Ιστορία της Γεωργίας

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

ΓΕΩΡΓΙΑ

ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Ιστορία της Γεωργίας: γράφει ο Γιάννης Γιαννόπουλος

Θα προσπαθήσουμε σε λίγες λέξεις να αναφερθούμε στην ιστορία της Γεωργίας. Αυτή η χώρα έχει κοινά στοιχεία με την Ελλάδα: Οι αρχές της ιστορίας της αναφέρονται πριν από 2.500 και πλέον χρόνια. Η γλώσσα της μιλιέται και είναι ίδια όλα αυτά τα χρόνια. Η θρησκεία της είναι ο ορθόδοξος χριστιανισμός. Ο μύθος των Αργοναυτών είναι ο συνδετικός κρίκος της Ελλάδας με την Γεωργία. Ας πάρουμε μια ιδέα. Ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει σε βιβλιογραφικές πηγές για περισσότερη μελέτη της ιστορίας της.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ: ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Στις νότιες πλαγιές των βουνών του Καυκάσου, ανάμεσα στον Εύξεινο Πόντο και την Κασπία Θάλασσα, ζει ο ελευθεριάζων γεωργιανός λαός. Διεκδικεί μια μακρά και συναρπαστική ιστορία. Σφυρηλατημένο εν μέσω συνεχών συγκρούσεων με ισχυρές αυτοκρατορίες, αυτό το μικρό έθνος κατάφερε ως εκ θαύματος όχι μόνο να ενωθεί και να επιβιώσει, αλλά και να διατηρήσει έναν μοναδικό πολιτισμό, μια ξεχωριστή γλώσσα και, το σημαντικότερο, την εθνική κυριαρχία.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τα πρώτα κεφάλαια που αναφέρονται στην ιστορία της Γεωργίας και την εθνογένεση του γεωργιανού λαού. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές και τα αρχαία αρχεία έχουν επιβεβαιώσει την παρουσία πολυάριθμων φυλών που κατοικούσαν και μετανάστευαν στον Νότιο Καύκασο από τους προϊστορικούς χρόνους. Έτσι ο ακριβής προσδιορισμός του πότε και από πού ακριβώς έφτασαν οι πρόγονοι των σύγχρονων Γεωργιανών είναι αρκετά περίπλοκος.

Παρ” όλα αυτά, πολλοί ιστορικοί συμφωνούν με την ιδέα ότι οι Γεωργιανοί είναι απόγονοι των αρχαίων φυλών της Κολχίδας, των Διαουέχι και των Ιβήρων του Καυκάσου. Ορισμένες από τις πρώτες αναφορές σε αυτούς τους ανθρώπους και τα βασίλειά τους βρίσκονται στα χρονικά του Ηρόδοτου και του Στράβωνα. Το πιο διάσημο γεωργιανό βασίλειο της αρχαιότητας ήταν η Κολχίδα (Εγκρίσι). Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν η μυστηριώδης πατρίδα της πριγκίπισσας Μήδειας. Ακόμη, το σκηνικό του μύθου του Χρυσούμαλλου Δέρατος και ο τελικός προορισμός των Αργοναυτών. Πράγματι, τόσο στη μυθολογία όσο και στον παγκόσμιο χάρτη, η Γεωργία διαδραματίζει εδώ και πολύ καιρό κεντρικό ρόλο.

Ιστορία της Γεωργίας

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ: Η ΓΛΩΣΣΑ

Η συναρπαστική γλώσσα του έθνους είναι μια ακόμη απόδειξη της αρχαιότητας και της ασυνήθιστης καταγωγής του λαού της Γεωργίας. Η Ευρώπη και η Ασία, στις οποίες ακροβατεί η Γεωργία, δεν περιέχουν ούτε μία γλώσσα που να μοιάζει με τη γεωργιανή. Η γλωσσολογική ανάλυση της γεωργιανής γλώσσας έχει επιβεβαιώσει ότι δεν ανήκει σε καμία άλλη γλωσσική οικογένεια στον κόσμο.

Αντιθέτως, είναι εκπρόσωπος της μοναδικής οικογένειας των καρτβελικών γλωσσών. Η οικογένεια αυτή αποτελείται από 4 γλώσσες, οι οποίες ομιλούνται από τους Γεωργιανούς και τρεις μικρές γεωργιανές υποεθνικές ομάδες: τους Μεγρελιανούς, τους Σβάνους και τους Λαζ. Αυτοί κατάγονται από τη Γεωργία ή τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Σύμφωνα με ορισμένους γλωσσολόγους, η πρώτη διάσπαση μεταξύ των πρωτοκαρτβελικών γλωσσών συνέβη τον 19ο αιώνα π.Χ. Αν αυτή η θεωρία είναι αληθινή, η γεωργιανή είναι μια από τις παλαιότερες γλώσσες που ομιλούνται ακόμη και σήμερα στον κόσμο.

