Οι εκλογές πλησιάζουν και η πίεση στον Έλληνα ψηφοφόρο είναι σε δύο επίπεδα: στο προσωπικό και στο ψυχολογικό. Το σύστημα της συντήρησης αυτής της κατάστασης, όπου ο άνθρωπος είναι και θα είναι υποτελής σε παράλογες και απάνθρωπες λογικές και ιδεολογίες, αποσκοπεί στον πλήρη πειθαναγκασμό του μέσα από απλές και, από πρώτη ματιά, αδιάφορες κινήσεις. Θα αναφερθούμε σε μία απ’αυτές. Έχει να κάνει με την τρομοκρατία και αναφέρεται στο θέμα της ασφάλειας του πολίτη με ιδιαίτερο τρόπο.
Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
Θα θυμηθούμε ότι το φάντασμα της τρομοκρατίας βασανίζει την Ελλάδα απ΄τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά. Το αστυνομικό κράτος είχε κάνει έντονη την παρουσία του απ΄το 1974 μέχρι το 1978, μέσα στην επταετία Καραμανλή, και δε χρειαζόταν κάποιο κοινωνικό και ιδεολογικό μόρφωμα για να κρατά τους πολίτες αυτής της χώρας σε μία κατάσταση όπου οι ορμές τους και η απόλαυσή τους θα ήταν καταπιεσμένες και απόλυτα ελεγχόμενες απ΄την εξουσία. Η ανάγκη να βρεθεί κάτι διαφορετικό ξεκίνησε όταν η Ελλάδα προσπάθησε να μπει στο δρόμο της δυτικής δημοκρατίας που έλεγε ότι την ήθελε ο Καραμανλής αλλά ποτέ δεν την εφάρμοσε.
Η τρομοκρατία εμφανίζεται αυτή την εποχή, αλλά υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο που θα πρέπει να το κοιτάξουμε με μεγάλη προσοχή. Αναφερόμενοι στην τρομοκρατία έχουμε στο μυαλό μας οργανώσεις όπως η 17 Νοέμβρη. Σε καμία όμως περίπτωση δε θα πρέπει να μπερδέψουμε αυτές τις οργανώσεις με άλλες που έδρασαν σε χρόνια καταστολής μαχόμενες για την ελευθερία ή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, όπως για παράδειγμα τις αντιστασιακές οργανώσεις στην κατοχή και στη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Αν μπερδέψουμε τις μεν με τις δε τότε δε θα μπορέσουμε να βγάλουμε συμπέρασμα, επειδή θα έχουμε θολή ματιά στο στόχο, έτσι όπως είναι ιδωμένος απ’τη πλατιά μάζα του ελληνικού λαού.
Η 17 Νοέμβρη εμφανίζεται εκδικούμενη το αστυνομικό κράτος, έτσι όπως υπήρχε στην Ελλάδα απ΄το 1967 μέχρι το 1974, και τα υπολείμματά του στην επταετία του Καραμανλή (1974-1981). Με αυτό τον τρόπο αποκτά λαϊκό έρεισμα. Σκοτώνοντας όμως χουντικούς αστυνομικούς, φασίστες εκδότες εφημερίδων και δεξιούς ή με δεξιά αντίληψη πολιτικούς. Τι ακριβώς επιτυγχάνει;
ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Το πρώτο είναι να δηλώσει, με έμμεσο τρόπο, ότι το αστυνομικό κράτος είναι απαραίτητο για την ασφάλεια του πολίτη αυτής της χώρας. Το δεύτερο είναι ότι τρομοκρατεί αυτούς που λέει ότι θέλει να απελευθερώσει απ΄τα δεσμά αυτής της ολοκληρωτικής πολιτικής που ισχυρίζεται ότι πολεμά. Μία ακόμα διαπίστωση είναι ότι η αστυνομία δεν έκανε ουσιαστικά τίποτε για να πιάσει ή να διαλύσει τη 17 Νοέμβρη μέχρι να έρθει το «πλήρωμα» του χρόνου. Ποιο ήταν το «πλήρωμα» του χρόνου;
Όταν ήταν απαραίτητη η βεβαιότητα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει τρομοκρατία και κατά συνέπεια απειλή για κάθε άτομο, το 2004, όταν θα έπρεπε η Ελλάδα να πάρει την πιστοποίηση απ΄τις ΗΠΑ για να γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τότε ο καλός υπάλληλός τους, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, «κατάφερε» να εξαρθρώσει τη φοβερή και τρομερή 17 Νοέμβρη. Τότε μάθαμε ότι όλη η τρομοκρατία στην Ελλάδα ήταν σχεδόν οικογενειακή υπόθεση: η οικογένεια Ξηρού και κάποιοι φίλοι τους. Για να είμαστε απόλυτα ακριβής κατά σύμπτωση ο Σάββας Ξηρός έκανε γκάφα όταν τοποθέτησε μία βόμβα στο λιμάνι του Πειραιά, αν και κακοποιήθηκε το πρόσωπό του μαρτύρησε τους συντρόφους του, ο Κουφοντίνας παραδόθηκε ο ίδιος στην αστυνομία. Και έτσι μπορέσαμε και κάναμε καλούς Ολυμπιακούς Αγώνες!!
Αν αυτό το διηγηθεί κάποιος μετά 10 χρόνια σε έναν άνθρωπο, όχι μόνο δε θα το πιστέψει αλλά θα θεωρήσει ότι είναι φαντασιόπληκτος. Το ίδιο έλεγαν -και ίσως λένε- για όσους πιστεύουμε ότι τα παλικάρια της 17 Νοέμβρη δεν είναι και δεν ήταν παρά πράκτορες της Ασφάλειας έπαιζαν και παίζουν το παιχνίδι του κατασταλτικού κράτους. Η τελευταία λέξη σ΄αυτό το παραμύθι είναι η σύλληψη του Χριστόδουλου Ξηρού, λίγες μέρες αφού προκηρύχτηκαν οι εκλογές. Στον επίλογο οι ευχαριστίες του Σαμαρά, η υπερηφάνεια του Βενιζέλου, το αίσθημα της ασφαλείας είναι εγγύηση αυτής της κυβέρνησης, περνά στο υποσυνείδητο του πολίτη, και καλείται να ψηφίσει αυτούς που, τελικά, εκτός απ΄το να το ληστεύουν, το δουλεύουν μία χαρά.
Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε η προεκλογική εκστρατεία για τη Ν.Δ. και το Πα.Σο.Κ. Σε αυτό το θέμα όμως θα επανέλθουμε για να κάνουμε μία προσπάθεια να χαρτογραφήσουμε τον Έλληνα ψηφοφόρο, τα διαφορετικά πρόσωπά του, τελικά τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας. Ας μείνουμε με τον καταπληκτικό τρόπο που οι σύγχρονοι Γκαίμπελ της ελληνικής πολιτικής κατάφεραν, για κάποιες μέρες, να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού, να εισπράξουν τη συμπάθεια του μικροαστού και να αυξήσουν, για λίγο, τα ποσοστά τους στα γκάλοπ.
Γιάννης Φραγκούλης
