TV screen makes you feel small…
Η τηλεοπτική γωνιά του «Φίλμ Νουάρ»…
Constantine
Δημιουργοί: Ντάνιελ Σερόν, Ντέιβιντ Σ. Γκόγιερ
Πρωταγωνιστούν: Μάτ Ράιαν, Τσαρλς Χάλφορντ, Χάρολντ Πέρινο
Τηλεοπτικό δίκτυο: NBC
Γεννημένος το 1988 από την ανεξάντλητη φαντασία του Άλαν Μουρ, ο Τζον Κόνστανταϊν είναι ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς αντιήρωες στην ιστορία των κόμικς. Μάγος, εξορκιστής, μελετητής του μεταφυσικού και τυχοδιώκτης είναι ορισμένες μόνο από τις ιδιότητες του εξαιρετικά ενδιαφέροντος χαρακτήρα, η ιστορία του οποίου μεταφέρθηκε το 2005 στη μεγάλη οθόνη με μέτρια, επιεικώς, αποτελέσματα. Ασφαλώς, εκείνη η απόπειρα παρουσίαζε ένα διασκευασμένο για τις ΗΠΑ Κόνστανταϊν, τον οποίο ενσάρκωσε ένας «δεν-έχω-ιδέα-τι-κάνω-εδώ» Κιάνου Ριβς.
Το NBC επιχειρεί τώρα μια διαφορετική προσέγγιση, περισσότερο πιστή στη μυθολογία του κόμικ από εκείνη της κινηματογραφικής ταινίας. Μπορεί η ιστορία να διαδραματίζεται και πάλι στις ΗΠΑ, όμως αυτή τουλάχιστον τη φορά ο Κόνστανταϊν είναι Βρετανός, ξανθός, φλεγματικός, πνευματώδης, κυνικός και, σε ορισμένες στιγμές, οριακά συμπαθής. Για το ρόλο επιστρατεύτηκε ο Ουαλός Ματ Ράιαν (που εγώ επιμένω ότι μοιάζει στον Τζιμ Κάρεϊ), ο οποίος σε γενικές γραμμές κάνει αρκετά καλή δουλειά, σίγουρα καλύτερη από τον Ριβς (όχι ότι αυτό είναι και κάτι ιδιαίτερα δύσκολο). Φυσικά, λόγω της ανόητης, ανώριμης και σαχλής εποχής στην οποία ζούμε, οι περιορισμοί της αμερικανικής τηλεόρασης αναγκάζουν το NBC να μείνει μακριά από τις πτυχές εκείνες του χαρακτήρα που κάνουν «τζιζ», όπως το ασταμάτητο – στην κυριολεξία – κάπνισμα και την αμφισεξουαλικότητά του.
Στα της πλοκής, τώρα: μετά από μια τραγωδία για την οποία κατηγορεί τον εαυτό του και την ασύγκριτη αλαζονεία του, ο Τζον Κόνστανταϊν έχει εθελοντικά εισαχθεί σε ένα ψυχιατρείο, προσπαθώντας να βρει ένα τρόπο να πείσει τον εαυτό του ότι όλα αυτά τα οποία «βλέπει» (δαίμονες, ψυχές, άγγελοι και άλλα πλάσματα του Θεού που δεν είναι ορατά στα μάτια των υπολοίπων ανθρώπων) δεν είναι αληθινά και ότι είναι απλά ψυχασθενής. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο, μόνο που δυστυχώς δεν επιβεβαιώνεται και ο ήρωάς μας αποφασίζει ότι έχασε αρκετό χρόνο με ηλεκτροσόκ και ψυχανάλυση. Βγαίνει από το ίδρυμα και με τη βοήθεια του πιστού του συντρόφου Τσαζ και του καλτ ταξί, το οποίο εκείνος οδηγεί, ξεκινά μια νέα σταυροφορία εναντίον «αυτού που έρχεται». Μην με ρωτάτε τι είναι αυτό, δεν ξέρω, ούτε κι ο Τζον ξέρει. Ο μόνος που το ξέρει είναι ένας άγγελος που φέρει το υπέροχο και καθ’ όλα βιβλικό όνομα «Μάνυ» (ο πάντα υπέροχος Χάρολντ Πέρινο), ο οποίος προσπαθεί να «στρατολογήσει» τον Κόνστανταϊν.
Το πιλοτικό επεισόδιο είναι παντού: προσπαθεί να δελεάσει τον θεατή δίνοντας πολλά και καταλήγει σε ένα -συμπαθές, είναι η αλήθεια- μπέρδεμα, το οποίο ωστόσο δεν είναι αποτρεπτικό, μιας και εμφανώς η σειρά ακόμα «ψάχνεται». Χαρακτηριστικό είναι ότι ο κεντρικός άξονας του πρώτου επεισοδίου (όπως και η κοπέλα που πρωταγωνιστεί) δεν θα επιστρέψει ποτέ, αφού οι δημιουργοί αποφάσισαν κατόπιν να οδηγήσουν αλλού την ιστορία. Αισθητικά όμως το αποτέλεσμα είναι άνω του μετρίου, ο χαρακτήρας ελκυστικός και η τριάδα των πρωταγωνιστών το λιγότερο αξιόλογη, στοιχεία που αφήνουν δικαιολογημένα περιθώριο για αισιοδοξία. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι το “Constantine” θα αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στις σειρές του είδους, όπως το “Supernatural”, το “Salem” ή το “SleepyHollow”.
Γρηγόρης Μυστιλιάδης
NEXT
Την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου, αναμένεται να ξεκινήσουν την προβολή τους στη Θεσσαλονίκη οι εξής ταινίες: “Interstellar” του Κρίστοφερ Νόλαν, με τους Μάθιου ΜακΚόναχι, Αν Χαθαγουέι και Τζέσικα Τσαστέιν, «Δυο ημέρες, μια νύχτα» (“DeuxJours, UneNuit”) των αδελφών Νταρντέν, με την Μαριόν Κοτιγιάρ και «Η συγκάλυψη» (“TheDrop”) του Μίκαελ Ρόσκαμ, με τους Τομ Χάρντι, Τζέιμς Γκαντολφίνι και Νούμι Ράπας
