ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ
12 ξένες και 2 ελληνικές ταινίες στη μάχη
του Γιάννη Σμοΐλη
ForgetMeNot,του Γιάννη Φάγκρα. Ο σκηνοθέτης του, cult πια, «Πες στη μορφίνη ακόμα την ψάχνω» επιστρέφει μετά από 14 ολόκληρα χρόνια, με το «ForgetMeNot», μιαν ιδιότυπη ναυτική περιπέτεια, που συνδυάζει τους κώδικες του roadmovieμε το ρομαντισμό. Πρωταγωνιστεί ο Γιάννης Στάνκογλου, ενώ τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο κριτικός κινηματογράφου και μουσικός Άκης Καπράνος.
MagicalGirl, τουΚάρλος Βερμούτ. Τέσσερις διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες συμπλέκονται, δίνοντας υπόσταση σε μια σύγχρονη παραβολή για τη ζωή στη μεγαλούπολη. Ο σκηνοθέτης έχει διατελέσει σκιτσογράφος στην εφημερίδα «ElMundo», έχει εκδώσει τρία βιβλία κόμικ και είναι υπεύθυνος για την τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων «JellyJam». Ιδιότητες που, αν μη τι άλλο, καθιστούν τον ίδιο έναν ενδιαφέροντα τύπο και το νέο του φιλμ, μια από τις θερμά προσδοκώμενες στιγμές του Φεστιβάλ.
Αμνησία, της Νίνι Μπουλ Ρόμπσαμ. Εκ Νορβηγίας ορμώμενο ψυχολογικό θρίλερ, με αλληγορικές προεκτάσεις και φιλοσοφικό «υπέδαφος» (για όποιον έχει διάθεση να εξορύξει σημειολογικό πλούτο). Η «Αμνησία» της Ρόμπσαμ (η οποία έκανε ντεμπούτο με ρομαντική κωμωδία, αλλά τώρα «σκοτείνιασε» τις διαθέσεις της) τοποθετεί στο επίκεντρο της δραματουργίας της ένα ζευγάρι με προβλήματα, προκειμένου να μιλήσει για πολλά περισσότερα απ’ τις σχέσεις κι αυτά που τις κάνουν να (υπο)λειτουργούν.
Ατέρμονη Θλίψη, του Χόρχε Πέρες Σολάνο. Κοινωνικός προβληματισμός, ταξική και φυλετική ανισότητα, καταπίεση αλλά και -ευθέως ανάλογη- δύναμη αντίστασης, σε αυτή την αδιαπραγμάτευτα κριτική ταινία από το Μεξικό, που αγαπά πολύ τις γυναίκες ηρωίδες της και καθόλου τους πολιτικούς (σ’όλο τον κόσμο ίδιοι είναι!)… Ο Σολάνο έχει εμπειρία στο ντοκιμαντέρ, ξέρει πώς να διατηρεί αιχμηρή την καταγγελία του και υπόσχεται συγκινήσεις οικουμενικού ενδιαφέροντος.
Δίπλα Της, του Ασάφ Κορμάν. Αδερφές, που συγκατοικούν και εξαρτώνται -σε νοσηρό βαθμό- η μία από την άλλη, καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους, με αφορμή την προσθήκη νέου ατόμου στην «κοσμάρα» τους. Ο Κορμάν, που ασχολείται με τις ταινίες και τη μουσική από την τρυφερή ηλικία των 16, πραγματοποιεί με το «Δίπλα Της» το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του και μένει να κριθεί ως σκηνοθέτης, αφού ως μοντέρ θεωρείται ήδη αναγνωρισμένος (με ταινίες όπως το «Jaffa» του 2009 και το «BigBadWolves» του 2013, στο ενεργητικό του).
Εκτός Ελέγχου, της Άνια Μάρκαρτ.Στη Νέα Υόρκη των ταχύτατων ρυθμών ζωής και της έλλειψης επικοινωνίας, σεξουαλική θεραπεύτρια θα αναπτύξει σχέση ουσιαστική (και κόντρα στην επαγγελματική δεοντολογία) με ασθενή της. Ψυχολογικός πανικός και αστική αλλοτρίωση συνυπάρχουν στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Μάρκαρτ, που πρωτοπροβλήθηκε στη Μπερλινάλε, αποσπώντας πολύ θετικά σχόλια.
Η Φυλή, του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι. Αφαιρώντας το λόγο από την εμπειρία της προβολής, η ταινία εισέρχεται σαν αόρατος παρατηρητής στο εσωτερικό ενός σχολείου κωφών και κατασκοπεύει ένα άλλο σύμπαν, μυστηριώδες και σαγηνευτικό, από το οποίο ό,τι έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένο (κυρίως ο λεκτικός μας εξοπλισμός), απουσιάζει ηχηρά, τι παράδοξο!
Καληνύχτα μαμά, των Βερόνικα Φραντς και Σεβερέν Φιαλά. Σασπένς, θριλερική ατμόσφαιρα, αγωνία και λίγο οιδιπόδειο για να δέσει η συνταγή. Το «Καληνύχτα μαμά» είναι ένα πολυσυλλεκτικό φιλμ, που «παίζει» με τα είδη, χωρίς ποτέ να ρίχνει άγκυρα σε ένα συγκεκριμένο genre. Εκ πρώτης όψεως συνηθισμένο (δυο νεαρά αγόρια και η σχέση με τη μητέρα τους), δεν αργεί να αποκαλύψει τα κρυφά χαρτιά του και να συναρπάσει.
Μάθημα, των Κριστίνα Γκρόζεβα και Πέταρ Βαλτσάνοφ. Οι ποικίλες διαστάσεις της έννοιας του «μαθήματος» εξερευνώνται ενδελεχώς σε αυτήν εδώ τη σχεδόν νεορεαλιστική άσκηση ύφους από την Γκρόζεβα και τον Βαλτσάνοφ, των οποίων οι δημοσιογραφικές και ντοκιμαντερίστικες καταβολές προετοιμάζουν για μια αντίστοιχα μετρημένη αφήγηση, στην πρώτη μεγάλου μήκους κινηματογραφική τους προσπάθεια. Σκληρή καθημερινότητα, οικονομικά ζόρια και μοραλιστικές αναζητήσεις, για όσους θέλουν τον κινηματογράφο ταγμένο στην αλήθεια.
Μάθημα αποκατάστασης, του Ιβάν Ι. Τβερντόφσκι. Ελεύθερη μεταφορά του μυθιστορήματος της Εκατερίνα Μουράσοβα, παιδοψυχολόγου από την Αγία Πετρούπολη, το «Μάθημα αποκατάστασης» στρατεύεται στην πλευρά του κοινωνικού σινεμά, βάζοντας στο στόχαστρό του το δυσλειτουργικό σχολικό σύστημα και την υποκρισία της ρωσικής κοινωνίας. Μέσα από τα μάτια της μαχητικής κεντρικής ηρωίδας, ο -μόλις 25 ετών- Τβερντόφσκι, μελετάει, καταγράφει και αντιτίθεται.
Μόντρις, του Γιούρις Κουρσιέτις. Δράμα ενηλικίωσης με πρωταγωνιστή έναν έφηβο εθισμένο στο τζόγο, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κουρσιέτις επισκέπτεται γνώριμες θεματικές, διαθέτοντας όμως ύφος προσωπικό. Ο σκηνοθέτης, που ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 20 ετών στη λετονική τηλεόραση, για να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο έξι χρόνια αργότερα, μετά από επιτυχημένη πορεία στη διαφήμιση και το ντοκιμαντέρ, δοκιμάζεται για πρώτη φορά στη μυθοπλασία.
Νορβηγία, του Γιάννη Βεσλεμέ. Ποιητική, ανένταχτη, επαναστατική, η ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ διαθέτει για ήρωα ένα βρικόλακα που χορεύει στη νυχτερινή Αθήνα, αναζητώντας ένα κορίτσι για να του κάνει συντροφιά -κι αυτό ήδη μας λέει αρκετά! Πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς ότι τον βρικόλακα ερμηνεύει ο καταπληκτικός Βαγγέλης Μουρίκης. Όσοι λάτρεψαν το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» του Τζάρμους βρήκαν εδώ το νέο τους cult.
Πλευρικοί Άνεμοι, του Μάρτι Χέλντε. Στο πλαίσιο της εθνοκάθαρσης που διεξήγαγαν οι σοβιετικές δυνάμεις κατοχής το 1941, η πρωταγωνίστρια της ταινίας, διωγμένη από την πατρίδα της, την Εσθονία, στέλνεται μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες της, στη Σιβηρία. Πάνω στα γράμματα που θα στέλνει από εκεί, θα χτιστεί ο αφηγηματικός σκελετός αυτής της ιδιαίτερης δημιουργίας, η οποία ανασκαλεύει ιστορικές πληγές, υμνώντας, πάνω απ’ όλα, τη δύναμη του ανθρώπου να αντέχει και να συνεχίζει, κάτω απ’ τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Το πάρκο με τις μύγες, του Γιενς Όστμπεργκ. Βία εσωτερική, πνιγηρή, αδιέξοδη. Σουηδικό σινεμά, με τα γνώριμα παγωμένα τοπία και τις εξίσου παγωμένες σιωπές, τα συμμετρικά πλάνα και την κρουστή ατμόσφαιρα. Μινιμαλιστικό, αθόρυβο, αλλά και βαθιά συνταρακτικό. Στο πνεύμα του συμπατριώτη του, Τόμας Άλφρεντσον, ο Γιενς Όστμπεργκ, υιοθετεί τις μεθόδους του ψυχολογικού θρίλερ για να μιλήσει για πράγματα πολύ πιο σημαντικά και δυσοίωνα.
