Ενάντια στον φασισμό

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΑΝΑΦΟΡΑ

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Ενάντια στον φασισμό: γράφει η Ελένη Καρασσαβίδου

Η οργάνωση που σημάδεψε την ιστορία της Ελλάδας, την αριστερά, που προσπάθησε να φέρει την άνοιξη στην Ελλάδα, πως ξεκίνησε και με ποιόν;

Ενάντια στον φασισμό: Ο Μίκης Θεοδωράκης

«Ήλθα στη Θεσσαλονίκη για να παρασταθώ στον αγώνα ζωής και θανάτου ενός Έλληνα αγωνιστή της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Είμαι υπεύθυνος καλλιτέχνης του λαού μας και νιώθω πως η θέση μου είναι εκεί που κτυπά ο φασισμός. Αυτό το καταραμένο τέρας ο φασισμός (…). Θέλει αίμα. Και θα πρέπει να ξέρουν όλοι οι συμπατριώτες μου, σε όποια παράταξη κι αν ανήκουν, πως το λυσσασμένο τέρας δεν ξεύρει πού δαγκώνει.

Ο καθένας από μας, φτάνει να είναι πατριώτης, δημοκράτης και τίμιος, κινδυνεύει να έχει την τύχη του ήρωα Λαμπράκη. Γι’ αυτό, το αίμα που χύθηκε δεν πρέπει να μας χωρίσει, αλλά να μας ενώσει σε ένα πελώριο μέτωπο, που θα συντρίψει τους βδελυρούς δολοφόνους. Οι ώρες είναι κρίσιμες. Δεν χωρούν δισταγμοί. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.»

Ενάντια στον φασισμό: Η ομιλία

Έτσι άρχιζε η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη την επομένη της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, την 24η Μαΐου 1963. Έτσι γεννιόταν στη Θεσσαλονίκη μια νεολαία που σημάδεψε την Δημοκρατική Ελλάδα η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη.

Ήταν η ελληνική δεκαετία του 1960 «μακρά», όπως έχει καθιερωθεί να υποστηρίζεται για τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και τις ΗΠΑ, ή μήπως υπήρξε «σύντομη»; Σταμάτησε στ’ αλήθεια στην «Τελευταία Άνοιξη» ανοίγοντας και κλείνοντας με μια σειρά πολιτικών δολοφονιών, από τον Βελδεμίρη, τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, ως τον Μανδηλαρά, τον Χαλκίδη και τον Τσαρουχά, ή συνέχισε υπόγεια στην διάρκεια της επταετίας και κορυφώθηκε λίγα χρόνια μετά την τυπική περάτωσή της με το Πολυτεχνείο;

Ενάντια στον φασισμό

Ενάντια στον φασισμό: Η γενιά

«Προσπαθώντας να φτιάξουν μιαν Άνοιξη…». Έτσι είχε χαρακτηριστεί εκείνη η γενιά.

«Χρόνια μετά, ακόμη και σήμερα, κουβεντιάζοντας με συναγωνιστές και συναγωνίστριες εκείνης της εποχής, όσους και όσες έχουν απομείνει, προσπαθούμε να καταλάβουμε πως μια, συγκλονιστική είναι αλήθεια, δολοφονία ενός χαρισματικού ανθρώπου, δημιούργησε τόση και τέτοια ζωή. Πώς έφερε στην επιφάνεια τόσες αρετές, τόση ενέργεια, συλλογικότητα, προσφορά, ανιδιοτέλεια των απλών ανθρώπων, διάθεση για μόρφωση και πολιτισμό», όπως μας είπε σε συνέντευξή της η Καίτη Τσαρουχά.

Η γενιά εκείνη, με απλουστεύσεις κι αντιφάσεις κι όμως με αξίες κι οράματα, πάλεψε για την άνοιξη και το πλήρωσε ακριβά. Και μπορεί αναμφισβήτητος μαέστρος της να υπήρξε ο Μίκης, αλλά χορωδιακός χώρος υπήρξαν οι δρόμοι της γενιάς του 114, τον ματωμένο Ιούλιο του 1965. Και με επιλογικό κεφάλαιο τον τραγικό Κυπριακό Ιούλιο 9 χρόνια μετά.

Ενάντια στον φασισμό: Ο πανικός

Παρακρατικοί, πατριδοκάπηλοι, δημιουργοί του διαχρονικά παρόντα ηθικού πανικού για τα μαύρα πρόβατα ενώ χανόταν ο τόπος κυρίαρχα απ’ τους τσομπαναραίους, σε μια κοινωνία σε άβολη, και συχνά φίλαυτη, σιωπή. «… και νιώθω πως η θέση μου είναι εκεί που κτυπά ο φασισμός».

 

Διαβάστε τα άρθρα σχετικά με την ιστορία

Στρατιώτες

Άρης Βελουχιώτης

Βιάννου

Ο κόκκινος δάσκαλος


Tagged:


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved