ΜΕΤΑΜΟΡΩΣΕΙΣ
Death in Vegas: γράφει ο Σίμος Ιωσηφιδης
Ανέκαθεν μεταμορφώνονταν οι Death in Vegas. Συνεχείς μεταβάσεις από χρόνο σε χρόνο, από δίσκο σε δίσκο. Εύλογη λοιπόν η γέννηση του κατωτέρω ερωτήματος. Αυτοί οι Λονδρέζοι, πού κινούνται; Τι μουσική παίζουν, εντέλει; Όντως, απορία ανεξήγητη. Μέχρι και για κάποιους εγκυκλοπαιδιστές…
Τι να είναι αυτό το electro rock με τις industrial δομές και τις dub παραμέτρους; Αυτό που εισδύει στα άδυτα της ηλεκτρονικής σκηνής. Μιας trip hop αν θέλετε. Και μπορεί να πετυχαίνει σχετική αυτονομία. Άρα και αυθυπαρξία;
Από τα μέσα των 90’s και δώθε, από αυτή την καταραμένη στιγμή που ο Richard Fearless συνάντησε το Steve Hellier. Συνέβη αυτός ο μακάβριος σαρκασμός τοξικότητας των ήχων.
DEATH IN VEGAS: ΣΠΙΝΤΑΤΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ
Το παροιμιώδες άλμπουμ «Contino Sessions». Στο λυκόφως του millennium, το 1999. Αποπειρώνται να αποδείξουν πως η rock, έστω παραλλαγμένη και γεμάτη παρακαμπτήριες οδούς, δεν πέθανε. Συμμαζεύουν έναν συρφετό ετερόκλητων ερμηνευτών. Τους Iggy Pop, Bobby Gillespie, Jim Reid και Dot Allison. Κάνουν σπιντάτες μελωδίες. Ροκοπανκίζουν με όλα τα downtempo λιπαρά. Φτάνουν τα σύνθια τους στα άκρα.
Όπως εδώ, στο εναρκτήριο «Dirge». Όπου μία ναρκωμένη Dot Allison δίνει κάτι το αέρινο στα φωνητικά ντανσάροντας ό,τι βρει. Κι όλα αυτά αργά, κυματοειδώς και λικνιστικά.
Ναι, είναι αλήθεια πως εδώ, στο δεύτερο δίσκο τους, οι Death in Vegas, με το Hellier απόντα, διασχίζουν δρόμους σύνθετους. Με ζοφερές διαθέσεις κι ατμόσφαιρες βαρέων βαρβιτουρικών/ «Εμβαπτιζόμενοι» ως μπροστάρηδες ενός νεο-γοτθικού κινήματος.
DEATH IN VEGAS: ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΗΧΟΣ
Οι Death in Vegas είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Μάλιστα ο δεύτερος δίσκος τους «The contino sessions» βρέθηκε στις επιλογές σχεδόν όλων των μουσικών περιοδικών. Ως ένας από τους καλύτερους δίσκους του 1999.
Στην ουσία πρόκειται για συγκρότημα του ενός και συγκεκριμένα του Richard Fearless. Δημιούργησε τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος «Dead Elvis» (1997). Με τη βοήθεια του μηχανικού ήχου Steve Hellier. Αυτός αποχώρησε για να αντικατασταθεί από τον ομότεχνό του Tim Holmes. Ο οποίος ήταν το δεύτερο μέλος στην ηχογράφηση του καινούργιου δίσκου.
Προτού ο Richard Fearless ασχοληθεί με τη σύνθεση, ήταν γνωστός d.j. και γραφίστας. Αντλούσε έμπνευση από τον ήχο του Ντιτρόιτ αλλά και την ψυχεδέλεια. Την pop art και τις ταινίες του James Ellroy.
DEATH IN VEGAS: DEATH ΚΑΙ GOTHIC;
Το όνομά τους «προέρχεται από ένα φιλμ που είδα όταν ήμουν στο κολέγιο και αναφερόταν στον Elvis Presley». Όπως εξηγεί ο Fearless. Η αισθητική των εξωφύλλων τους και τα logo που συνοδεύουν το γκρουπ είναι σχεδιασμένα από τον ίδιο και παραπέμπουν σαφώς σε death και gothic συγκροτήματα. Αλλά αρνείται ότι έχουν σχέση με αυτό το μουσικό είδος. «Δεν πιστεύω ότι είναι εύκολο να βρει κανείς στον ήχο μας τέτοια στοιχεία. Ούτε είναι κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα. Μόνο μία φορά είδα στη ζωή μου τους Bauhaus. Αν και η αδελφή μου ήταν μεγάλη φαν του συγκροτήματος. Άλλωστε είναι πολύ βαρετή αυτή η μανία των ανθρώπων να κατηγοριοποιούν τη μουσική του καθενός».
DEATH IN VEGAS: RICHARD FEARLESS
Γεννήθηκε στη Ζάμπια το 1972. Ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό ότι θα γινόταν μουσικός. «Η πρόθεσή μου ήταν να γίνω ζωγράφος. Μου άρεσε η τέχνη του Warhol και πειραματιζόμουν με καλλιτεχνικά concepts. Στα οποία μπορούσαν να συμμετέχουν πολλοί και διαφορετικοί δημιουργοί. Στα πρότυπα του Factory που είχε δημιουργήσει ο Andy Warhol».
Πηγαίνοντας όμως στα κλαμπ άρχισε να ενδιαφέρεται για όσα έκαναν οι d.j. Δεν άργησε να δοκιμάσει και να γίνει αρκετά γνωστός σε αυτό τον χώρο, με ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Δεν πιστεύει όμως ότι μόνοι τους πρόκειται να είναι οι μουσικοί του μέλλοντος. «Αν το δεις από μία συγκεκριμένη οπτική γωνία, μερικοί είναι ένα είδος μουσικού. Παράγοντας αποτελέσματα που μπορεί να θεωρηθούν δημιουργικά. Αποδεικνύοντας ότι δε χρειάζεσαι ειδικές γνώσεις για να συνθέσεις. Δεν είναι μουσικοί με τον παραδοσιακό τρόπο. Αλλά η τεχνολογία τούς δίνει δυνατότητες για μουσική δημιουργία. Είναι και θέμα μουσικού μπακγκράουντ που έχει κάποιος. Ο πατέρας μου από 12 χρόνων αγόραζε δίσκους μετά μανίας. Έχει πολύ καλές ιδέες».
DEATH IN VEGAS: ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΗΧΟΣ
Ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος ήταν βασισμένος στους ηλεκτρονικούς ήχους. Σε αντίθεση με τον δεύτερο, που ήταν κατά βάση ένα ροκ άλμπουμ βασισμένο στον ήχο της κιθάρας. Τελικά ο ηλεκτρονικός ήχος είναι η προοπτική για το μέλλον; «Προέρχομαι από τον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, ως d.j. Έχω εντρυφήσει στον ήχο του Ντιτρόιτ και στη χορευτική μουσική. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι το μέλλον αν κρίνω από τον ήχο που έχει επικρατήσει και γνωρίζει επιτυχία στα τσαρτς. Αυτός είναι σκουπίδια. Τώρα είμαι πιο κοντά στον ήχο των Sonic Youth ή των My Bloody Valentine. Δηλαδή σε ένα τείχος από κιθάρες, αν και το δικό μου πανκ ήταν το acid house που ακουγόταν στο «περιθώριο». Πριν από 10-12 χρόνια. Δεν έχω μια οριστική απάντηση για το ποιο είναι το μέλλον της μουσικής. Πιστεύω όμως ότι θα είναι ένας συνδυασμός στοιχείων. Όχι μόνο η ηλεκτρονική μουσική».
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που θεωρεί το μουσικό αποτέλεσμα της δεκαετίας του ’90 «σκουπίδια, τίποτε ενδιαφέρον» και αναζητεί ήχους από το παρελθόν όταν ακούει μουσική στο σπίτι του. «Δεν ακούω CD. Είμαι μανιακός του βινυλίου. Χρησιμοποιώ ακόμη πικ-απ. Ακούω Κολτρέιν και Ρόκι Ερικσον. Μου αρέσουν οι MC5, το techno από το Ντιτρόιτ και το dub».
Άντε με τις υγείες μας…
