ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης*
Το 1992 ήταν η πρώτη χρονιά που επισκέφθηκα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Από τότε έχω λείψει μόνο ένα χρόνο, για λόγους ανώτερους της θέλησής μου. Το Φεστιβάλ, για εμένα και τη φεστιβαλική παρέα μου, είναι ένα ραντεβού.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Η ΑΦΟΡΜΗ
Από το 1992 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 29 χρόνια. Δεν είναι και λίγα. Έχουν αλλάξει κάμποσοι καλλιτεχνικές διευθυντές και γενικοί διευθυντές. Εμείς όμως παραμένουμε στις θέσεις μας. Ερχόμαστε για να ψυχαγωγηθούμε. Για να μάθουμε κάτι παραπάνω, όσον αφορά στον κινηματογράφο.
Όταν ήρθα για πρώτη φορά η αφορμή ήταν το περιοδικό που βγάζαμε, το «Αντι-Κινηματογράφος». Τα έβλεπα όλα παράξενα. Στην πορεία οι επισκέψεις μου είχαν να κάνουν με τη δημοσιογραφία. «Εξόρμηση», «Αυριανή», «Νίκη», «Κινηματογράφος και Πραγματικότητα», το άλλο περιοδικό που έβγαζα. Μετά ήρθαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και το διαδίκτυο. Το cinemainfo, στην αρχή. Μετά το greeceactuality και τώρα το filmandtheater και thessalonikinfo. Όλα αυτά είναι όμως η αφορμή. Το κίνητρο είναι άλλο.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Καταλήγω και μπαίνω στη σκοτεινή αίθουσα για κάποιους συγκεκριμένους λόγους. Για να γνωρίσω άλλες πτυχές του κόσμου, για να αγαπήσω, για να συγκινηθώ. Για να μάθω τη θεωρία του κινηματογράφου ακόμα περισσότερο. Για να γνωρίσω νέα ρεύματα του κινηματογράφου. Για να μάθω τις πτυχές που δεν είχα μελετήσει των παλιότερων ρευμάτων. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι που τρυπώνω μέσα. Ακόμα δεν τους έχω βρει αλλά υπάρχουν. Δεν μπορεί!
Το Φεστιβάλ είναι το σημείο αναζωογόνησής μου. Πως πηγαίνεις το αυτοκίνητο να του βάλεις βενζίνη; Το Φεστιβάλ είναι το βενζινάδικό μου. Μαθαίνω για τη ζωή από τις διηγήσεις των άλλων. Του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη. Γιατί όσο και να γερνάω πάντα μαθαίνω, όπως έλεγε ο Σόλων. Και μετά είναι η επαφή. Συναντώ άλλους ανθρώπους. Ανταλλάσσουμε απόψεις. Διαμορφώνεται μέσα μου ένας κόσμος που θα πρέπει να τον επεξεργαστώ.
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΤΑ ΜΕΤΑ
Δε θα μιλήσω άλλο για αυτό το σημείο μελέτης, συνάντησης και διαμόρφωσης απόψεων. Μετά; Ακολουθούν οι δραστηριότητες. Οι Κινηματογραφικές Λέσχες. Αυτές που έκανα, αυτές που συνεργάζομαι. Η επαφή με το κοινό, ως «ειδικός». Η διδασκαλία του κινηματογράφου, στα σεμινάρια. Η εξαγωγή μιας διαμορφωμένης άποψης που προσφέρω στις ομιλίες μου. Τελικά οι ταινίες που κάνω. Και μετά πάλι το Φεστιβάλ.
Με άλλα λόγια: Όλα ξεκινούν και καταλήγουν σε αυτό. Είναι για εμένα το γεγονός. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η χρονιά ξεκινά από την έναρξη της φεστιβαλικής εποχής. Από το Σεπτέμβριο. Αυτή η βόλτα, το ταξίδι, μέσω της κινούμενης εικόνας με μαγεύει. Μου δίνει στοιχεία για να μάθω για τη ζωή. Με παροτρύνει να γίνω καλύτερος. Όσο μπορώ.
Κάθε Νοέμβρη ζούμε σε μία ουτοπική και φανταστική χώρα που λέγεται κινηματογράφος. Συνεχίζουμε με τα άλλα φεστιβάλ. Κάπου εκεί θα συναντηθούμε. Εσείς και εγώ. Θα μιλήσουμε και θα γνωριστούμε. Θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
*Ο Γιάννης Φραγκούλης είναι κριτικός κινηματογράφου-παραστασιολόγος-σκηνοθέτης.
Διαβάστε τα κείμενα για τον κινηματογράφο που έχω γράψει εδώ.
Διαβάστε τα κείμενα για τον πολιτισμό εδώ.