Η γεωργιανή γλώσσα έχει τρεις αυθεντικές γραφές. Η νεότερη και πιο διαδεδομένη είναι η Mkhedruli, η οποία εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον 11ο αιώνα. Το σύγχρονο γεωργιανό αλφάβητο αποτελείται από 33 χαρακτήρες με όμορφες, στρογγυλεμένες μορφές.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ: ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Γεωγραφικά, η Γεωργία βρίσκεται σε μια στρατηγικής σημασίας περιοχή. Ο κύριος διάδρομος για τους νομαδικούς λαούς που μετανάστευαν νότια περνούσε από το φαράγγι Νταριάλι. Σήμερα βρίσκεται κατά μήκος των συνόρων Γεωργίας-Ρωσίας. Επιπλέον, ένα από τα κύρια οικονομικά και εμπορικά κέντρα της Δυτικής Ασίας και της Υπερκαυκασίας είχε κάποτε ως κέντρο τη Γεωργία. Η Τιφλίδα, η πρωτεύουσα της χώρας, ήταν έτσι ανέκαθεν μια διεθνής πόλη. Ακόμη και απομακρυσμένες περιοχές της χώρας διαθέτουν εδώ και καιρό πολυεθνικούς πληθυσμούς.

Ιστορία της Γεωργίας

Άνθρωποι διαφόρων εθνοτήτων έχουν συμβάλει στα πολλά εξώνυμα της χώρας και της γλώσσας της. Ως αποτέλεσμα, η Γεωργία είναι σήμερα γνωστή με διάφορα ονόματα. Στον δυτικό κόσμο, η χώρα είναι γνωστή ως Γεωργία. Σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες, η λέξη αυτή προέρχεται από την ελληνική λέξη geo, που σημαίνει «γη», και τονίζει το γεγονός ότι η γεωργία αναπτύχθηκε εδώ από την αρχαιότητα.

Οι παλιοί Πέρσες αποκαλούσαν τη χώρα Varkan, που σημαίνει «Χώρα των λύκων». Η ρωσική ονομασία της Γεωργίας είναι Gruziya. Για τους Αρμένιους, η Γεωργία είναι Vrastan, και για τους Τούρκους, Gurcistan. Οι ίδιοι οι Γεωργιανοί αναφέρονται συνήθως στη χώρα τους ως Sakartvelo, που σημαίνει «Γη του Καρτβελιανού Λαού», δηλαδή των Γεωργιανών. Παρόλο που ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, στην πραγματικότητα έχει βιβλική προέλευση: Μοιάζει με το όνομα του εγγονού του Νώε, του Καρτλού. Σύμφωνα με τη μεσαιωνική γεωργιανή πεποίθηση, ο ίδιος ο Κάρτλος ήταν ο ιδρυτής του γεωργιανού πολιτισμού.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ: ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΠΟΛΕΜΟΙ

Η Βίβλος και ο χριστιανισμός έχουν επηρεάσει αρκετά τη γεωργιανή γλώσσα. Η χώρα εκχριστιανίστηκε τον 4ο αιώνα και η θρησκεία της Γεωργίας έγινε ένας από τους κύριους ενοποιητικούς παράγοντες του έθνους. Αναπόσπαστο μέρος του τοπικού πολιτισμού. Η Γεωργία θεωρείται σήμερα ένα από τα βασικά προπύργια του χριστιανικού κόσμου.

Ιστορία της Γεωργίας

Εκτός από τη στρατηγικής σημασίας θέση της, η Γεωργία πάντα ξεχώριζε για το ευχάριστο κλίμα και τα εύφορα εδάφη της. Ως αποτέλεσμα, πολλές ισχυρές αυτοκρατορίες προσπάθησαν να κατακτήσουν και να ελέγξουν τη χώρα κατά τη διάρκεια των αιώνων. Η ιστορία της Γεωργίας είναι ουσιαστικά μια μακρά ιστορία ενός αγώνα για την ελευθερία.

Στο πέρασμα των αιώνων, οι Γεωργιανοί έχουν συνδεθεί με την αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών και τις ρωμαϊκές λεγεώνες, το Ιράν των Σασανιδών. Με τους Άραβες κατακτητές, τους Σελτζούκους Τούρκους και τους σάχηδες των Χβαραζμίων, τους μογγόλους χάνους και τους εμίρηδες της αυτοκρατορίας των Τιμουριδών. Επίσης με τους Οθωμανούς Τούρκους και τους Σαφαβίδες Κιζίλμπας, τους Λεζγκίνους επιδρομείς και τους Ρώσους μπολσεβίκους.

Οι εχθρικοί στρατοί ήταν σχεδόν πάντα περισσότεροι από τους Γεωργιανούς και πολλές μάχες χάθηκαν. Πόλεις ηττήθηκαν, κατακτήθηκαν ή ισοπεδώθηκαν και στη συνέχεια ξαναχτίστηκαν. Η αιματοχυσία ήταν τεράστια. Όμως οι συλλογικές πληγές κατάφερναν πάντα να επουλώνονται εγκαίρως για νέες μάχες στο όνομα του θεού και της ελευθερίας.

 

Επιστροφή στην πρώτη σελίδα-ευρετήριο άρθρων

Διαβάστε τα άρθρα για τον πολιτισμό

Δείτε τα βίντεο που έχουμε δημιουργήσει



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved