ΑΧ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Το  παγκοσμίως γνωστό θεατρικό έργο του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο, «Αχ, αυτά τα φαντάσματα», ανεβάζει η  Θεατρική Ομάδα  του Δήμου Κορδελιού Ευόσμου, στο Πολιτιστικό Κέντρο Ευόσμου (Μ. Αλεξάνδρου 57), το Σάββατο 22 και την  Κυριακή 23 Απριλίου 2017, όπως και το Σάββατο 29 την Κυριακή 30 Απριλίου, στις 9.00 μ.μ.

Πρόκειται για  μία συγκινητική κωμωδία, στην οποία εκφράζεται η απελπισμένη ανάγκη του ανθρώπου  να επικοινωνήσει με το διπλανό του.  Οι ήρωες χάνουν -μέσα στην καθημερινότητά τους- την ταυτότητά τους, καθώς πιστεύουν πως το χρήμα αποτελεί τη «μία» και μοναδική λύση.  Το «Αχ, αυτά τα φαντάσματα», αποτελεί μια παράδοξη συγκλονιστική κωμωδία, καθώς το δίπολο της ηθογραφίας ακραίων κωμικών καταστάσεων και των τραγικών αδιεξόδων της καθημερινότητας βρίσκονται σε συνεχή ανταγωνισμό. Έτσι, όμως δεν είναι και η ζωή;

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο Εντουάρντο Ντε Φιλίππο ήταν Ιταλός συγγραφέας και ηθοποιός που γεννήθηκε στη Νάπολη της Ιταλίας στις 24 Μαΐου του 1900, νόθο παιδί του μεγαλύτερου ναπολιτάνου πρωταγωνιστή, συγγραφέα και σκηνοθέτη εκείνης της εποχής, του Εντουάρντο Σκαρπέτα και της Λουΐζα Ντε Φιλίππο, ηθοποιού στο θίασο του Σκαρπέτα.

Όταν στα 11 του χρόνια ανακάλυψε ότι ήταν νόθος υπέστη τρομερό σοκ και η νοσηρή περιέργεια των ανθρώπων γύρω του λόγω της ασυνήθιστης, για την εποχή, περίπτωση, τον έκανε να υστερεί σε ψυχική και πνευματική ισορροπία.

Μεγάλωσε στο θεατρικό περιβάλλον της Νάπολης και πήρε το βάπτισμα του πυρός στην ηλικία των 4 ετών σε ένα μικρό ρόλο Γιαπωνέζου, στην οπερέτα γκέισα που είχε ανεβάσει ο πατέρας του. Μαζί με τα δύο αδέρφια του Τιτίνα και Πεππίνο δούλεψαν στην δεκαετία του 1920 σε διάφορα θέατρα και σιγά-σιγά περνώντας από διάφορες δουλειές ως κομπάρσος, σκηνογράφος και διευθυντής σκηνής, έφτιαξε ένα πολύ καλό όνομα σαν ηθοποιός και αργότερα σαν καλός συγγραφέας.

Έγραψε κείμενα ποικίλου περιεχόμενου. Το παλιότερο είναι το «Farmacia di turno», το οποίο εκδόθηκε το 1920 και ανήκει στην συλλογή «Cantata dei giorni pari 1». Άλλο σημαντικό του έργο είναι «Natale in casa Cupiello 2», το οποίο έγραψε το 1931 για τον θίασο Molinari. Ο Ντε Φιλίππο το 1932, δημιούργησε τον θίασο «I De Filippo» ο οποίος διαλύθηκε το 1944, όταν ο αδερφός του, Πεπίνο Ντε Φιλίππο, ακολούθησε καριέρα στον κινηματογράφο.

Ύστερα από μία περίοδο πνευματικής κρίσης εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και λόγω της απόφασης του Πεπίνο να ακολουθήσει διαφορετική επαγγελματική πορεία, επιστρέφει δυναμικά το 1948 αγοράζοντας το μισοκατεστραμμένο θέατρο San Ferdinando 3, επενδύοντας όλα του τα χρήματα στην ανακατασκεύη του. Το θέατρο εγκαινιάστηκε τον Γενάρη του 1954 με το έργο «Palummela zompa e vola». Σιγά-σιγά παίχτηκαν τα έργα του στην σκηνή του θεάτρου του, όπως επίσης και πολλών άλλων ναπολιτάνων συγγραφέων.

Πολλά από τα χαρακτηριστικά του θεάτρου του Ντε Φιλίππο ανάγονται στο πολιτιστικό και λογοτεχνικό κλίμα αυτών της μεταπολεμικής εποχής. Υπάρχει εμφανέστατα ένας ρητός νοτιοκρατισμός. Έχει ελάχιστη σχέση με τον σύγχρονό του νεορεαλισμό. Ωριμάζοντας μέσα από μακρόχρονη και σκληρή εξάσκηση ως ηθοποιός, στην διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών, έκανε θησαυρό εμπειρίας το ναπολετάνικο θέατρο των Εντουάρντο Σκαρπέτα και Ραφαέλε Βιβιάνι. Η πιο σημαντική γραμμή των τάσεων του, κινείται σε μία κατεύθυνση παραμορφώνοντας οπτικά την ίδια τη ζωή. Σε αυτό το σημείο, το κωμικό και το τραγικό στοιχείο διαπλέκονται αδιάρρηκτα και η ενδεχόμενη ρεαλιστική λεπτομέρεια, με μία ικανότητα σχεδόν αλάνθαστη, επαναφέρεται στο υπαρξιακό καλούπι που την προσδιόρισε.

Η γλώσσα του θεάτρου του Εντουάρντο ήταν η ναπολιτάνικη διάλεκτος, γιατί όπως έλεγε ο ίδιος δεν μπορούσε να γράψει σε άλλη γλώσσα. Στα ιταλικά θα ήταν σαν να έγραφε σε μια ξένη γλώσσα. Οι ηθοποιοί που διάλεγε ήταν όλοι Ναπολιτάνοι και συνήθως άνθρωποι που είχε δουλέψει πολύ καιρό μαζί τους, είχε δεσμό μαζί τους. Ενώ άφηνε στους ηθοποιούς αρκετή ελευθερία λόγω του ότι ήταν μπασμένοι σε αυτό το είδος της Commedia Dell’ Arte, (χωρίς ωστόσο να έχουν φοιτήσει σε καμία θεατρική σχολή), επέμενε σε ορισμένα πράγματα, όπως να μην παρατραβούν ορισμένα αστεία.

«Farmacia di turno» («Διανυκτερεύον φαρμακείο», 1920), «Filosoficamente» («Φιλοσοφικά», 1928), «Natale in casa Cupiello» («Χριστούγεννα στην οικία Κουπιέλλο», 1931), «Filumena Marturano» («Φιλουμένα Μαρτουράνο», 1946), ελληνική μετάφραση Ρίτα Μπούμη-Παπά («Δωδώνη»), «Questi fantasmi» («Αυτά τα φαντάσματα», 1946), «Sabato, domenica e lunedì» («Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα», 1959) και «Gli esami non finiscono mai» («Οι εξετάσεις δεν τελειώνουν ποτέ», 1973).

ΑΧ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Σκηνοθεσία: Ρίτσα Γεωργιάδου

Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Μανώλα

Βοηθός σκηνοθέτης: Φωτεινή Τσακίρη

Χορογραφίες: Ραχήλ Θεοφάνους

Φώτα-ήχος: Κούλης Λαζαρίδης, Νίκος Χριστοφορίδης, Απόστολος Κύρου

Οπτικοακουστικά μέσα:  Απόστολος Κύρου

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Κλεάνθης Μανδαλιανός (Ραφαέλε, θυρωρός), Μάγδα Χάιτα (αχθοφόρος Α΄), Λάζαρος Γρηγοριάδης (αχθοφόρος Α΄, διπλή διανομή), Ντίνος Μπαϊραμπάς (αχθοφόρος Β΄), Μανόλης Λιόλιος (αχθοφόρος Β΄, διπλή διανομή), Μάριος Βουτυράκης (Γκαστόνε), Κώστας Λαχουσίδης (Πασκουάλε Λοτζιακόνο), Δέσποινα Χατζηαποστόλου (Καρμέλα), Ραχήλ Θεοφάνους (Μαρία), Βαγγέλης Στολίδης (Αλφρέδος), Κωνσταντίνα Γαλάνη (Αρμίδα), Ερατώ-Κατερίνα Ακρίβου (κορίτσι), Αντώνης Τσοτουλίδης (αγόρι), Μανόλης Λιόλιος (μαέστρος), Ρίτσα Γεωργιάδου (σύζυγος μαέστρου)

Συμβολική Τιμή Εισόδου: 2€

Περισσότερες πληροφορίες: 2310 759766, 2310 762400

Γιάννης Φραγκούλης


Tagged:


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved