ΣΑΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου ζω και εργάζομαι ως ιατρός παθολόγος. Με την ποίηση ασχολούμαι από τα γυμνασιακά μου χρόνια. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι αυτός είναι ο τρόπος μου να εκφράσω τις φιλοσοφικές μου αναζητήσεις. Πολύ αργότερα, θεώρησα πως η έκδοση των ποιημάτων μου θα ήταν μια αφορμή για να συναντιόμαστε και να συζητάμε, ιδίως σε αυτή την εποχή. Έτσι, προέκυψαν τα δύο μου βιβλία από την Άνεμος Εκδοτική. Το 2013, η ποιητική μου συλλογή «Μετά το τέλος τ’ ουρανού» και το 2014 η ποιητική συλλογή «Λήθη η αυτοκράτειρα του κόσμου».
Ο Έρως, η ελκτική δύναμη της δημιουργίας, εξαντλείται. Τελειώνει, μαζί με τον Χρόνο. Ό,τι δημιουργήθηκε έχει τέλος. Ο Έρωτας που, στην ρομαντική του έκδοση, δίχως μια στέγη, κυλιέται στην φύση και στα αδιάκριτα βλέμματα, θα καταλήξει κυριολεκτικά άστεγος. Μετά το τέλος του Ουρανού.
Αυτές τις σκέψεις θα βρείτε γραμμένες στο οπισθόφυλλο της ποιητικής μου συλλογής «Μετά το τέλος τ’ ουρανού», από την οποία σας αφιερώνω το ποίημα.
Μετά το τέλος τ’ ουρανού
Στα χρώματα της ανατολής,
μιά πορεία μοναχική
στον ουρανό, τον αιώνιο.
Στα χρώματα του δειλινού,
συνοδοιπορία
στον ουρανό, τον αιώνιο.
Πέταξαν δίπλα,
δίχως νήματα.
Και όταν τελείωσε ο ουρανός,
γιατί αιώνιος δεν είναι,
έγιναν Ένα.
Μέσα στο αδιάσπαστο Όλον.
Πιο κοντά,
απ’ όσο φέρνει ο έρωτας.
Πιο κοντά,
απ’ όσο φέρνει η αγάπη.
Ένας αρλεκίνος, χορευτές, μια μαριονέτα, ποιητές, αερικά, πόρνοι, κλόουν και άλλοι χαρακτήρες ανασαίνουν και ασφυκτιούν, παραπατούν, δηλαδή, ζουν μπροστά από έναν μαγικό καθρέφτη, μέσα στον λάγνο κόσμο της Λήθης.
Πίσω από τον καθρέφτη, εμφανίζεται ξαφνικά ένας αλλιώτικος ζητιάνος και ως Μνήμη παρακινεί τους ηθοποιούς να αποδράσουν.
Αυτό είναι ένα μέρος από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της ποιητικής μου συλλογής «Λήθη η αυτοκράτειρα του κόσμου», η οποία χωρίζεται σε δύο μέρη . Σαν μια θεατρική παράσταση, μας μιλά για την πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Μια παράσταση στην οποία οι ηθοποιοί νομίζουν πως είναι ο ρόλος και στην οποία η αυτοκράτειρα Λήθη αποκαλύπτεται και στο τέλος καταργείται (;). Από την συλλογή αυτή, σας αφιερώνω το ποίημα
Άδεια κούπα
Εάν ήμουν ζωγράφος,
θα ζωγράφιζα τη λαχτάρα του σπόρου
να φυτρώσει, να βγάλει φύλλα και καρπούς.
Εάν ήμουν μουσικός,
θα υμνούσα το όνειρο της σταγόνας
να γίνει σύννεφο.
Εάν ήμουν ποιητής,
θα ζωγράφιζα με λέξεις
τη μουσική των ονείρων.
Δεν είμαι
ποιητής, ζωγράφος, μουσικός.
Ένας ζητιάνος είμαι.
Μη δώσετε!
Πάρτε απ’ την κούπα μου!
Πρέπει ν’αδειάσει.
Το απαιτεί
ο δρόμος προς το Φως.
Σας ευχαριστώ πολύ για τούτη την επικοινωνία μας.