Από το 2007 ως και σήμερα, η INNER EARαποτελεί μία από τις πιο δραστήριες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες της χώρας και έχει στο ρόστερ της πολλά από τα σημαντικότερα ονόματα της μουσικής που αγαπάμε/αγαπάτε. Αν και επικεντρώνεται κυρίως στο χώρο της αγγλόφωνης εναλλακτικής ποπ/ροκ/φολκ, είναι ανοιχτή και στην ελληνόφωνη σκηνή. Αφού ευχαριστήσουμε λοιπόν θερμά τη Μαρία Παρούση για την αψεγάδιαστη συνεργασία, ιδού οι σημαντικότερες κυκλοφορίες της Inner Ear(χωρίς αξιολογική σειρά) για το 2014, για να ξεκινήσει ωραία και μουσικά το 2015. Αναμένουμε τη συνέχεια τους επόμενους μήνες!
Mechanimal-Secret Science: Μπορείτε ακριβώς δίπλα να διαβάσετε τη συνέντευξη του Γιάννη Παπαϊωάννου, για να διαπιστώσετε και μόνοι σας πόσο σημαντικοί δημιουργοί είναι οι Mechanimal. Έγραφα στις σελίδες του «φιλμ νουάρ» (και πιο συγκεκριμένα, στο τεύχος 51) ότι το προ διετίας ντεμπούτο τους έχει «καλώδια για νεύρα, μέταλλο για δέρμα και υγρό μπαταρίας για αίμα. Και μια ψυχή γεννημένη από το σκοτάδι και την οργή, η οποία μέσα της κρύβει πολλή ευαισθησία και πολλή αγάπη». Το Secret Science πάει ένα βήμα παραπέρα. Μάλλον πολλά βήματα παραπέρα. Γιατί βγαίνει έξω στον κόσμο ορμητικό και έτοιμο να καταβροχθίσει το αδιάφορο αστικό τοπίο, καταφέρνοντας παράλληλα να διατηρήσει το σώμα και την ψυχή του ντεμπούτου ατόφια. Όσοι έχουν καρδιά, θα το αγκαλιάσουν. Οι υπόλοιποι θα αδιαφορήσουν. Ή απλά θα χαθούν.
Electric Litany-Enduring days you will over come: Ίσως ο σημαντικότερος δίσκος που έβγαλε ελληνικό συγκρότημα το 2014. Και αν δεν είχαμε το διαχωρισμό ανάμεσα σε ελληνικές και ξένες λίστες, σίγουρα θα κέρδιζε μια θέση στις κορυφαίες κυκλοφορίες του έτους. Θέση καθαρά τυπική, γιατί ουσιαστικά ανήκει στους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς που πέρασε. Όχι μόνο για τη συνεργασία με τον κορυφαίο Άλαν Πάρσονς ή για τις αναφορές στον Άλεν Γκίνσμπεργκ. Για τις βυζαντινές και ριζίτικες πηγές του δίσκου. Για τις κιθάρες, τα γυρίσματα του μπάσου, τους δυνατούς ρυθμούς. Για το σπαρακτικό how could you forget my name από το Name. Για την ψυχική ανάταση που σου προκαλεί. Για το πιο επαναστατικό ιδανικό, που το υπηρετούν πιστά και ασταμάτητα: την ανιδιοτελή ΑΓΑΠΗ, που δεν γίνεται να χαθεί στο τίποτα. Ποτέ και για κανέναν απολύτως λόγο.
Egg hell-Once part of a whole ship: Πρόκειται για έναν πολύ ιδιαίτερο δίσκο, ο οποίος δεν ακούστηκε πολύ. Και είναι κρίμα, γιατί το χαρμάνι που φτιάχνει ο μόλις 24 χρονών μουσικός και ηθοποιός Τζεφ Μαράουι περικλείει μέσα του ήχους από όλες τις χώρες καταγωγής του (Συρία, Βραζιλία, Ελλάδα) και συνδυάζει την αγάπη του για τους Radiohead, τον Έλιοτ Σμιθ και τον Τσίκο Μπουάρκε. Το άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως concept, υπό την έννοια ότι αντικείμενό του δεν είναι άλλο από τον ΑΝΘΡΩΠΟ και την ασταμάτητή του μάχη για επιβίωση -είτε μέσα στην κοινωνία είτε μέσα στη φύση. Το «Αβγό της Κολάσεως» μόλις εκκολάφθηκε και ο νεοσσός κουβαλάει καντάρια ταλέντου μέσα του. Αναμένουμε με ανυπομονησία τη συνέχεια.
Sigmatropic-Dead/Computer/Blues: Κυκλοφόρησε λίγο πριν το τέλος του 2014 και δικαιωματικά ανήκει στα καλύτερα της χρονιάς. Ο Άκης Μπογιατζής είναι ένας απόλυτα συνεπής στη μουσική πορεία του δημιουργός από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και σήμερα. Αυτό το διαπιστώνεις ακούγοντας δουλειές των Cpt. Nefos, των Libido Blume και των Sigmatropic. Τo Dead/ Computer/ Blues βασίζεται στα φυσικά όργανα και τις κιθάρες και χρησιμοποιεί τον ηλεκτρονικό υπολογιστή ως το στοιχείο που προσδίδει ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα στις συνθέσεις. Πιο λιτό, συνεκτικό και «μαζεμένο» (ίσως και εξαιτίας της έλλειψης πολλών συμμετοχών) από άλλες δουλειές των Sigmatropic, αποτελεί μια ουσιαστική κριτική στο δυτικό τρόπο ζωής και ένα σφάξιμο με το βαμβάκι σε όσους αμφισβητούν την ΕΠΙΣΤΗΜΗ και τα πορίσματά της.
Film-Eclipse: Κάθε τέλος έχει και μια αρχή -και η απόδειξη είναι το Eclipse. Το συγκρότημα απομακρύνει από το προσκήνιο τις χαρακτηριστικές του κιθάρες και τις αντικαθιστά με συνθεσάιζερ. Ο ήχος τους μεταμορφώνεται σε ένα ιδιαίτερο darksynth, που θυμίζει το electro των 80’s, χωρίς να ακούγεται ούτε στιγμή παρωχημένο. OVangelis, οι Depeche Mode και οι Kraftwerk θα ήταν περήφανοι για τη σοδειά τους. Με αυτόν το δίσκο, οι Film καταφέρνουν το αξιοζήλευτο: να πειραματιστούν, χωρίς να χάσουν τη μουσική τους ταυτότητα και να αποδείξουν ότι είναι καλλιτέχνες με την ουσιαστική του όρου έννοια. Έχουν ταλέντο, όραμα, τόλμη, ιδέες, μοναδικότητα, έμπνευση -και όλα αυτά τα μετατρέπουν σε εκπληκτικά τραγούδια, όπως το Ping pong with angels και το L’ amour imaginaire.
