηδακικές επιρροές του παρελθόντος, αλλά να εμποτίσει τον ήχο της με funk, soulκαι groove επιρροές. Χωρίς κανένα άγχος να «επαναπροσδιορίσει» τον εαυτό της. Απλά τον δοκιμάζει για να τον εξελίξει, ως οφείλει να κάνει ο κάθε καλλιτέχνης.
DUSK- The Debut Of Crossing The Lines: Ακούγοντάς το, κατέληξα στο εξής: ό, τι ήταν το The Long Walk των Tango with Lions για το 2013, είναι και το The Debut Of Crossing The Linesτης DUSK για το 2014. Το άλμπουμ αυτό θα μπορούσε να είχε βγει άνετα τη δεκαετία του ’90 (και αυτό το λέω ως κοπλιμέντο) και να βρίσκεται πλάι σε δίσκους των Tindersticks, των Madrugadaκαι των Spain. Μισοσκόταδο, ψηλοτάκουνες γόβες, κόκκινο κραγιόν, μελωδίες ανάμεσα σε indie rock και folk, ζεστή φωνή, παραδομένη ερμηνεία και νουάρ μελαγχολία.
Μαριάννα Βασιλείου
