ΣΤΟΝ ΦΑΝΟΣΤΑΤΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ
Άρης Βελουχιώτης: γράφει η Ελένη Καρασαββίδου
«Η Ελλάδα έκανε μαζί του, για πρώτη φορά, ασκήσεις ελεύθερων αναπνοών στα βουνά, μα αυτός συνήθιζε να λέει στους αποχωρισμούς του: «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα!» Εννοούσε εκεί που θα μας σκοτώσουν, εκεί που θα μας πάρουν το τομάρι όπως των λύκων και των αλεπούδων)», απόσπασμα από το βιβλίο του Χαριτόπουλου «Άρης ο αρχηγός των ατάκτων». Υπάρχουν κι άλλοι εξ αριστερών που έγραψαν όπως ο Γ. Αλεξάτος, μα αυτό έχω εδώ που είαι στα χέρια μου.
Άρης Βελουχιώτης: Η αναμέτρηση
Ήταν ένας άνθρωπος που κοίταξε κατάματα την ευθύνη του στον άγριο καιρό του. Κι αναμετρήθηκε με την μοίρα του δίχως συμβιβασμούς που θα τον κάναν κομματικά δημοφιλή ή πολιτευτή καρριέρας… Κακά τα ψέματα, επί προσωπικού, δεν θα μάθουμε ποτέ ποιός ήταν στα αλήθεια…
Σε χώρα που λόγω εμφυλίων και νοοτροπίας έχει το τοξικότερο πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη οι ακροδεξιοί, κι οι δεξιοί που βολεύτηκαν πίσω τους, τον έκαναν μπαμπούλα για να κοιμούνται φοβισμένα τα παιδιά … Οι αριστεροί τον έκαναν και μύθο και ιδεολογικό προδότη…
Είχε καλές και κακές στιγμές που κανείς δεν δικαιούται να κρίνει εύκολα αν δεν συνειδητοποιήσει το πλαίσιο στο οποίο έζησε. Οι ηγεμόνες του σκακιού τον κυνήγησαν ανηλεώς πίσω από τα χρώματα όλα και προσπάθησαν να ρίξουν πάνω του τα χώματα όλα…
Άρης Βελουχιώτης: Η πίστη του
«Πίστευε όλο και λιγότερο σ” ένα διαφορετικό φινάλε για την αντίσταση και τον ίδιο. Μπροστά στο κομμένο κεφάλι του οι ηγεσίες δεξιάς και αριστεράς ομονόησαν ανακουφισμένες. Και οι κατοπινοί αγιογράφοι και σπιλωτές του πασχίζουν να τον ερμηνεύσουν με κάτι που ο Αυτόχειρας της Μεσούντας είχε προ πολλού υπερβεί: Tην κομματική του, όχι την ιδεολογική του, ταυτότητα.
Επισήμως τον Άρη καταδιώκουν τα Τάγματα Εθνοφυλακής υπό την εποπτεία των Άγγλων. Ανεπισήμως επικηρυγμένος από την κυβέρνηση και αποκηρυγμένος από την ηγεσία του ΚΚΕ, βρίσκεται στο στόχαστρο όλων.
Όχι όμως των ορεσίβιων ιδίως Ελλήνων αφού έχουμε ένα μοναδικό φαινόμενο. Να έχουν γραφτεί γι’ αυτόν δημοτικά τραγούδια που ακόμη επιβιώνουν στις πλαγιές της Ρούμελης και των Αγράφων στα πανηγύρια! «Ούτε νερό ούτε ψωμί στον Δηλωσία».
Άρης Βελουχιώτης: Η αρχή του τέλους
Παρασκευή 15 Ιουνίου 1945, μέσα στο φαράγγι προς την Μεσούντα…
Έχει μισογείρει αμίλητος πάνω σε κάτι κομμένα κλαδιά έλατου, καπνίζει, πίνει τσίπουρο από το παγούρι του και παιδεύεται με τις σκέψεις του. Λέξη δεν βγαίνει απ’ο το στόμα του!
Ο Λέων δίνει την δική του ερμηνεία. «Η γνώμη μου είναι πως αδιαφορούσε πια για όλα… Δυό μέρες είχε να ΄βάλει μπουκιά στο στόμα του. Δεν ήθελε δεν μπορούσε να φάει!»
….Απο την κάτω μεριά του Φάγγου ακούγεται ένα οπλοπολυβόλο που βάλλει και αμέσως από το πάνω μέρος δυο άλλα. Είναι κυκλωμένοι. –«Φύγετε», φωνάζει ο Άρης, «Στο ποτάμι!».
Οι περισσότεροι κατρακυλάνε στον κατήφορο.
Άρης Βελουχιώτης: Δεν χωράει πουθενά
Η ελεύθερη Ελλάδα που ονειρεύτηκε δεν υπάρχει πια. Η κρατική εξουσία προσπαθεί με κάθε τρόπο να σβήσει το αντάρτικο έπος που δημιούργησε και η κομματική εξουσία να σβήσει τον ίδιο. Πάλι δεν χωράει πουθενά. Δεν υπάρχει τόπος γι’αυτόν.
Ο Άρης θα μπορούσε να σωθεί εάν ήθελε. Θα μπορούσε, βοηθούντος και του Κανελλόπουλου και του Πυρομάγλου, ισχυροί εκ δεξιών που τον εκτιμούσαν και έχει γράψει γι’ αυτόν χαλώντας το αφήγημα του χώρου τους, θα μπορούσε να σωθεί με την βοήθεια και των παπάδων.
Θα μπορούσε να επικαλεστεί πως ήταν ένα πλανημένο αστροίπαιδο από την Λαμία, όπως τόσα άλλα. Θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα στην μεταπολεμική Ελλάδα με 3-4 σωστές ατάκες καταδίκης της στάσης ζωής του. Μα Ήξερε πάντα το τέλος του… Κυνηγημένος από όλες τελικά τις πλευρές, συκοφαντημένος, λοιδωρημένος και προγραμμένος από την τάξη των νοικοκύρηδων στο έθνος ή στο κόμμα… Η πατρίδα του απένειμε το σημαντικότερο μετάλλιο. Τον Φανοστάτη της Ντροπής
Άρης Βελουχιώτης: Το τέλος
H πρωτοσέλιδη δημοσιοποίηση στην εφημερίδα «Daily Mirror» στις 10 Νοεμβρίου1947 φωτογραφιών έφιππων αντρών MAY που περιέφεραν κομμένα κεφάλια ανταρτών στους δρόμους των Τρικάλων έτυχε εκτεταμένης δημοσιότητας μέσω του ελληνικού και αγγλικού Τύπου και η Ελλάδα θεωρήθηκε «έθνος βαρβάρων». Και πώς όχι;.
Ο κρότος, (το μπάμ!) από την σφαίρα που αντήχησε μέσα στο φαράγγι της Μεσούντας. Στην Ελλάδα του δυτικού πολιτισμού το κεφάλι του κρεμάστηκε στον φανοστάτη της ντροπής ξεσηκώνοντας την χλεύη για την χώρα των κανίβαλων ακόμη και στους αντικομμουνιστές συμμάχους της.
Η μνήμη του νίκησε τους καιρούς και την παλιανθρωπιά της ολοκληρωτικής συκοφαντίας μα μονάχα νεκρό, δηλαδή ακίνδυνο, δέχθηκαν να τον «ξαναανακαλύψουν» όλοι και όλες.
Άρης Βελουχιώτης: Σκοπούς μη βάλεις
Τι αντιπροσώπευε όμως για τον ελληνικό λαό, ή μάλλον την μερίδα του που τόλμησε συντριβόμενη παντοιοτρόπως, να ονειρευτεί κάποτε έναν άλλον κόσμο και μια άλλη πατρίδα, το εξήγησε εμβληματικά ανάμεσα σε άλλους ο Μάνος Χατζηδάκις, μιλώντας για τα «παιδιά της Γαλαρίας».
Το βλέμμα του σε κάποιες φωτογραφίες λέει από μόνο του πολλά. Και συμφωνώ με αυτό που γράφτηκε. Πως η σφαίρα που φύτεψε στον κρόταφο, η κλαγγή του όπλου που αντήχησε σε κείνη την χαράδρα, ήταν η σημαντικότερη πολιτική δήλωση προς τον ελληνικό λαό στην Ελλάδα του 20ου αιώνα.
Κι ας πονάει πολύ να την ακούσουμε, χωμένοι βαθιά στα πολιτικά μαντριά και στις προσωπικές βολές μας. Καπετάνιε, «Σκοπούς μη βάλεις».
